Αντιφάσεις

Η σφοδρή πολιτική αντιπαράθεση γύρω από την απόφαση για τον Δημήτρη Λιγνάδη, όπως και νωρίτερα για τη Novartis, δεν υπηρετεί ούτε τη δικαιοσύνη ούτε την αλήθεια

Στις 15 Μαΐου του 2011, ένας οικονομολόγος που διοικούσε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ονειρευόταν να γίνει πρόεδρος της Γαλλίας συνελήφθη με μυθιστορηματικό τρόπο στο αεροπλάνο με το οποίο θα αναχωρούσε από τη Νέα Υόρκη, φωτογραφίστηκε να προσάγεται με χειροπέδες στο τμήμα και του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για απόπειρα βιασμού μιας καμαριέρας. Λεγόταν Ντομινίκ Στρος-Καν. Και η υπόθεση έκλεισε ενάμιση χρόνο μετά με έναν εξωδικαστικό συμβιβασμό, που λέγεται ότι απέφερε στη Ναφισατού Ντιαλό 6 εκατομμύρια δολάρια.

Ο Στρος-Καν δικάστηκε στη συνέχεια για μια άλλη υπόθεση που αφορούσε όργια με εκδιδόμενες γυναίκες σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο της Λιλ. Οι μαρτυρίες μερικών από αυτές για τον τρόπο που τους συμπεριφερόταν ο κατηγορούμενος ήταν ανατριχιαστικές. Αλλά τον Ιούνιο του 2015 ο DSK αθωώθηκε από την

κατηγορία της μαστροπείας. Πρόεδρος της Γαλλίας δεν έγινε, η (τρίτη) γυναίκα του τον άφησε, αλλά εκείνος ξαναπαντρεύτηκε και έπιασε δουλειά ως σύμβουλος κυβερνήσεων και τραπεζών.

Τι έγινε στο Sofitel; Η δικαιοσύνη δεν απεφάνθη. Τι έγινε στο Carlton; Εξευτελιστικά πράγματα, για τα οποία όμως τα θύματα πληρώνονταν. Τι είναι τελικά ο Στρος-Καν, μια παρεξηγημένη διάνοια ή ένα αδίστακτο τέρας; Ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του, τα δικαστήρια άλλα κλήθηκαν να κρίνουν. Είναι πειστικές οι αποφάσεις τους; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι, μια δημοκρατία όμως δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη και τις λειτουργίες της.

Η σφοδρή πολιτική αντιπαράθεση γύρω από την απόφαση για τον Δημήτρη Λιγνάδη, όπως και νωρίτερα για τη Novartis, δεν υπηρετεί ούτε τη δικαιοσύνη ούτε την αλήθεια. Η κριτική ασφαλώς είναι θεμιτή και χρήσιμη. Ο ρόλος των ενόρκων και η συναισθηματική πίεση που ασκεί η κοινή γνώμη μπορεί να δώσουν λαβή σε ενδιαφέρουσες συζητήσεις, οι οποίες με τη σειρά τους μπορεί να οδηγήσουν σε αλλαγές στο δικαστικό σύστημα ή σε τροποποιήσεις της νομοθεσίας. Αλλά οι καυγάδες για το ποιοι προστατεύουν τον Λιγνάδη, τι παιχνίδια παίζει ο δικηγόρος του και ποιο κόμμα έφερε τον έναν ή τον άλλο νόμο, το μόνο που κάνουν είναι να υπονομεύουν την εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους θεσμούς.

Είναι αλήθεια ότι υπάρχει μια λογική αντίφαση ανάμεσα στην καταδίκη ενός ανθρώπου για δύο βιασμούς ανηλίκων και στην απελευθέρωσή του μέχρι τη δίκη του σε δεύτερο βαθμό. Γι’ αυτό άλλωστε παρενέβη και η προϊσταμένη της Εισαγγελίας Εφετών. Ακόμη μεγαλύτερη «αντίφαση» όμως θα υπάρξει στην υποθετική περίπτωση που ο άνθρωπος αυτός τελικά αθωωθεί. Θα πειστούν όλοι τότε ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη; Οχι βέβαια. Πολλοί θα εξακολουθήσουν να πιστεύουν ότι βίασε παιδάκια, όπως πολλοί πιστεύουν σήμερα ότι έχει πέσει θύμα σκευωρίας. Αλλά τις αποφάσεις τις παίρνουν τα δικαστήρια, όχι τα καφενεία ή οι τηλεοπτικές εκπομπές.

Και να θυμόμαστε πάντα ότι ουδείς είναι ένοχος μέχρι την τελεσίδικη καταδίκη του.

 Μιχ. Μητσός-ΤΑ ΝΕΑ