Ανάγκα και θεοί πείθονται

Συνεργασία λοιπόν. Εν Ελλάδι, όνειρο απατηλό. Στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες πραγματικότητα που τις περισσότερες φορές καταλήγει σε δημιουργική «οντότητα»!

Άραγε ο Κυριάκος άλλαξε ρότα και από την αυτοδυναμία αρχίζει να ζυμώνει την ιδέα της συνεργασίας; Και το ένα και το άλλο. Από τη μία είναι αναγκασμένος να παρακολουθήσει τις δημοσκοπήσεις και επομένως από τώρα να προετοιμάσει το έδαφος για μια τέτοια προοπτική. Από την άλλη, πετάει το μπαλάκι σε κάθε ψηφοφόρο με το κρίσιμο δίλημμα «τι από τα δύο θέλεις, συνεργασία, δηλαδή ακυβερνησία, ή αυτοδυναμία και κυβέρνηση σταθερή;».

Ιδιαίτερα τώρα που τα σύννεφα πυκνώνουν και μια μακρά περίοδος αστάθειας από το ένα ως το άλλο άκρο θα εγκατασταθεί. Σε κάθε πολίτη, σε κάθε επιχειρηματική και επαγγελματική δραστηριότητα και σε κάθε πορτοφόλι. Πάμε παρακάτω.

Το «παρακάτω» των συνεργασιών όπως έχει αποτυπωθεί στην πρόσφατη ιστορική μνήμη των ελληνικών πολιτικών και κοινωνικών πεπραγμένων. Έχουμε και λέμε: Γιώργος Παπανδρέου καλεί Αντώνη Σαμαρά για συγκρότηση κυβερνητικής συνεργασίας των δύο μεγάλων κομμάτων προς αντιμετώπιση των έκτακτων, τραγικών συνθηκών λόγω μνημονίου και ραγδαίας φτωχοποίησης της χώρας. Αποτέλεσμα; Πριτς! Ο Σαμαράς αρπάζει την ευκαιρία, με σκοπό τη μονοκομματική εξουσία.

Η συνεργασία της Νέας Δημοκρατίας του Σαμαρά με το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου στρώνει το έδαφος για την έλευση του ταχαριστερού Αλέξη Τσίπρα. Και στη συνέχεια συντελείται τερατούργημα συνεργασίας μεταξύ του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ με το εθνικιστικό και ακροδεξιό κόμμα του Πάνου Καμμένου. Εκ της τερατογενέσεως, τέρατα και οι καρποί αυτής της συγκυβέρνησης.

Γιατί τέτοια αντιπαλότητα και τέτοιος οπαδικός φανατισμός; Μπας και οι διαφορές ανάμεσα στα τρία, τουλάχιστον, μεγάλα κόμματα είναι τόσο μα τόσο χαώδεις και «εμφυλιοπολεμικές»; Καθόλου. Όταν μάλιστα στα κεντρικά και θεμελιώδη ζητήματα οι συγκλίσεις είναι «ερωτικές» και πάντα σταθερές.

Όπως ΝΑΤΟ. Όπως Ουάσινγκτον. Όπως καπιταλιστικό, οικονομικό καθεστώς. Όπως Ισραήλ. Όπως «μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε». Τότε, ποιες οι διαφορές; Η αύξηση, ας πούμε, του κατώτατου μισθού. Ο Αλέξης και ο Ανδρουλάκης δίνουν 800 ευρώ, ο Κυριάκος ούτε 700 ευρώ.

Όπως και η φορολόγηση των μεγάλων εισοδημάτων και πάει λέγοντας. Στην πραγματικότητα, η έννοια της συνεργασίας και των συμφωνιών, εντελώς εχθρικές, εκ παραδόσεως, για την κουλτούρα των Ελλήνων πολιτών. Να μην αναφερθώ, τώρα, σε πλείστα ιστορικά περιστατικά που παραλίγο να τινάξουν στον αέρα τα πάντα, ακόμα και τη «σωματική ακεραιότητα» αυτής της δύσμοιρης χώρας.

Πώς εξηγείται αυτό; Από τον ακατάσχετο, ακατανίκητο εγωκεντρισμό που έχει στοιχειώσει ακόμα και τα κύτταρά μας, ακόμα και το DNA των πολιτών. Απόδειξη; Από τα μικρά μέχρι τα μεγάλα. Από τα ενδοοικογενειακά πλακώματα. Από την ξέφρενη ερωτική μανία για μηνύσεις, αγωγές και δικαστήρια. Από το γεγονός ότι ακόμα και αδέλφια στα μαχαίρια για μια ρίζα ελιάς. Απίστευτα πράματα!

Έτσι κάθε προσπάθεια συνεργασίας καταλήγει σε ένα μόνο πράγμα: πώς ο ένας να βάλει τρικλοποδιά στον άλλο! Με απλά λόγια, εδώ ο μέσος Ελληνας τσακώνεται με τον εαυτό του και θα τα βει με τον κομματικό αντίπαλό του; Όνειρο απατηλό. Η πραγματικότητα οδυνηρή!

Όμως Αύριο τίποτα δεν θα μοιάζει με το Σήμερα. Οι αλλαγές, διεθνώς, τρέχουν με ταχύτητα φωτός. Όμως ο λογαριασμός που θα προκύψει θα είναι καυτός. Όμως τα μποφόρ και τα κύματα του Αιγαίου θα καταλήξουν τσουνάμι άγριο και σαρωτικό.

Όμως οι ελληνοτουρκικές διαφορές πρέπει πάση θυσία να λυθούν. Όπως οι σύμμαχοι επιθυμούν. Όμως ο ρόλος της Τουρκίας αναβαθμισμένος και καθοριστικός. Όμως κανένα κόμμα και κανένας ηγέτης δεν θα μπορέσουμ να σηκώσουν το βάρος όλων αυτών.

Όπως και το ρητό «ανάγκα και θεοί πείθονται». Που περίπου σημαίνει «όταν σε μια δύσκολη κατάσταση υπάρχει μία μόνο διέξοδος, τότε και οι πιο ανυποχώρητοι θα αναγκαστούν να την ακολουθήσουν». Δηλαδή; Βάλτε με τον νου σας τώρα. Το πιο απίθανο σενάριο μπορεί να αποδειχθεί και το πιο υλοποιήσιμο και το πιο πατριωτικό!

 Δημ. Δανίκας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ