Μήπως το αεράκι του λαϊκισμού ξαναγίνει θύελλα;

 

Παράξενες εποχές πραγµατικά αυτές που ζούµε, στην Κίνα κυνηγάνε και πάλι τους πολίτες µε τις απόχες και σκοτώνουν τα κατοικίδια ζώα προκαλώντας ανησυχία και ερωτηµατικά παγκοσµίως για το τι πραγµατικά συµβαίνει πάλι εκεί κάτω.

Ξεκίνησε µια νέα µετάλλαξη ή απλώς… θυµίζουν σε όλο τον υπόλοιπο κόσµο τι σηµαίνει να έχει γεννηθεί κάποιος σε κοµ-µουνιστικό καθεστώς; Μήπως στη µετασοβιέτ Ρωσία συµβαίνουν καλύτερα πράγµατα;
Μαζικά εγκλήµατα πολέµου στους εχθρούς και «τεχνητά εµφράγµατα» αλά Σοϊγκού, εκκαθαρίσεις στρατηγών που απέτυχαν στον πόλεµο. Ταραγµένες εποχές πράγµατι και µεγάλα ερωτηµατικά που εγείρονται για όλους και όλα, δείτε τι συµβαίνει στη Γαλλία, τη χώρα που αποτελεί σήµερα τον βασικό πυλώνα στήριξης της συνοχής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ούτε 30% στον πρώτο γύρο των εκλογών δεν ψήφισε τον Μακρόν που µόλις πριν από πέντε χρόνια εκπροσωπούσε το νέο και άφθαρτο πρόσωπο της γαλλικής πολιτικής σκηνής σαρώνοντας τότε τα δύο παραδοσιακά κόµµατα της Kεντροδεξιάς και της Σοσιαλδηµοκρατίας που κυβέρνησαν επί δεκαετίες τη χώρα. Θόλωσε η εικόνα ενός νέου πολιτικού, ο οποίος αυτή την ώρα λόγω ειδικών συνθηκών (φτηνή εγχώρια πυρηνική ενέργεια) δεν έπρεπε λογικά να υφίσταται τη φθορά της ακρίβειας όσο η υπόλοιπη Ευρώπη.
Κι όµως, στη δηµοκρατική, πολιτισµένη και µάλλον

κεντροαριστερή Γαλλία το δεύτερο κόµµα είναι εκείνο της Λεπέν, όχι κάτι σαν τους Κασιδιάρηδες όπως ήταν ο πατέρας της µια εποχή, αλλά αντινα-τοϊκό, φιλορωσικό και φιλοτραµπικό και φυσικά στα... όρια του φιλοευρωπαϊσµού. Από κοντά και ο Μελανσόν, κάτι σαν τον Τσίπρα πριν από το µνηµόνιο και τον Βαρουφάκη µετά…

Ο άνεµος του λαϊκισµού που έφερε µόλις πριν από πέντε-έξι χρόνια τον Τραµπ, το Brexit, τον Τσίπρα και τους Podemos, ο ίδιος άνεµος που διατηρεί στην εξουσία τον Ορµπαν και οι απολύτως δυσδιάκριτες γραµµές µεταξύ ∆εξιάς - Ακροδεξιάς και Αριστεράς - Ακροαριστεράς που είναι όλοι αυτοί που προαναφέρθηκαν µοιάζει να κόπασε για λίγα χρόνια, αλλά να…καραδοκεί κρυµµένος κάπου στο πίσω µέρος του εγκεφάλου του ψηφοφόρου.

∆ιαβάστε την ελληνική εκδοχή τον δικό µας Τσίπρα εδώ τι υποστηρίζει αυτές τις ηµέρες που έχει και συνέδριο, υποτί-θεται για να κάνει ένα άνοιγµα στην Κεντροαριστερά, προκει-µένου να γίνει δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ ένα κόµµα σοσιαλδηµοκρατικό που ουσιαστικά θα αποτελεί την εκδοχή ενός νέου ΠΑΣΟΚ και θα εναλλάσσεται στην εξουσία µε εκείνο της Κεντροδεξιάς που είναι η Ν.∆. Για τον κ. Τσίπρα µοιάζει να µην υπάρχει παγκόσµιο φαινόµενο πληθωρισµού, ενεργειακή κρίση που ξεκίνησε από την πανδηµία και κορυφώθηκε µε τον πόλεµο µε συνέπεια την έκρηξη των τιµών σε όλα τα προϊόντα.

Αυτές οι αναλύσεις, σου λέει, είναι για… ψαγµένους ή µορφωµέ-νους πολίτες που κάτι διαβάζουν ή κάπως ενηµερώνονται, εµείς κάναµε καριέρα µε τα σκισµένα µνηµόνια, την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, το πρόγραµµα της Θεσσαλονίκης και µάλιστα µετά κλείσαµε και τις τράπεζες, ψηφίσαµε και µνηµόνιο (µε τα κορόιδα της Ν.∆. µαζί) και έπειτα από όλα αυτά ο κόσµος µας ξαναψήφισε. Σκέφτονται, λοιπόν, λογικά ότι θα ξανακάνουν καριέρα µε την οργή του κόσµου, την τσαντίλα του πολίτη µε τους λογαριασµούς του ρεύµατος και του σούπερ µάρκετ. Ό,τι δεν καταφέραµε µε την πανδηµία, σου λένε, θα το κάνουµε µε την ακρίβεια κι ας γίνεται µε τον πληθωρισµό χαµός σε όλο τον κόσµο, σε Αµερική και Ευρώπη.

Και αν δεν το καταφέρουν ακριβώς όπως το σχεδιάζουν, υπάρχει και η εναλλακτική της διακυβέρνησης µε τους… πρώην γερµανοτσολιάδες του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι τώρα βαφτίστηκαν προοδευτική διακυβέρνηση µαζί µε ολίγον Βαρουφάκη αγάπη µου, έκλεισα τις τράπεζες.

Γίνονται αυτά τα πράγµατα, άραγε µπορεί ο κόσµος να µετατρέψει και πάλι το αεράκι του λαϊκισµού σε έναν ισχυρό άνεµο που θα ξαναγυρίσει (και) στην Ελλάδα για να ξαναζήσουµε «µέσα στην τρέλα» της τετραετίας 2015-2018;

Η απάντηση είναι πιθανότατα αργά ή γρήγορα ναι και ειδικά µε το «πολιτικό έγκληµα» του εκλογικού νόµου που ισχύει σήµερα και καταδικάζει τη χώρα σε κυβερνήσεις αστάθειας και συναλλαγής για πολλά ακόµα χρόνια. Αφού 38,5%-40% που θα χρειάζεται για να εκλεγεί µια µονοκοµµατική σταθερή κυβέρνηση δεν θα προκύπτει ούτε τώρα, ούτε φυσικά στο µέλλον, µια που το δεύτερο και το τρίτο κόµµα δεν θα συναινέσουν ποτέ στην αλλαγή του.

Η καλή εκδοχή, επειδή πάντα πρέπει να επικρατούν η ψυχραιµία και η αισιοδοξία, είναι ότι η κοινή γνώµη, έστω και µε µεγάλη πίεση, θα δώσει µία ακόµη ευκαιρία σε αυτή την κυβέρνηση και ειδικά στον πρωθυπουργό Μητσοτάκη που έπεσε πάνω σε τεράστιες διεθνείς κακές συγκυρίες και κράτησε τη χώρα όρθια. Ή έστω και µε προβλήµατα, σταδιακά η Ελλάδα θα µπει στη λογική της συντριπτικής πλειοψηφίας των ευρωπαϊκών χωρών και θα συγκυβερνάται από περισσότερα από ένα κόµµατα. 

Τάσος Καραμήτσος-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ