Αλέκος Φλαμπουράρης: Διλήμματα

Ο Αλέκος Φλαμπουράρης είχε μια καλή ιδέα: να ρωτήσει το ΚΙΝΑΛ τους ψηφοφόρους του εάν θέλουν συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Εχουμε ήδη μία ένδειξη: τις απαντήσεις που δίνουν οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ στα γκάλοπ – στις οποίες εμφανίζονται να αξιολογούν θετικά την κυβέρνηση περίπου όσο και οι ψηφοφόροι της Ν.Δ.

Ο αντίλογος από κάποιους στο ΚΙΝΑΛ ακούγεται εύλογος: Μπορεί όσοι μας ψηφίζουν ήδη να είναι αντιΣΥΡΙΖΑ, αλλά η δεξαμενή των δυνητικών μας ψηφοφόρων είναι φιλοΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η ανάγνωση ίσως εξηγεί γιατί το ΚΙΝΑΛ προσπαθεί να εμφανιστεί ως μια αποβουτυρωμένη εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ – για να δελεάσει τους πελάτες που το εγκατέλειψαν. Υπάρχει, βέβαια, ένα ρίσκο:

κυνηγώντας την απολεσθείσα πελατεία, η Χαριλάου Τρικούπη κινδυνεύει να απομακρύνει τη βάση που της έχει απομείνει.

Αλλά αυτά είναι εικασίες σε εκλογικό κενό – χωρίς να έχουν οριοθετηθεί πραγματικά διλήμματα. Τέτοια οριοθέτηση προσπαθεί ήδη να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το δοκίμασε ο Τσίπρας και το επανέλαβε, χύμα, ο Φλαμπουράρης: το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μπορεί να διεκδικεί ψήφο μόνο διαμαρτυρίας. Ιδίως σε περιβάλλον διπλής κάλπης, αν δεν λανσάρει ένα σενάριο διακυβέρνησης που να μοιάζει αληθοφανές, μπορεί να προσγειωθεί στον λάκκο που το ίδιο έσκαψε με την απλή αναλογική.  

Μεριμνώντας για τη δική του αυτοσυντήρηση, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κουραστεί να μιλάει για κεντροαριστερούς συνεταιρισμούς – ασχέτως αν από τη δημοσκοπική αριθμητική προκύπτει ότι είναι ανέφικτοι. Δεν έχει να χάσει τίποτε από αυτήν τη συζήτηση.Αντιθέτως. Ακόμη κι αν το ΚΙΝΑΛ εξακολουθήσει να ξορκίζει το ενδεχόμενο συμμετοχής του σε κυβέρνηση, θα έχει καταδικάσει τον εαυτό του στην κατηγορία της ανώφελης ψήφου. Θα έχει δημιουργήσει μόνο του τις προϋποθέσεις για διαρροές προς τους δύο υποδοχείς του μικρομέγαλου δικομματισμού.

Ο Φλαμπουράρης –και όσοι από τον ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν να αποκαλύπτουν από τώρα μια αυτονόητη στρατηγική εκλογικής επιβίωσης– κάνει μια χάρη στο ΚΙΝΑΛ: του δείχνει τα όρια του πολιτικού προϊόντος που ζητεί να ψηφιστεί μόνο για να υπάρχει – και ας επωμισθούν, όπως είχε ειπωθεί, άλλοι τις ευθύνες.

Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, η νεομητσοτακική Ν.Δ. μπορεί να μονοπωλήσει εκλογικά την ατζέντα της κανονικότητας και –στις διπλές κάλπες– της κυβερνητικής ομαλότητας (άλλο αν η ιδία εσχάτως δεν δείχνει να έχει επίγνωση αυτού του ακαταμάχητου πλεονεκτήματος). Με λίγη φαντασία –και ρετρό «προοδευτική» φιλολογία– ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να υφάνει μια κυβερνητική πλειοψηφία που να μπορεί να «πουληθεί» εκλογικά ως εναλλακτική.

Σε συνθήκες τέτοιου ανταγωνισμού, τι θα λέει το ΚΙΝΑΛ; Θα εξακολουθεί να ποινικοποιεί τη συμμετοχή του σε μια κυβέρνηση ως απώλεια αυτονομίας; Είναι και το τελευταίο χρήσιμο ερώτημα που μπορεί το κόμμα να θέσει στην εσωκομματική του κάλπη. Αλλιώς, θα του το θέσει, όπως θέλει, ο Φλαμπουράρης.

Μιχ. Τσιντσίνης-Καθημερινή