Έφη Αχτσιόγλου: Λίστες

Έτσι δεν πρέπει να γίνεται σε ένα αριστερό κόμμα; Να είναι πρώτη η γυναίκα και ο σύντροφός της δέκατος – κι ας κατέχει εκείνος το κομματικό αξίωμα; Δεν θα έπρεπε η εκλογική κατάταξη, που στην κορυφή της έχει την Εφη Αχτσιόγλου και εννέα θέσεις χαμηλότερα τον γραμματέα Δημήτρη Τζανακόπουλο, να χαιρετιστεί ως επίτευγμα ισότητας από το πρώτο κόμμα που καθιέρωσε την ίση εκπροσώπηση ανδρών και γυναικών στα κομματικά του όργανα; Τότε γιατί διαβάζει κανείς στα κοινωνικά δίκτυα συντροφικές κακίες για συγγενικούς συνεταιρισμούς και φατρίες; Γιατί τόση χολή;

Έτσι είναι οι ανοιχτές –και γνήσια ανταγωνιστικές– διαδικασίες. Παράγουν νομιμοποίηση για τους νικητές, αλλά και την ανάγκη των ηττημένων να ξορκίσουν την αποτυχία τους. Ακόμη και η σειρά παίζει τον ρόλο της. Θα ήταν άλλο το αποτύπωμα της εσωκομματικής εκλογής για την Κεντρική Επιτροπή αν, τελικώς, η Ρένα Δούρου είχε καλύψει τη μικρή απόσταση που τη χωρίζει από την πρώην υπουργό Εργασίας. Η Αχτσιόγλου δεν πολιτεύθηκε καν με σταυρό στις τελευταίες εκλογές – ενώ η τέως περιφερειάρχης προέρχεται όχι απλώς από μια μεγάλη εκλογική ήττα, αλλά και από μια καταστροφική «βάρδια», που της έχει αφήσει αλγεινές εκκρεμότητες. Εκκρεμότητες για τη

δική του υπερδραστήρια υπουργική θητεία έχει και ο τέταρτος στη σειρά εκλογής, Νίκος Παππάς. Αν κοιτάξει δηλαδή κανείς στην πρώτη πεντάδα, οι δύο φέρουν ανεπούλωτα τραύματα από τις πιο πολύκροτες αποτυχίες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (Δούρου, Παππάς)· ο ένας οφείλει την επιτυχία του στο γεγονός ότι το όνομά του παραπέμπει σε μια σύγκρουση από το τέλος του προηγούμενου αιώνα (Τεμπονέρας)· και ο πέμπτος φέρει, εκτός από τα ένσημα στο πρότζεκτ Παππά, και τα παράσημα του αρχαιοπασοκικού συνδικαλισμού (Σπίρτζης).

Το συμπέρασμα είναι ότι αν δεν υπήρχε μια Αχτσιόγλου στον ΣΥΡΙΖΑ, θα έπρεπε να την εφεύρουν. Δεν βρίσκονται στη συριζαϊκή πανίδα πρόσωπα τα οποία θα μπορούσαν, έστω και σε επίπεδο εικόνας, να δικαιολογήσουν το πρόταγμα της ανανέωσης, χάρη στο οποίο ο Τσίπρας ανέλαβε, υποτίθεται, το ρίσκο να συγκρουστεί με την εσωκομματική μειοψηφία.

Τι μας λέει για τον ΣΥΡΙΖΑ η «νέα» Κεντρική Επιτροπή του.

Οπως πιστοποίησε η κάλπη, ρίσκο δεν υπήρχε. Η «ανανέωση» εξαντλήθηκε στη βάση, με αυτούς που γράφτηκαν την ημέρα της ψηφοφορίας. Ομως οι νέοι ψήφισαν μόνο για το αξίωμα του προέδρου που δεν ήταν ανανεώσιμο. Λόγω του συμβιβασμού του Τσίπρα με τη μειοψηφία, η βούληση των νέων μελών δεν μπόρεσε να μεταγγιστεί στην κομματική πυραμίδα, που παρέμεινε κλειστό πεδίο, μόνο για τους παλιούς.

Η λίστα των τριακοσίων ήταν έτσι καταδικασμένη να αποτυπώσει τους –ήδη γνωστούς– συσχετισμούς μεταξύ των παλαιών συνιστωσών – 75% τσιπρικοί, 25% «Ομπρέλα».

Ισως το πιο χαρακτηριστικό για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι στην πρώτη δεκάδα εξελέγησαν δύο πρώην γραμματείς του ΠΑΣΟΚ. Η δύναμη που κινεί τα μέλη του κόμματος είναι η νοσταλγία για το παρελθόν ενός άλλου κόμματος.

 Μιχ. Τσιντσίνης-Καθημερινή