Ενίοτε και οι πολιτικές παρατάξεις αυτοκτονούν

Για τη συµβολή και τις ευθύνες του ΠΑΣΟΚ στην πορεία του τόπου θα αποφανθεί προφανώς η Ιστορία όταν θα υπάρχει η απόσταση του χρόνου, που όλα τα θεραπεύει. Εν τω μεταξύ, για το πώς έφθασε από τον θρίαμβο στην καταστροφή έχουν κάνει ήδη την αποτίμησή τους οι πολίτες σε πολλές εκλογικές αναμετρήσεις που μεσολάβησαν τη δεκαετία 2009-2019. Ο καθοριστικός ρόλος των προσώπων που πρωταγωνίστησαν όλη αυτή την περίοδο στις εξελίξεις είναι επίσης καταγεγραμμένος στη συλλογική μας μνήμη. Συνεπώς, δεν θα χρειαστεί να γίνει κάποια δίκη για να αποφασιστεί ποιος τελικώς έπραξε το σωστό και ποιος το λάθος σε αυτήν τη δραματική δεκαετία για τη χώρα. Ο καθένας αντιλαμβάνεται όπως νομίζει την πραγματικότητα. Η πολιτική άλλωστε δεν είναι άρση βαρών, που κερδίζει όποιος σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος. Από τη φύση της δεν είναι καν δίκαιο παιχνίδι, για να προκρίνεται πάντα ο καλύτερος.

Είθισται, όμως, ορισμένοι άγραφοι κανόνες να τηρούνται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η πολιτική μας παράδοση θέλει

όποιος πρωθυπουργός αποδοκιμάζεται στις εκλογές να αφήνει τη θέση του αρχηγού και να περνάει στα μετόπισθεν. Μόνον ο Ανδρέας Παπανδρέου αποτέλεσε εξαίρεση για το κόμμα του, όταν το 1989 έχασε με κοντά 40% και πήρε τη ρεβάνς το 1993.  

Αυτό πάντως που δεν έχει ξανασυμβεί είναι αυτό που κάνει τώρα ο Γιώργος Παπανδρέου. Ο πρώην πρωθυπουργός που αποδοκιμάσθηκε (δικαίως ή αδίκως, δεν έχει σημασία) από το κόμμα του και εγκατέλειψε την εξουσία το 2011, ίδρυσε νέο κόμμα το 2015 που πήρε κάτι λιγότερο από 2,5%, γύρισε στο παλιό του κόμμα για να εκλεγεί βουλευτής το 2019 και τώρα θέλει να ξαναγίνει αρχηγός του!

Είναι να απορεί κανείς με το κουράγιο του ή με την άγνοια κινδύνου που επιδεικνύει, αλλά κυρίως με τη σχεδόν παιγνιώδη στάση του έναντι των συνυποψηφίων του. Περίμενε, λένε οι έχοντες γνώση του παρασκηνίου, ότι θα παραμερίσουν βουνά και θάλασσες για να περάσει ο Γιώργος ως νέος αρχηγός εκτός συναγωνισμού. Δεν συνέβη, ωστόσο, τίποτε από όλα αυτά και σχεδόν όλοι οι υποψήφιοι δηλώνουν ότι θα μείνουν στην εσωκομματική κούρσα έως το τέλος. Με δεδομένο ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν διαθέτει πολιτικούς φίλους στην παράταξη αλλά έναν κάποιο αριθμό πιστών που τον ακολουθούν τυφλά, ουδείς μπορεί να εκτιμήσει πώς θα εξελιχθεί η εσωκομματική αναμέτρηση. Υπάρχουν βεβαίως και ορισμένοι από τους παλιούς στενούς συνεργάτες του, επονομαζόμενοι και «κηπουροί», που έχουν βρει φιλόξενη στέγη στους άλλοτε υβριστές τους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να αλλάξουν εκ νέου στασίδι. Πάντως, διάθεση εκ μέρους των άλλων υποψηφίων για ευθεία σύγκρουση με τον πρώην πρωθυπουργό δεν φαίνεται να υπάρχει, καθώς όλοι τους, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θεωρούν ότι μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν καταστροφική.

Ενίοτε και οι πολιτικές παρατάξεις αυτοκτονούν, εκτός και αν στο τέλος επικρατήσει το ένστικτο αυτοσυντήρησης.

 Παν. Λάμψιας-Καθημερινή