Γιάννης Λούλης: Φρούτα

Αυτό δεν πάλιωσε καλά. Ο «μεσαίος χώρος» κάποτε λογιζόταν σαν ιδέα στρατηγικής περιωπής. Από τα πράγματα φάνηκε ότι ήταν απλώς η μέθοδος νυσταλέας διολίσθησης στους κοινούς τόπους που είχε καθιερώσει ο πασοκικός λαϊκισμός· ένας ευφημισμός για τον εκπασοκισμό της Νέας Δημοκρατίας. Η πατέντα –έχοντας οδηγήσει στα ιστορικώς απαράγραπτα διαχειριστικά και δημοσιονομικά της αποτελέσματα– πωλήθηκε αργότερα και στον ΣΥΡΙΖΑ, που όφειλε κι αυτός με τη σειρά του να εκπασοκιστεί· να γίνει ένα κόμμα του μέσου όρου, που θα φροντίζει πρωτίστως να μην ενοχλεί.

Τώρα, ο κύκλος πάει να κλείσει. Αφού η υιοθέτηση της πατέντας από τον εχθροπαθή ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε, ο εμπνευστής της, Γιάννης Λούλης, την εισηγείται στον Νίκο Ανδρουλάκη. Έφτασε η ώρα και το ΠΑΣΟΚ να αναπασοκιστεί. Αυτή η «μεσαιοχωρητική» κονσέρβα δεν κομίζει, βεβαίως, κάποια πασοκικού περιεχομένου ατζέντα. Είναι σκέτη τακτική. Ο Ανδρουλάκης νουθετείται «να αποφύγει το λάθος», «να μην κάνει κραυγαλέες κινήσεις», «να αφήσει τον χρόνο να κυλήσει ήρεμα και ομαλά», με «ποιότητα παρουσίας». Να είναι δηλαδή καλός και

σωστός κι όλα θα πάνε καλά. Γιατί, αν στραβοπατήσει, θα πάνε στραβά.

Στην ίδια ανάλυση επισημαίνεται ότι «ένα στρατηγικό πρόβλημα της Ν.Δ. είναι (…) η κραυγαλέα ένδεια του πολιτικού δυναμικού της». Ενώ, τέσσερις αράδες πιο κάτω, αναγνωρίζεται ως πλεονέκτημα της Ν.Δ. «η δημιουργία μιας πιο στρατηγικής και ποιοτικής ομάδας στο Μαξίμου». Η κυβέρνηση δεν έχει δυναμικό, αν εξαιρέσει κανείς το δυναμικό που τη διευθύνει.  

Μπορεί σήμερα να αποδώσει η τακτική της αδράνειας;

Οι ενατενίσεις δεν θα είχαν σχολιαστεί αν δεν περιλάμβαναν μια καταδικαστική ετυμηγορία για τον ΣΥΡΙΖΑ που «κατάπιε» τον «ιδιαίτερα επικοινωνιακό και φωτεινό» αρχηγό του. Ο αρχηγός δεν ήταν τόσο φωτεινός ώστε να αποτρέψει την «κατάποσή» του από ένα κόμμα στο οποίο τα πρωτεία του δεν αμφισβητούνται.

Ετσι, με την κυβέρνηση φθαρμένη και την αξιωματική αντιπολίτευση τελματωμένη, ανοίγεται πεδίον δόξης λαμπρόν για τον Ανδρουλάκη. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να περιμένει. Δεν πειράζει, λέει, που δεν είναι χαρισματικός. Του αρκεί «να παραμείνει ο χαμηλότονος εαυτός του». Πρόκειται για την τακτική του ώριμου φρούτου που ήταν αρκετή στο περιβάλλον της προχρεοκοπικής Ελλάδας. Μοιάζει όμως ατελέσφορη σε μια δημοκρατία αντιμέτωπη με αλυσιδωτές κρίσεις – υγειονομική, προσφυγική, συνοριακή, περιβαλλοντική, πληθωριστική.

Αυτές οι προκλήσεις δεν αντιμετωπίζονται με την τιποτολογία του μέσου όρου. Το Κέντρο, όπου, σύμφωνα με το κλισέ, κερδίζονται οι εκλογές, δεν είναι η «χαμηλότονη», αποβουτυρωμένη διαχείριση προσδοκιών. Δεν υπάρχουν οι πόροι που κάποτε επέτρεπαν στα κόμματα εξουσίας να περιμένουν απλώς τη σειρά τους, σε έναν αδιατάρακτο κύκλο εναλλαγής.

Τα «ώριμα φρούτα» έπεσαν. Κι έχουν σαπίσει στα κεφάλια των καλλιεργητών τους.

 Μιχ. Τσιντσίνης-Καθημερινή