Το μέσο της διαμαρτυρίας

Για την άσκηση κάθε επαγγέλματος υπάρχουν προαπαιτούμενα. Για να γίνει κάποιος, π.χ., ταξιτζής πρέπει να έχει δίπλωμα οδήγησης. Για να διδάξει σε σχολείο οφείλει να έχει τελειώσει κάποια ανώτατη σχολή. Δεν μπορεί κάποιος να απαιτεί το «δικαίωμα στην εργασία» του χειρουργού, αν δεν έχει πτυχίο ιατρικής και εξειδίκευση στη χειρουργική. Ακόμη και αν μετέρχεται το έσχατο μέσο διαμαρτυρίας, που είναι η απεργία πείνας, χειρουργός δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει.

Πέντε ανεμβολίαστοι υγειονομικοί κάνουν, λέει, απεργία πείνας έξω από το υπουργείο Υγείας. «Ποιο το αίτημά τους; Μα το αυτονόητο! Να έχουν την ελευθερία της επιλογής. Να εργαστούν. Να ζήσουν αξιοπρεπώς!» διαβάζουμε σε άρθρο της «Εφημερίδας των Συντακτών» (1.4.2022). Πόσο αυτονόητο, όμως, είναι το «δικαίωμα» ενός υγειονομικού να αρνείται τον εμβολιασμό; Οσο ενός ταξιτζή να έχει ή να μην έχει δίπλωμα οδήγησης; Το πρόβλημα δεν είναι ότι θέτουν σε κίνδυνο τον εαυτό τους, αλλά και τους άλλους που πληρώνονται για να εξυπηρετούν, είτε είναι ασθενείς είτε επιβάτες. Συνεπώς, έχουν κάθε δικαίωμα να μην

εμβολιάζονται, αλλά αυτό δεν σημαίνει και κάποια υποχρέωση της πολιτείας να τους προσλαμβάνει για κάποιες θέσεις. Υπάρχουν χιλιάδες επαγγέλματα, που η άσκησή τους δεν προϋποθέτει κάποια επαφή με ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού, δηλαδή ασθενείς ή γέροντες. Αρκεί να μη ζητήσουν, π.χ., να γίνουν φορτηγατζήδες χωρίς δίπλωμα.

Το θέμα της απεργίας πείνας των ανεμβολίαστων υγειονομικών ήρθε ξανά στην επιφάνεια μετά την τυχαία συνάντηση που είχαν με τον μητροπολίτη Δωδώνης Χρυσόστομο, έξω από το υπουργείο Υγείας την περασμένη Τρίτη (12.4.2022). Εκείνοι τού ζήτησαν να πει δυο λόγια για τους απεργούς κι εκείνος ορθώς απάντησε: «Να κάνουν εμβόλιο να τελειώνουμε». «Υποχρεωτικά;» ρωτάει κάποιος. «Υποχρεωτικά», απαντά ο μητροπολίτης. Ακολουθούν κάποιοι διαπληκτισμοί, ένας ακούγεται να λέει «μα πώς μιλάτε έτσι σε έναν απεργό πείνας;». Τέλος, ακούγεται η γνωστή ρωμαίικη μομφή: «Πόσα λεφτά πήρες; Ντροπή…».

Δεν ξέραμε ότι υπάρχει πρωτόκολλο ομιλίας σε απεργούς πείνας, όταν μάλιστα αυτός ύστερα από 23 μέρες έχει τη δύναμη να τρέξει προς το αυτοκίνητο του μητροπολίτη. Αυτό όμως που γνωρίζουμε είναι ότι η απεργία πείνας είναι ένα σοβαρό όπλο ελευθερίας, σε δικτατορικά ή κατοχικά καθεστώτα, που απαγορεύουν κάθε άλλου είδους λόγο και εκδήλωση. Μόνο τότε κάποιοι γενναίοι κάνουν το σώμα τους, την ίδια τη ζωή τους, σημαία διαμαρτυρίας και αξίζουν σεβασμό γι’ αυτό. Επομένως και για τα τεκταινόμενα στο υπουργείο Υγείας «το μέσο είναι το μήνυμα». Ο τρόπος της διαμαρτυρίας δείχνει την ποιότητα των αιτημάτων τους.

 Π. Μανδραβέλης-Καθημερινή