Χρήστος Σπίρτζης: Σεργιανίσματα

Πού πάει η ανασφάλεια; Πάει για σεργιάνι. Ο Χρήστος Σπίρτζης την εντόπισε να «περιδιαβαίνει τις ψυχές των συμπολιτών μας». Ο τομεάρχης Προστασίας του Πολίτη του ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε του ανακοίνωση θυμίζει με την πρόζα του από ποιο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ κατάγεται. Σε κάθε έγκλημα που τυχαίνει να απασχολεί την επικαιρότητα, ο Σπίρτζης αντιδρά με το ίδιο μοτίβο: Φταίει η κυβέρνηση που, αντί να δώσει χρήματα για την ασφάλεια, τα δίνει για την καταστολή.
Αυτή η επιπέδωση της αντιπολιτευτικής σκέψης –αν είχαμε δώσει αλλού τα λεφτά, θα είχαμε εξαλείψει το έγκλημα– συνάντησε τα όριά της στη χθεσινή ανακοίνωση του τομεάρχη. Ο Σπίρτζης ισχυριζόταν ότι η γυναίκα που δολοφονήθηκε στη Ρόδο «θυσιάστηκε» λόγω της «πολιτικής Μητσοτάκη». Η δεύτερη γραπτή δήλωση, που υποτίθεται ότι θα ανασκεύαζε την πρώτη, επιδείνωσε την εντύπωση ότι ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έψαχνε αντιπολιτευτική ύλη στο ζεστό αίμα μιας γυναικοκτονίας. Το έγκλημα, λέει, συντελέστηκε επειδή η ΕΛ.ΑΣ. δεν έχει προσλάβει ψυχολόγους. Κι επειδή ο δράστης βρέθηκε «μέρα μεσημέρι στον δρόμο χωρίς επιτήρηση από την ΕΛ.ΑΣ.».

Η Αριστερά, που μερίμνησε για τον σταβλισμό πασοκογενών παραγόντων τύπου Σπίρτζη, συμφωνεί άραγε ότι αυτά τα εγκλήματα αρκεί να αφεθούν μόνο στην αρμοδιότητα της αστυνομίας; Συμφωνεί ότι η «επιτήρηση της ΕΛ.ΑΣ.» πρέπει να εξαπλωθεί τόσο, ώστε να γνωρίζει τα ψυχιατρικά προφίλ των πολιτών και να παρακολουθεί τους αποκλίνοντες «στον δρόμο μέρα μεσημέρι»;
 
Αντί να αναζητεί κανείς το νήμα κάποιας λογικής σε αυτά τα χιλιοπαιγμένα λαϊκιστικά εφέ, θα άξιζε να αναρωτηθεί γιατί· γιατί προβλήματα που δεν είναι εγγεγραμμένα στα κομματικά εγχειρίδια με τις έτοιμες, δογματικές συνταγές, ούτε προσφέρονται για ψηφοθηρία, καταλήγουν στον μύλο της φτηνούτσικης πόλωσης;

Δεν είναι βέβαια μόνο ο Σπίρτζης. Η ίδια γλώσσα χρησιμοποιείται είτε μιλάμε για την εκπαίδευση είτε για την πολιτική προστασία ή τη δημόσια υγεία. Πίσω από κάθε πτυχή της πραγματικότητας, κατασκευάζεται, όπως για το έγκλημα στη Ρόδο, ένα σενάριο «ηθικής αυτουργίας»: Η βάση του 10 στις Πανελλήνιες δεν είναι για την αντιπολίτευση μόνο ένα λάθος μέτρο· είναι προϊόν δόλιας συμπαιγνίας με τα κολέγια. Το νέο ασφαλιστικό για τους νέους είναι συνωμοσία με τα golden boys της διαχείρισης κεφαλαίων. Το εγχείρημα αποασυλοποίησης μερικών δεκάδων εφήβων από τα ορφανοτροφεία είναι συμβόλαιο δουλεμπορίου με τους ξενοδόχους. Μέχρι και η επιβολή διαγνωστικών τεστ στους ανεμβολίαστους είναι συνεταιρισμός με τους «καρχαρίες» της ιδιωτικής υγείας.
 
Αυτή η «εγκληματοποίηση» της πολιτικής αντιπαράθεσης –η μετάστασή της στη σφαίρα της σκανδαλοθηρικής δαιμονολογίας, όπου όλα παρουσιάζονται σαν προμελετημένα και σημαδεμένα– είναι το καύσιμο της αντιπολιτικής. Και, στη σπίρτζειο υπερβολή της, η υποκατάσταση της πολιτικής σκέψης από τη δεισιδαιμονία: Βρέχει; Φταίνε οι δεξιοί. 

 Μιχ. Τσιντσίνης-Καθημερινή