Οι μύχιοι πόθοι του κ. Τσίπρα να ελέγξει τους αρμούς της εξουσίας

Το να ισχυριστεί κάποιος πως η υπόθεση των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων, είναι κάτι που θα περάσει αβρόχοις ποσί για την κυβέρνηση, πάει να πει πως ζει σε άλλη χώρα, για να μην πω άλλη διάσταση.
Η υπόθεση αυτή είναι σοβαρή, απαιτεί συγκεκριμένες απαντήσεις και η προσοχή όλων είναι πλέον στραμμένη προς την κοινοβουλευτική διαδικασία, η οποία θα ξεκινήσει σε λίγες ημέρες. Αυτή η διαδικασία είναι η μόνη, μέσα στα πλαίσια του δημοκρατικού καθεστώτος, κατά τη διάρκεια της οποίας, η κυβέρνηση θα κληθεί να καταθέσει έγγραφα, φακέλους και αποφάσεις, βάσει των οποίων γίνονταν αυτές οι παρακολουθήσεις. Κατά τη διάρκεια της ίδιας διαδικασίας, τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα έχουν την ευκαιρία να παρουσιάσουν τα δικά τους στοιχεία και απόψεις, να ζητήσουν συγκεκριμένες απαντήσεις και να καταθέσουν τις δικές τους προτάσεις, οι οποίες μπορεί να φτάσουν μέχρι το αίτημα των πρόωρων εκλογών. Αυτή τη διαδικασία περιμένουν και οι πολίτες για να σχηματίσουν γνώμη, αδιαφορώντας για τις πάσης φύσεως απόπειρες διόγκωσης ή εκμετάλλευσής της.
Αυτά προβλέπει το πολιτικό σύστημα στο οποίο ζούμε από τότε που υπό το βάρος της κυπριακής τραγωδίας κατέρρευσε το χουντικό καθεστώς. Έκτοτε, η χώρα κυβερνάται από

κόμματα που εναλλάσσονται ομαλά στην εξουσία μετά από εκλογές.

Βέβαια, είναι αλήθεια πως από το 2008 και τα «νέα Δεκεμβριανά», ένα μέρος του πολιτικού συστήματος, η αριστερά, άρχισε να χρησιμοποιεί καταχρηστικά τον όρο «καθεστώς» για να χτυπήσει τους πολιτικούς της αντιπάλους, λησμονώντας η ίδια πως δεν έχει αφήσει κατά τη διάρκεια του 20ού και 21ου αιώνα, ανυπεράσπιστο κανένα τυραννικό καθεστώς είτε επρόκειτο για το σοβιετικό καθεστώς και τους υποτελείς δορυφόρους του, είτε για την νέα «αγία, κόκκινη ρωσική αυτοκρατορία» του Πούτιν, είτε νεόκοπους τυράννους όπως το ιρανικό θεοκρατικό καθεστώς, την τυραννία της οικογένειας Κάστρο στην Κούβα, την κινεζική κομμουνιστική τίγρη με καπιταλιστική μασέλα και νύχια ή των λατινοαμερικανικών εκδοχών της «ελεγχόμενης δημοκρατίας».

Με αφορμή, όμως, την υπόθεση των υποκλοπών, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Αλέξης Τσίπρας, σε ένα άρθρο του, 677 λέξεων, το οποίο δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των συντακτών, φανερώνει τους κρυφούς και μύχιους πόθους της παράταξής του, δίνοντας εξετάσεις στο γνωστικό αντικείμενο «Λενινιστικά μαθήματα κατάληψης της εξουσίας».

Στο εν λόγω κείμενο, ο κ. Τσίπρας δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να συνοψίζει θεωρητικά και πολιτικά, πολλές από τις θέσεις που διατύπωσαν δημόσια, πρώτα και κύρια το alter ego του, ο κ. Πολάκης, όσο και άλλα προβεβλημένα στελέχη του κόμματός του, τα οποία έλκουν την πολιτική τους καταγωγή τόσο από την σταλινική αριστερά, όσο και από την λεγόμενη «ανανεωτική».

Η γοητεία που ασκεί η λενινιστική σκέψη στα μυαλά των πολιτικών στελεχών, αλλά και πολλών οπαδών του κόμματος, στο οποίο ηγείται ο κ. Τσίπρας, είναι γνωστή τοις πάσι. Κατά καιρούς μας έχουν ενημερώσει για αυτό με ατάκες «πήραμε την κυβέρνηση, μα όχι την εξουσία», «τη δεύτερη φορά πρέπει να ελέγξουμε τους αρμούς της εξουσίας», όπως διατράνωσε υπερήφανος ο κ. Τσίπρας σε μία σύνοδο της Κ.Ε. του κόμματός του.

Βέβαια, τόσο ο ίδιος, όσο και το κόμμα του, αγνοούν, κάνουν πως αγνοούν ή επιδεικτικά παραγνωρίζουν, πως το πολιτικό σύστημα της χώρας, όπως έχει αποτυπωθεί στο Σύνταγμα της, έχει καθορισμένες διαδικασίες άσκησης της εξουσίας και, κυρίως, έχει καθιερώσει τη διάκριση των εξουσιών.

Ως εκ τούτου, προκύπτει αβίαστα το ερώτημα: Τι εννοεί όταν στο άρθρο του ισχυρίζεται: «Αυτό που απαιτείται είναι ένα σχέδιο ανάταξης και ανασύνταξης της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας. Ενα σχέδιο θεσμικής επανεκκίνησης, που θα αφορά όχι μόνο την ΕΥΠ, αλλά και τη Δικαιοσύνη, τη λειτουργία των ΜΜΕ, τις ανεξάρτητες αρχές και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς»; Θα ζητήσει εκλογές για Συντακτική συνέλευση, προκειμένου να ψηφιστεί νέο Σύνταγμα; Μήπως εννοεί πως οι μεταρρυθμίσεις που ορέγεται θα οδηγήσουν στην καθυπόταξη των θεσμών στην εκτελεστική εξουσία; Είναι πρόσφατες ακόμη οι επιθέσεις κατά των Ανεξάρτητων αρχών της χώρας από διάφορα στελέχη του. Εξίσου πρόσφατες είναι οι επιθέσεις στη Δικαιοσύνη και τους λειτουργούς της με διάφορες αφορμές, δηλαδή με αποφάσεις των φυσικών δικαστών με τις οποίες δεν συμφωνούσε το μυθολογικό «κοινό περί δικαίου αίσθημα», δηλαδή η δικαιοσύνη του όχλου, η οποία φέρνει στην μνήμη μας τα τραγικά εγκλήματα των λαϊκών δικαστηρίων της ταραγμένης δεκαετίας 1940-1950.

Το «μανιφέστο» του κ. Τσίπρας με τίτλο «Να προετοιμάσουμε την επόμενη μέρα», δεν είναι παρά ένα λενινιστικής κοπής κείμενο, όπου φανερά και ξεκάθαρα διατυπώνει το πρόγραμμα του Σύριζα, το οποίο δεν είναι άλλο από τη νόθευση του πολιτεύματος με απώτερο σκοπό την εγκαθίδρυση ενός ανελεύθερου καθεστώτος, ελεγχόμενης δημοκρατίας κατά τα πρότυπα των χωρών, στις οποίες προσέτρεξαν τα στελέχη του το 2015 αναζητώντας βοήθεια για να αλλάξουν τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας. Για ιστορικούς και διδακτικούς λόγους αξίζει να τις αναφέρουμε, ήταν: η Ρωσία του Πούτιν, το Ιράν του μουλάδων, η Βενεζουέλα των Τσάβες - Μαδούρου, δηλαδή η «πρωτοπορία» του νεοαυταρχισμού του 21ου αιώνα.

Αμετανόητος ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ, θέλει να επαναλάβει το εγχείρημα του, ισχυριζόμενος πως έχει διδαχτεί από τα λάθη του. Είναι προφανές πως όχι μόνο δεν έχει διδαχθεί, αλλά ούτε καν αναστοχαστεί το πού οδήγησε την χώρα με την αλλοπρόσαλλη πολιτική του το πρώτο εξάμηνο του 2015. Ούτε, βεβαίως, έχει μετανιώσει για τις σκευωρίες που έστησαν οι σκοτεινοί περί αυτόν κύκλοι για τις τηλεοπτικές άδειες, την Novartis, το παραδικαστικό κύκλωμα, καθώς και τις άλλες «παρεμβάσεις» στη δημόσια ζωή.

Μπορεί ο κ. Τσίπρας να στοχεύει στην κοντή μνήμη των οπαδών του. Δεν ισχύει, όμως, αυτό για τους υπόλοιπους πολίτες, οι οποίοι αντιστάθηκαν στις πλατείες του «ΝΑΙ» το κρίσιμο καλοκαίρι του 2015, αλλά και μετέπειτα, όταν ο συνέταιρός του δήλωνε «πως ο στρατός εγγυάται την εσωτερική έννομη τάξη», φράση που είχε να ακουστεί από τα χρόνια της χούντας των συνταγματαρχών.

Μπορεί ο κ. Τσίπρας να είχε περάσει με «άριστα» το μάθημα «Λενινισμός και κράτος», στις κομματικές σχολές της σταλινικής αριστεράς, όπου εντάχθηκε το 1991, όταν κατέρρεε η Σοβιετική Ένωση, ωστόσο, θα πρέπει να θυμάται ένα πράγμα: το πολίτευμα της χώρας, όπως και ο γεωπολιτικός της προσανατολισμός είναι αδιαπραγμάτευτο για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας, τους οποίους θα βρει αποφασισμένους και ενάντιους σε κάθε απόπειρα «ελέγχου των αρμών της εξουσίας», όπως ονειρεύεται ο ίδιος και τα πρωτοπαλίκαρά του.

 Δημ. Τριανταφυλλίδης-liberal.gr