Μήπως πρέπει να κλαίμε αντί να πανηγυρίζουμε;

Η ερώτηση του τίτλου δεν είναι ρητορική. Αφορά τις πανηγυρικές δηλώσεις που είδαμε πρόσφατα σχετικά με τον τερματισμό της τριαντατετράχρονης (αριθμητικά 34) κατάληψης στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ομολογώ ότι δεν γνώριζα να υπάρχει κατάληψη τόσο μακράς διαρκείας σε Πανεπιστήμιο. Εζησα να το δω και αυτό το πρωτοφανές. Πριν πάμε στο θέμα θέλω να κάνω μια παρένθεση.

Η πρώτη και τελευταία φορά που βρέθηκα στους χώρους του ΑΠΘ, ήταν το 1975, αμέσως μετά τη μεταπολίτευση. Η εταιρεία στην οποία εργαζόμουν τότε, Ηλεκτρονικοί Διερευνητές Δοξιάδη Α.Ε., είχε προμηθεύσει στο Πανεπιστήμιο ένα θηριώδες (για την εποχή εκείνη) ηλεκτρονικό υπολογιστή, τον Univac 1100, και είχα την ευθύνη για την εγκατάσταση του λογισμικού. Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλοί από τους επιστήμονες πληροφορικής που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και στο εξωτερικό έμαθαν προγραμματισμό στον υπολογιστή αυτό. Περίπου την ίδια εποχή είχαμε εγκαταστήσει ένα παρόμοιο σύστημα στο Πανεπιστήμιο Πατρών από όπου και εκεί βγήκαν αξιόλογα στελέχη της πληροφορικής.

Μπαίνοντας στον χώρο του Πανεπιστημίου, διαπίστωσα με περισσή έκπληξη ότι

παντού υπήρχαν γραμμένα πολιτικά συνθήματα. Ακόμα και τα σκαλοπάτια δεν γλίτωσαν από τη βεβήλωση. Καλά λέμε στην Κύπρο: «Ο άσπρος τοίχος είναι το χαρτί του τρελού». Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, γιατί τελειώνοντας το ΕΜΠ, πριν από τη Δικτατορία, είχα στο μυαλό μου την εικόνα του πεντακάθαρου Πολυτεχνείου, όπου εμείς σαν φοιτητές δεν τολμούσαμε ούτε αποτσίγαρο να πετάξουμε χάμω. Με απλά λόγια, σεβόμαστε τον χώρο.

Βλέποντας, λοιπόν, την εκτεταμένη βεβήλωση, σκέφτηκα ότι άρχισε η κατάρρευση της Ανώτατης Παιδείας μας. Στην εγκληματολογία είναι η γνωστή θεωρία του «σπασμένου παράθυρου». Αν σε ένα κτίριο υπάρχει ένα σπασμένο τζάμι και δεν επιδιορθωθεί έγκαιρα, σε λίγο θα υπάρχει και δεύτερο και τρίτο χωρίς κανείς να μπορεί να σταματήσει τη φθορά και τον κατήφορο. Η εξέλιξη σύμφωνα με τη θεωρία «θα είναι συνεχώς αυξανόμενη εγκληματικότητα, με τις παραβάσεις να γίνονται συνεχώς σοβαρότερες». Αν θέλετε πρακτική επιβεβαίωση της θεωρίας, την επόμενη φορά που θα περάσετε από το Ολυμπιακό Χωριό στους Θρακομακεδόνες, προσπαθήστε να μετρήσετε τα σπασμένα παράθυρα που φαίνονται από τον δρόμο. Θα εκπλαγείτε. Αλλη μια απόδειξη ότι μόνοι μας καταστρέφουμε την περιουσία μας.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Στα πανεπιστήμια όπου κυριάρχησαν (με την ανοχή των Πρυτανικών Αρχών) οι κομματικές νεολαίες, τα «αθώα» graffiti εξελίχθηκαν σε καταλήψεις, ακτιβισμούς, ακόμα και σε χτίσιμο και ομηρεία καθηγητών. Με λίγα λόγια, τα πανεπιστήμια έγιναν κέντρα παρανομίας σε τέτοιο βαθμό, που έχουμε πάθει μιθριδατισμό και δεν αντιλαμβανόμαστε τις καταστροφικές συνέπειες που έχει για την έρημη Πατρίδα μας.

Ετσι, λοιπόν, φτάσαμε να πανηγυρίζουμε τη λήξη της κατάληψης ύστερα από 34 χρόνια. Σας παραθέτω τίτλους από σχετικά δημοσιεύματα: «Ρέκβιεμ για την κουλτούρα της βίας». ΕΛΑΣ: «Εκκενώθηκε η κατάληψη ύστερα από 34 χρόνια». ΑΠΘ: «Τέλος μετά από 34 χρόνια η κατάληψη στο “Στέκι του Βιολογικού”». ΑΠΘ: «Κατεδαφίστηκε το κτίριο που τελούσε υπό κατάληψη για 34 χρόνια». «Απελευθέρωση ύστερα από 34 χρόνια κατάληψης».

Είμαστε με τα καλά μας. Αντί να πανηγυρίζουμε, έπρεπε να κλαίμε για το χάλι μας. Ελάτε να «κοσκινίσουμε» το γεγονός εφαρμόζοντας το “sanity check” – «έλεγχος λογικής». Τα 34 χρόνια στην αιωνιότητα είναι ελάχιστα. Στη φοιτητική ζωή όμως, η οποία θεωρητικά ολοκληρώνεται σε 4 χρόνια, τα 34 χρόνια είναι υπερβολικά. Αυτοί που αρχικά έκαναν την κατάληψη πρέπει να είναι σήμερα μεσήλικες οικογενειάρχες, εκτός φυσικά αν είναι αιώνιοι φοιτητές. Παρ’ όλη τη δημοσιότητα που είχε το θέμα δεν μάθαμε ποτέ ποιοι ήταν οι καταληψίες. Ομολογώ ότι τρελάθηκα όταν άκουσα ότι ο χώρος βρισκόταν υπό κατάληψη για 34 ολόκληρα χρόνια και εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Απορώ πώς οι καταληψίες δεν διεκδικούν τον χώρο λόγω χρησικτησίας. Είμαι βέβαιος ότι θα βρουν πολλούς πρόθυμους «δικαιωματιστές» νομικούς να υποστηρίξουν το αίτημά τους.

Οσο το σκέφτομαι δεν μπορώ να το χωνέψω. Κλείστε τα μάτια σας και σκεφτείτε ότι για 34 ολόκληρα χρόνια, με κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ (1987), Ν.Δ. (1990), ΠΑΣΟΚ (1993), Ν.Δ. (2004), ΠΑΣΟΚ (2009), Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ (2012), Σύριζα – Ανελ (2015) και Ν.Δ. (2019), με είκοσι έξι (αριθμητικά 26) διαφορετικούς υπουργούς Δημοσίας Τάξεως, γιορτάζουμε γιατί επί τέλους ξεφορτωθήκαμε τους καταληψίες! Στους 26 υπουργούς δεν μετράμε θητείες, αλλά διαφορετικά πρόσωπα. Για παράδειγμα ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης είχε 5 διαφορετικές θητείες στο υπουργείο. Κάτι ακόμα. Ξεκίνησε η κατεδάφιση του χώρου και έτσι οι καταληψίες δεν μπορούν να καταλάβουν ξανά τον χώρο. Μήπως έχουμε τρελαθεί. Σε ποια ευρωπαϊκή χώρα θα υπήρχε πανεπιστημιακός χώρος υπό κατάληψη για 34 ολόκληρα χρόνια και θα πανηγύριζαν όταν έληξε η κατάληψη με την κατεδάφιση του χώρου;

Το θέμα όμως έχει και συνέχεια. Τη Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2022, δηλαδή μια βδομάδα μετά τη «λήξη» της κατάληψης, ομάδες αναρχικών προχώρησαν σε νέα κατάληψη εντός του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Περίπου 30 άτομα έχουν καταλάβει ένα χώρο στο κτίριο του Χημικού που είναι λίγα μέτρα πιο πέρα από την «εκκενωθείσα» κατάληψη του Βιολογικού. Με αναρτήσεις στο Facebook και σε ιστοσελίδες του αντιεξουσιαστικού χώρου καλούν σε υποστήριξη, διακηρύσσοντας με θράσος: «ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε για πάντα καταληψίες». Νέα παρέμβαση της αστυνομίας με συλλήψεις 15 ατόμων, με άγνωστη συνέχεια ως συνήθως.

Δεν τους έφτανε αυτό, οι καταληψίες ξέσπασαν στον Πρύτανη, που θεωρήθηκε υπεύθυνος για την επέμβαση. Ο Πρύτανης αντιμετωπίζει απειλές για τη ζωή του, γιατί στη «βάρδιά» του έληξε η κατάληψη. Το κατάπτυστο κηδειόχαρτο με τη φωτογραφία του Πρύτανη, απειλεί να ανοίξει τον τάφο του «γνωστού σκουπιδιού, πρύτανη και ρουφιάνου Νίκου Παπαϊωάννου» αναδεικνύει το θράσος των τραμπούκων, οι οποίοι επιμένουν «η σωρός (σημ. είναι και αγράμματοι) θα βρίσκεται κάτω από τα μπάζα της κατάληψης στέκι στο Βιολογικό». Και εμείς πανηγυρίζουμε.

Η θλιβερή αυτή ιστορία είναι εξαιρετικά διδακτική. Είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, στα πανεπιστήμιά μας βασιλεύει η μειοψηφική αναρχία, η οποία επιβάλλει τη θέλησή της με τη βία. Μόνο με τη βία μπορεί να παταχθεί και όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Δυστυχώς, με την παθητική στάση μας, τη βία μειοψηφιών, αλλά και την κριτική στάση των ΜΜΕ, έχουμε «ευνουχίσει» την αστυνομία, κατηγορώντας την συνεχώς για «κατάχρηση» βίας. Σε όλες τις πόλεις της Ευρώπης η παρανομία πατάσσεται με βία από την αστυνομία. Πέφτει ξύλο, πολύ ξύλο και συλλήψεις. Μόνο εδώ ζητάμε από την αστυνομία να αντιμετωπίζει τους ταραξίες με λουλούδια και γλυκόλογα.

Ο Πρωθυπουργός που θα καταφέρει να επιβάλει την τάξη στην Ελλάδα θα κυβερνά για πολλά χρόνια. Η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού είναι φιλήσυχοι άνθρωποι. Θέλουν να έχουν και να νιώθουν ασφάλεια. Να μπορούν να περπατάνε στους δρόμους και να απολαμβάνουν τη ζωή τους, όπως ήταν η Αθήνα πριν από τη Δικτατορία. Ο πανεπιστημιακός χώρος είναι η ιδεώδης περίπτωση να επιβάλουν με οποιοδήποτε τρόπο την τάξη. Ο χώρος είναι περιορισμένος και εύκολα ελεγχόμενος. Τα περί πανεπιστημιακού ασύλου είναι για μικρά παιδιά. Το άσυλο είναι για τις ιδέες, όχι για την παρανομία.

ΥΓ. 1. Σε ένα πρόσφατο ταξίδι μου στην Κύπρο, πέρασα από το «Τραστ» – κάτι σαν την Αθηναϊκή Λέσχη. Ντράπηκα όταν είδα στον πίνακα ανακοινώσεων μια αφίσα με τρεις φωτογραφίες με τίτλο «Και διερωτώμεθα τι δεν πάει καλά». Οι φωτογραφίες έδειχναν την είσοδο του «πανεπιστημίου Πελοποννήσου», του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου (Σκωτία) και του Πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ (ΗΠΑ). Στο Μπέρκλεϊ, η είσοδος κοσμείται με το ελληνικότατο «Νους υγιής εν σώματι υγιεί». Στο Εδιμβούργο επίσης Ελληνικά: «Διπλούν ορώσιν οι μαθόντες γράμματα» και στο δικό μας Πανεπιστήμιο «Χασίς Αλκοόλ κ’ Τέζα». Αυτή είναι η εικόνα των πανεπιστημίων μας στο εξωτερικό! Με τις υγείες μας.

ΥΓ. 2. Κατά καιρούς ακούμε για συλλήψεις. Διερωτώμαι, γιατί δεν μαθαίνουμε την εξέλιξη των συλλήψεων και αν υπάρχουν καταδίκες. Μήπως η ατιμωρησία κάνει θρασύτερους τους μπαχαλάκηδες;

ΥΓ. 3. Στις 14/1/2022 ο υπουργός Τάκης Θεοδωρικάκος δήλωσε μεταξύ άλλων στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ: «[…] Η εικόνα που μας έχει δώσει ο πρύτανης είναι ότι η κατάληψη είναι αποτέλεσμα απόφασης του φοιτητικού συλλόγου. Εμείς, όπως αντιλαμβάνεστε, δεν έχουμε καμία δικαιοδοσία να υποτιμήσουμε και να μη σεβαστούμε τις αποφάσεις των φοιτητικών συλλόγων. Είναι φοιτητές, έχουν τις διαδικασίες τους και αυτές είναι σεβαστές […]. Ο Θεός να μας λυπηθεί!

  

 Ανδρέας Δρυμιώτης - σύμβουλος επιχειρήσεων.

Καθημερινή