Η ακραία υποκρισία του Τσίπρα και η δημοσιογραφική λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ

Κι όμως το διέπραξε! Χωρίς συνείδηση, χωρίς αιδώ, χωρίς να αισθανθεί την παραμικρή αναστολή ο κ. Τσίπρας εξέδωσε ανακοίνωση «θλίψης και συλλυπητηρίων» για τον θάνατο του Σταύρου Ψυχάρη, στην οποία «καταγράφει την πολιτική διαδρομή του εκλιπόντος, ανεξάρτητα από τις διαφορές τους».

Να πω την αμαρτία μου δεν περίμενα, ακόμη και από ένα Τσίπρα, τόση υποκρισία, ο άνθρωπος στην απέλπιδα προσπάθεια του να παραμείνει στην επικαιρότητα από την εξωτική Πορτογαλία στην οποία «διακοπεύει», προσφορά στον γιό του που κατάφερε και πέρασε στις εξετάσεις για μια θέση στον ήλιο του Πρότυπου Γυμνασίου Πλάκας (προφανώς κάνει πλάκα σε όλο το σανοφαγικό πλήρωμα που τον ακολουθεί), δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα «να γλύψει εκεί που έφτυνε στην περίοδο της πρωθυπουργικής ακμής του».

Ο βιολογικός θάνατος του Σταύρου Ψυχάρη δεν προκάλεσε τις αντιδράσεις που ίσως

αναμένονταν από πολλούς, στην ουσία είχε «προεξοφληθεί» (αν αυτό μπορεί να συμβεί) από τη συνομοταξία των απανταχού πολιτικάντηδων, ακολούθησε απλώς τον επιχειρηματικό και δημοσιογραφικό του θάνατο, όπως τον σχεδίασε και τον επέβαλε «η ΟΠΛΑ των ΜΜΕ» του ΣΥΡΙΖΑ, με επικεφαλής τον Νίκο Παππά και πολύτιμους συμπαραστάτες, υπό την πολιτική ηγεμονία και καθοδήγηση του Αλέξη Τσίπρα, τους «φάρους της βενεζουελανής επανάστασης» Φλαμπουράρη (λείπει ο Φλαμπέ από την σαρακοστή;) και Σκουρλέτη.

Ο Ψυχάρης είχε πεθάνει από την ώρα που δεν κατάφερε να διασώσει τον ΔΟΛ από την καταστροφή, από την στιγμή που δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην πολιτική και δημοσιογραφική λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ και στην εγγενή επιθυμία του να ελέγξει τους αρμούς της ενημέρωσης και να διαμορφώσει, περί την πλατεία Κουμουνδούρου, ένα καθεστώς στα ΜΜΕ απολύτως ελεγχόμενο και δημοσιογραφικά κολλεκτιβίστικο.

Ο ΔΟΛ ήταν «το διαμάντι του στέμματος» στην απόπειρα αυτή, χρειάστηκε να συρθεί σε ασανσέρ και υπερπολυτελή διαμερίσματα με γάτες Ιμαλαΐων να περιφέρονται στο σαλόνι ο κ. Τσίπρας, να ζητήσει γονυπετής βοήθεια και στήριξη για να γίνει κυβέρνηση και την επομένη ακριβώς της μέρας που του δόθηκε να ξεκινήσει την αποδόμηση του Ψυχάρη, με τελικό όραμα και στόχο την καταστροφή του.

Τι συνέβη στη μαύρη περίοδο της «δημοσιογραφικής ΟΠΛΑ» του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ της κυβέρνησης των Σκουρλετο-Φλαμπουράρηδων και του Ψυχάρη, με τον ίδιο τον Τσίπρα στον αγαπημένο του ρόλο, αυτόν του «εγώ δεν ξέρω τίποτε, ο Παππάς τα έκανε όλα», είναι περίπου γνωστό, οι μικρές λεπτομέρειες ελάχιστη σημασία έχουν, το βασικό περίγραμμα είναι σαφές και αφορά σε μια οργανωμένη απόπειρα να ξεκινήσει η δημιουργία καθεστώτος με τον έλεγχο της ενημέρωσης και την καθοδηγημένη πολιτική λειτουργία.

Ο Ψυχάρης είναι ξεκάθαρο ότι δεν ξεπέρασε ποτέ την περίοδο εκείνη, ούτε «συμμορφώθηκε» με την ακραία επίδειξη υποκρισίας και πολιτικού θράσους από ένα θρασίμι που «ζητιάνευε» στήριξη και βοήθεια και την ίδια ώρα απεργάζονταν την καταστροφή ενός ολόκληρου δημοσιογραφικού οργανισμού, που σώθηκε την τελευταία στιγμή από την ταπεινωτική εκπλειστηρίαση «για ένα κομμάτι ψωμί» χάρις στην απόφαση του Βαγγέλη Μαρινάκη να διασώσει ένα πολύτιμο για την ίδια την δημοκρατία στη χώρα δημοσιογραφικό οργανισμό.

Δεν είναι καν τυχαίο πως ακόμη και στις μέρες που ο ΔΟΛ είχε βγει στο σφυρί και σενάρια επί σεναρίων διακινούνταν για το μέλλον του επιχειρηματίες κολλητοί «δίκην λαγών σε τηλεοπτικούς διαγωνισμούς και άλλοι με εξαιρετικά σκοτεινό παρελθόν» των Συριζαίων ορέγονταν την περιουσία του και εξερευνούσαν τρόπους για να να αποκτήσουν το πετράδι του στέμματος, έτοιμοι να το προσφέρουν «επί πίνακι» στην Περιστέρα για να διασκεδάσουν τον καημό της που δεν κατάφερε ο Αλέξης να αλώσει τους αρμούς της εξουσίας.

Ότι μετά από όλα αυτά ο κ. Τσίπρας «είδε φως και μπήκε», δημοσιοποιώντας με αριστερό πολίτικαλ κορέκτ τη δήθεν θλίψη του για τον βιολογικό θάνατο του Σταύρου Ψυχάρη, είναι απλώς ενδεικτικό της ακραίας υποκρισίας του και του απύθμενου θράσους που τον χαρακτηρίζει.

Υ.Γ.: Τα παραπάνω δεν έχουν καμία σχέση με την ιστορική διαδρομή του Σταύρου Ψυχάρη στη δημοσιογραφία και στη θητεία του ως εκδότη, ούτε στην πολιτική δυναμική που ανέπτυξε στη διάρκεια του βίου του και δεν επιδιώκουν να υπενθυμίσουν το παραφρασμένο «ο νεκρός δεδικαίωται».

Για όλα αυτά υπάρχουν και καταγραφές και αποτιμήσεις, η υπόθεση «Τσίπρας-Ψυχάρης» είναι ιστορικά δικαιωμένη και αφορά κυρίως στον πολιτικό και προσωπικό αμοραλισμό του «εγγυητή» της αριστερής προοδευτικότητας στη χώρα.

 Χρ. Υφαντής-lykavitos.gr