Η αλήθεια για το Πολυτεχνείο

Όπως εγώ το βλέπω. Και όπως εγώ το οφείλω ως ελάχιστο χρέος προς την συνείδησή μου. Για το Πολυτεχνείο λοιπόν. Που κάθε χρόνο, την ίδια ημέρα, γίνεται η αφορμή για να ενεργοποιηθούν τα αντανακλαστικά δύο πλευρών. Εξωτερικά ετερόκλητες και εχθρικές μεταξύ «δυνάμεις» , αλλά στη βάση ομονοούν και συκοφαντούν τη μνήμη και την Ιστορία.

Ένα λοιπόν: προσωπικά δεν συμμετείχα, δεν μπήκα, απλώς πέρασα, είδα και έφυγα. Με απλά λόγια φοβήθηκα. Ομολογώ δημοσίως τη δειλία μου

Δύο λοιπόν: όσοι έμειναν, όσοι αγωνίστηκαν, όσοι στις επάλξεις ακλόνητοι παρέμειναν έπραξαν τη στοιχειώδη, πατριωτική τους, υποχρέωση να υπερασπιστούν Θερμοπύλες. Δηλαδή Ελευθερία και Δημοκρατία. Στοιχειώδες.

Τρία λοιπόν: όλα αυτά τα παιδιά, ανεξάρτητα από κομματικές, πολιτικές, παραταξιακές και ιδεολογικές αφετηρίες. Αδιάφορο. Όλες και όλοι έπραξαν το καθήκον τους. Εμείς οι υπόλοιποι όχι

Τέσσερα λοιπόν: ήταν ήρωες εκείνη τη στιγμή, εκείνες τις ώρες, εκείνες τις ημέρες. Αδιάφορο τι έκαναν μετά από το Πολυτεχνείο. Αδιάφορο αν μερικοί εξ αυτών «εξαγόρασαν» την πράξη τους. Η ιστορία δεν γράφεται μετά. Πάντα γράφεται εκείνη τη στιγμή. Μερικές φορές, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, οι νάνοι γίνονται γίγαντες και άλλες φορές οι γίγαντες νάνοι. Άφθονα τα ιστορικά παραδείγματα

Πέντε λοιπόν: το Πολυτεχνείο η μοναδική μαζική ολοκληρωμένη, αντιστασιακή ανάταση στη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας των λιλιπούτειων συνταγματαρχών. Ετσι θρυμματίστηκε και απομυθοποιήθηκε ο φερόμενος «εκδημοκρατισμός» του Παπαδόπουλου. Έτσι πυροδοτήθηκαν καταλυτικές εξελίξεις. Ετσι ξεβρακώθηκε η Χούντα. Ετσι φτάσαμε στην τραγωδία της Κύπρου

Έξι λοιπόν: νεκροί και μάλιστα πολλοί και αθώοι, υπήρξαν. Όχι εντός του Πολυτεχνείου, αλλά έξω από εκεί, στους γύρω χώρους και μάλιστα την επόμενη ημέρα. Όπως και υπήρξαν εφιαλτικά βασανιστήρια. Αρκεί να μιλήσουν, όπως έχουν κάνει, οι μάρτυρες και βασανισμένοι από τις μεθόδους του Ιωαννίδη και των «παλικαριών» του

Εφτά λοιπόν: όσοι μετά και εκ του ασφαλούς, βρίσκουν ευκαιρία να εκτονωθούν η να υπηρετήσουν σκοτεινές επιδιώξεις εκτοξεύοντας καδρόνια και μολότοφ, όλοι αυτοί οι χειρότεροι συκοφάντες του Πολυτεχνείου.

Όλοι αυτοί και αμαυρώνουν την ιστορική μνήμη, και φτύνουν πάνω στα μνήματα των νεκρών. Και δικαιώνουν όλους αυτούς που προκειμένου να καλύψουν τη δική τους δειλία, ισχυρίζονται ότι το Πολυτεχνείο είναι υπερτιμημένο. Οι ταραχοποιοί, οι μασκοφόροι και οι ταχαντάρτες λειτουργούν ως ενεργούμενοι κάποιων υπηρεσιών. Κάθε μολότοφ, κάθε καδρόνι και κάθε καταστροφική επέλαση σε καταστήματα, αγάλματα και αλλού, συγχρονίζεται και εξυπηρετεί σκοτεινούς σκοπούς

Οκτώ λοιπόν: τα ετερόκλητα έλκονται. Γιατί από κοντά με τους μασκοφόρους και τους μολοτοφόρους, λειτουργούν και όλοι εκείνοι που μονίμως διακινούν θεωρίες του τύπου «τα τεθωρακισμένα δεν τους πείραξαν», «το Πολυτεχνείο ήταν προβοκάτσια» και «κανείς δεν σκοτώθηκε»

Προς όλους αυτούς, τους επιλήσμονες, ανιστόρητους, ιστορικά αγράμματους και ιδιοτελείς, ένα έχω να πω: είμαι βέβαιος ότι εσύ όχι μόνο δεν θα τολμούσες να διασκελίσεις το κατώφλι του Πολυτεχνείου, αλλά με την ουρά κάτω από τα σκέλια θα είχες κρυφτεί παρέα με αρουραίους και ποντίκια

Που πάει να πει με τέτοιους Ελληνες όχι μόνο Πολυτεχνείο δεν θα είχε υπάρξει, αλλά ίσως χωρίς την τραγωδία της Κύπρου η Ελλάδα θα εξακολουθούσε να βολοδέρνει παρέα με τους επιγόνους της… Δημητρούλας Ιωαννίδου!

Και προς τους κουκουλοφόρους και μασκοφόρους αλλά και προς τους άλλους τους τάχα αντικειμενικούς ένα έχω να πω: βγάλτε επιτέλους το σκασμό!

 Δημ. Δανίκας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ