Αναρωτιέμαι πολλές φορές αν αυτή η χώρα είναι κυβερνήσιμη. Φαντάζομαι, όμως, ότι φτάνει κάποια στιγμή που όποιος την κυβερνά θέτει το ίδιο ερώτημα, χωρίς να είναι σίγουρος για την απάντηση. Φαντάζομαι, για παράδειγμα, να προΐσταται σε μια σύσκεψη για την αθλητική ή την πανεπιστημιακή βία, έχοντας αποφασίσει ότι «κάτι πρέπει, επιτέλους, να αλλάξει». Και μετά να ακούει ειδήμονες, αξιωματούχους, καθηγητές, νομικούς κ.ά. να του εξηγούν για ποιο λόγο «δεν μπορεί να γίνει τίποτα». Δεν το λένε, βέβαια, έτσι οι άνθρωποι, γιατί το εξηγούν τεχνοκρατικά. Είναι, όμως, η στιγμή που ένας πρωθυπουργός πέφτει πάνω στην ελληνική πραγματικότητα και πρέπει να πάρει τις αποφάσεις του.
Δεν είναι λίγοι οι πρωθυπουργοί που φτάνουν σε ένα σταυροδρόμι, άλλοι νωρίς στη θητεία τους, άλλοι αφού έχουν ψηθεί. Συνειδητοποιούν ότι αυτό που θεωρούν αυτονόητο και απαραίτητο συνιστά μια σισύφεια προσπάθεια, χωρίς συμμάχους, χωρίς κράτος που μπορεί να τη φέρει εις πέρας, χωρίς μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας. Κάποιοι σαστίζουν και το ρίχνουν στην αδράνεια, επιρρίπτοντας την ευθύνη σε όποιον βρουν. Άλλοι βάζουν 4-5 στόχους και λένε
«αν καταφέρω να πετύχω τους μισούς, θα είμαι πολύ ευτυχής». Κάποιοι πέφτουν στην παγίδα να πείσουν τον εαυτό τους πως «πρέπει να κερδίσουμε τις επόμενες εκλογές και μετά θα τα κάνουμε όλα με νωπή λαϊκή εντολή».Για εμάς που είμαστε έξω από τον χορό η κριτική είναι εύκολη. Και αυτή είναι η δουλειά μας στο κάτω κάτω της γραφής.
Το ζήτημα είναι πώς λύνουμε γόρδιους δεσμούς δεκαετιών, πώς πάμε παρακάτω. Οσοι ονειρεύονται, αν ονειρεύονται, κυβερνήσεις αρίστων ή τεχνοκρατών ζουν στον δικό τους κόσμο. Ποτέ δεν δούλεψαν.
Εδώ χρειάζεται συστηματικότητα, επιμονή, σπάσιμο αυγών, αξιοκρατικές επιλογές ανθρώπων που είναι ταγμένοι στη δουλειά τους, στοχοπροσήλωση. Η Ελλάδα προφανώς δεν ήταν κυβερνήσιμη όταν έφτασε στο Ναύπλιο ο Καποδίστριας και παραμένει μια οριακά κυβερνήσιμη χώρα. Η οποία έχει όμως μεγαλώσει, έχει ισχυροποιηθεί, έχει κάνει απίστευτα βήματα από τότε. Η αδράνεια δεν είναι λύση. Η αναβολή για… μετά δεν είναι λύση. Μαγικές και εύκολες νίκες δεν υπάρχουν. Τσαγανό και ψυχραιμία χρειάζονται.
Αλέξης Παπαχελάς-Καθημερινή
Αλέξης Παπαχελάς. Μήνυμα προς ολους τους ''φιλόδοξους'' ηγέτες και ψηφοφότους,τέως νυν και... μέλλοντες. Το ζητούμενο ειναι πόσοι το λαμβάνουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι περισσότερες κυβερνήσεις, κι η τωρινή βεβαίως, αποδείχθηκαν φοβικές να τα βάλουν με τη βία αθλητική-πανεπιστημιακή, συγκοινωνούντα δοχεία πολλές φορές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρώ τις κυβερνήσεις που δεν θέλαν να τα βάλουν με τα δικά τους παιδιά. Γ. Κ.
Ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Τσόρτσιλ, η Θάτσερ, ο Κένεντι έμειναν στην ιστορία γιατί ήξεραν να σπάνε αυγά όταν οι δειλοί και ανήμποροι αδρανούσαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς το κάνει επιτέλους και κάποιος στην Ελλάδα να μείνει στην ιστορία.
τι σου λεει για τα σπασμενα αυγα ο κ. Κουλη ?Δε σου γεμιζει το ματι ?
Διαγραφή2022 - 6:22:00 μ.μ. ρεπεις προς το να αστιευεσαι, αν περιμενεις απο τον κ. Κουλη με συντροφια κατι σαν τον αδωνι/τσιροπουλι να σπασουν αυγα !!Για το κατεστημενο εχεις ακουσει τιποτα ?!! Λες ξεπερασμενα αστεια !!Παντος στη περιφερεια με τα 2+ χρονια Κουλη μενουμε στο σημειωτον κι ακρη ακρη στο γκρεμο !!Πουθενα δεν ειδα γυρο μας να καπνιζει ενας νεος καπνοδοχος απο ενα νεο εργοστασιο/μια νεα επενδυση,τα λιγα φραγκα που βρεθηκαν στολιζουν και παλι την Αθηνα για να καλοδεχτουμε τουριστες !! Δεν παμε καλα φιλε μου!!
ΑπάντησηΔιαγραφή