Ευάγγελος Βενιζέλος: Φάσματα

 

Ένας γιατρός, φίλος του Βενιζέλου, λέει ότι «εγώ είμαι καλύτερος συνταγματολόγος από τον Βαγγέλη. Κι εκείνος βέβαια καλύτερος γιατρός από μένα». Στο καλαμπούρι, πέρα από τον προφανή αυτοσαρκασμό για τον ξερολισμό, μένει ξεχασμένη και λίγη αλήθεια. Ο Βενιζέλος μιλάει για το επιστημονικό αντικείμενό του με ματιά ιατρική – με τον ζήλο του γενετιστή που ανιχνεύει τις αιτίες των ασθενειών σε εγγενή ελαττώματα. Με αυτό το βλέμμα δοκίμασε να γενεαλογήσει και τον παρόντα θεσμικό και πολιτικό κλυδωνισμό – μιλώντας για βύθιση «σε θλιβερές όψεις του παρελθόντος, απώτερου και εγγύτερου».

Στο εγγύτερο, εντοπίζονται οι εισαγγελείς «ειδικού σκοπού». Η εισαγγελέας Διαφθοράς που χειρίστηκε τη Novartis ταξινομείται σε μια αλληλουχία θεσμικών ατυχημάτων με την εισαγγελέα της ΕΥΠ. Συναρμολογώντας αυτή την αλυσίδα, ο Βενιζέλος δεν εκφράζει μόνο το προσωπικό του τραύμα. Στα ζητήματα, λέει, κράτους δικαίου «δεν χωρούν συγκρίσεις». Η παρατήρηση θα μπορούσε να μεταφραστεί και ως εξής: Ξέρουμε τι έκαναν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Τα θυμόμαστε. Ομως, για την κυβέρνηση δεν μπορεί οι επιδόσεις των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να λειτουργούν εσαεί ως το μέτρο που αθωώνει τους δικούς της χειρισμούς.

Θα μπορούσε η αποδόμηση αυτού του

ελαφρυντικού –«είναι τουλάχιστον καλύτεροι από τους προηγούμενους»– να αποδοθεί πρόχειρα στην πικρία του πρώην υπουργού για τον τρόπο που επί των ημερών της νυν κυβέρνησης (δεν) εκκαθαρίζονται οι θεσμικές βλάβες της προηγούμενης. Θα μπορούσε, όμως, να απηχεί και την αρχή μιας ευρύτερης πολιτικής μεταστροφής στον χώρο, στου οποίου τις ευαισθησίες δίνει φωνή ο Βενιζέλος.

Η γενεαλογία των θεσμικών βλαβών και οι πολιτικές παρενέργειες.

Μπορούν οι παρακολουθήσεις να εξουδετερώσουν το πλεονέκτημα της κυβέρνησης έναντι των προκατόχων της; Το ερώτημα δεν ταυτίζεται με το αν μπορεί η υπόθεση να κλονίσει την κυριαρχία της μητσοτακικής Ν.Δ., αλλά απλώς αν αρκεί για να την καταστήσει μη αυτοδύναμη και ταυτόχρονα «μη συνεργάσιμη». Είναι ίσως πολύ νωρίς για να δοθεί απάντηση. Αλλά προς ένα τέτοιο ενδεχόμενο δείχνουν, πλην Βενιζέλου, κι άλλα στελέχη –που μοιράζονταν μέχρι σήμερα τον προσανατολισμό της κυβέρνησης–, όπως η Αννα Διαμαντοπούλου.

Αν μια τέτοια τάση –διάρρηξης του δεσμού της μητσοτακικής πλειοψηφίας με το εκσυγχρονιστικό ακροατήριο που τη στήριζε κριτικά και κρατούσε το ΠΑΣΟΚ κοντά– εκδηλωθεί και στις πρώτες δημοσκοπήσεις του φθινοπώρου, θα αρχίσει να προδιαγράφεται μετεκλογικό αδιέξοδο. Θα αρχίσει να σχηματίζεται ο ίσκιος ενός κόμματος αρκετά ισχυρού να κερδίσει τις εκλογές, αλλά όχι αρκετά ισχυρού για να κυβερνήσει. Κι αυτό δεν θα είναι κάτι που θα το βλέπει από την καθέδρα του μόνο ο Βενιζέλος. Θα το βλέπουν όλοι – και εκτός Ελλάδος, σύμμαχοι και ανταγωνιστές, αγορές και επενδυτές.

Κι έτσι, με μια τυφλή εισαγγελική υπογραφή σε ένα αίτημα επισυνδέσεως, θα έχει επιστρέψει στον ορίζοντα της χώρας το φάσμα του πολιτικού κινδύνου.

Μιχ. Τσιντσίνης-Καθημερινή