Άκρα του τάφου σιωπή

«Όπως συμβαίνει με τη Μαριούπολη, το Μεσολόγγι είχε εξαιρετικούς αμυνόμενους πριν από την τελική έξοδο», τόνισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Tι ανακούφιση κι αυτή! Να μιλάει ο Έλληνας πρωθυπουργός στο Κογκρέσο, να αναφέρεται στο πιο τραγικό γεγονός των ημερών, δηλαδή την έξοδο από τη Μαριούπολη, και, αντί να επαναλάβει τις ανοησίες περί νεοναζί που αραδιάζουν διάφοροι ανεγκέφαλοι της Αριστεράς και της Δεξιάς παπαγαλίζοντας την προπαγάνδα του Πούτιν, να κάνει ακριβώς την ιστορική σύγκριση που πρέπει, με τα λόγια ακριβώς που πρέπει, στον τόνο ακριβώς που πρέπει.

«Όπως συμβαίνει με τη Μαριούπολη, το Μεσολόγγι είχε εξαιρετικούς αμυνόμενους πριν από την τελική έξοδο», τόνισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. «Όταν βλέπουμε τον ίδιο πόνο, την ίδια θλίψη σε μια πόλη με ελληνικό όνομα, θυμόμαστε το Μεσολόγγι και το κόστος του δικού μας αγώνα».

Λένε πως μετά την παράδοση των μαχητών του Τάγματος Αζόφ που υπερασπίζονταν τη μαρτυρική πόλη, ο πρόεδρος Ζελένσκι απαλλάσσεται από τον μοναδικό άνθρωπο που μπορούσε να τον ανταγωνιστεί σε δημοτικότητα:

τον διοικητή του τάγματος Ντένις Προκοπένκο, που χάρις στο σύστημα δορυφορικών μεταδόσεων του Ελον Μασκ απευθυνόταν στους ελεύθερους ανθρώπους από τα καταφύγια, φτάνοντας να πει μια μέρα πως «δεν μπορώ να πιστέψω ότι σε όλη την Ουκρανία δεν υπάρχουν εθελοντές και μέσα για να σπάσει η πολιορκία».

Ο,τι και να είπε είχε δίκιο. Οση οργή και απελπισία κι αν είχε μαζέψει, είχε δίκιο. Οπως είχε δίκιο και ο ουκρανός πρόεδρος όταν είπε ότι «τους ήρωές μας τους θέλουμε ζωντανούς».

Ναι, αυτή είναι πράγματι μια διαφορά ανάμεσα στο Μεσολόγγι και τη Μαριούπολη. Εκεί, οι περισσότεροι από τους άνδρες που επιχείρησαν την έξοδο σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους, ενώ χιλιάδες γυναικόπαιδα πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Κωνσταντινούπολης και της Αλεξάνδρειας.

Εδώ, οι άνδρες που υπάκουσαν στην εντολή της κεντρικής ηγεσίας να παραδοθούν συνελήφθησαν από τους Ρώσους και στην καλύτερη περίπτωση θα ανταλλαγούν, στη χειρότερη θα βασανιστούν, θα εξευτελιστούν και θα εκτελεστούν.

Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και το έχει αποτυπώσει ο εθνικός μας ποιητής: «Ακρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει».

Ή μήπως όχι; Όπως μετά τη σφαγή του Μεσολογγίου αναπτύχθηκε διεθνώς ένα κύμα φιλελληνισμού, μήπως μετά τις ωμότητες στη Μαριούπολη, την Μπούτσα ή το Χάρκοβο θα αναπτυχθεί ένα κύμα φιλοουκρανισμού που θα επιτρέψει σε αυτή τη χώρα να βρει την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ευημερία για τις οποίες αγωνιζόταν για τριάντα χρόνια; Η η ρωσική πυρηνική δύναμη κάνει τη μεγάλη διαφορά;

Σε μια από τις εμπνευσμένες ομιλίες του, που εκφώνησε αυτή τη φορά στο Φεστιβάλ των Καννών, ο Ζελένσκι διακήρυξε ότι ο κόσμος χρειάζεται έναν νέο Τσάπλιν, που θα αποδείξει ότι ο κινηματογράφος δεν είναι βουβός και ότι «το μίσος των ανθρώπων θα περάσει, οι δικτάτορες πεθαίνουν και η ισχύς που άρπαξαν από τον λαό θα επιστρέψει στον λαό».

Οι δικτάτορες πεθαίνουν, αυτό είναι σίγουρο. Τα υπόλοιπα όχι και τόσο.

 Μιχ. Μητσός-ΤΑ ΝΕΑ