Με τον Μητσοτάκη ή με τον Ερντογάν;

Η «είδηση» είναι ότι η Τουρκία στέλνει στην Ελλάδα μερικές δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Οι οποίοι (πρόσφυγες) αποφάσισαν ένα πρωί ότι βαρέθηκαν πλέον να ζουν στην Τουρκία. Και θα πάρουν, λέει, τα αυτοκίνητα και αλίμονο σε όσους τους σταματήσουν στα σύνορα. Από την άλλη πλευρά του φράκτη του Έβρου φανταζόμαστε νεολαίους να απαιτούν να γίνει η Ελλάδα έρμαιο στα σχέδια Ερντογάν. Και πάντα με το γνωστό σύνθημα στα χείλη για τον Έλληνα πρωθυπουργό…

Όλα αυτά είναι μία σύμπτωση. Μία αθώα σύμπτωση. Δεν σκέφτεται ο Τούρκος πρόεδρος να χρησιμοποιήσει τους πρόσφυγες για να πετύχει τους στόχους του σε βάρος της Ελλάδας! Διαφορετικά δεν θα υπήρχε άνθρωπος σε αυτήν τη χώρα που θα επέτρεπε κάτι τέτοιο. Να εργαλειοποιηθούν, δηλαδή, οι πρόσφυγες, έτσι ώστε να αναγκαστεί η χώρα μας να σκάσει κάτω από το βάρος εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών. Διότι στην Ελλάδα είναι όλοι πατριώτες. Αυτό δεν αμφισβητείται. Εκείνο για το οποίο γίνεται λόγος είναι αν υπάρχει ικανός αριθμός χρήσιμων ηλιθίων για να παρασύρουν ένα ολόκληρο έθνος σε μια νέα ήττα.

Προσωπικά δεν έχω κάτι

εναντίον των προσφύγων. Δεν πιστεύω ότι η Ελλάδα ή η Ευρώπη κινδυνεύει από κατατρεγμένους ανθρώπους. Πιστεύω, όμως, ότι ήδη ζουν σε μια ασφαλή χώρα, όπως είναι η Τουρκία. Εκείνο που πραγματικά είναι ενοχλητικό είναι το γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτοί χρησιμοποιούνται για δόλιους σκοπούς ενός δόλιου ανθρώπου και ότι τα σχέδιά του αντιμετωπίζονται με «κατανόηση» από μια σημαντική μερίδα συμπατριωτών μας. Το κάνουν στο όνομα του διεθνισμού και του ανθρωπισμού. Σύμφωνοι! Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα και το γνωρίζουν καλά.

Δείτε το παιγνίδι που γίνεται στον Έβρο. Υπάρχουν 64 νησίδες που άλλοτε γίνονται 60 και άλλοτε 68, ανάλογα με τα νερά. Αυτές οι νησίδες βρίσκονται περίπου οι μισές στην Ελλάδα και οι άλλες μισές στην Τουρκία. Κάποιες εξ αυτών, μάλιστα, είναι κοινές. Σκεφτείτε, λοιπόν, τι μπορεί να συμβαίνει εκεί. Να μετακινούνται οι πρόσφυγες άλλοτε στο ένα και άλλοτε στο άλλο νησί. Άλλοτε σε τούρκικο και άλλοτε σε ελληνικό. Ή ακόμη να βρίσκονται σε μια νησίδα που η μισή είναι ελληνική και η άλλη μισή τούρκικη. Και να μετακινούνται διαρκώς! Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνει το ελληνικό κράτος; Να εισβάλει σε τουρκικό έδαφος ή να ρίξει τον φράκτη του Έβρου; Να δώσουμε αφορμή στην Τουρκία για πόλεμο ή να αφήσουμε να περάσουν στη χώρα μας μερικές εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες που θα αποτελέσουν εστία μόνιμης αναταραχής σε μία χώρα που βρίσκεται ήδη σε κρίσιμη κατάσταση;

Αυτός ο χειμώνας θα είναι δύσκολος. Και ναι μεν ο Ερντογάν καλά κάνει και κάνει ό,τι κάνει. Το ερώτημα είναι τι κάνουμε εμείς. Κι εδώ οι δρόμοι δεν είναι πολλοί. Δεν υπάρχει τρίτος ή τέταρτος δρόμος. Μόνο δύο: Με τον Μητσοτάκη ή με τον Ερντογάν. Με την Ελλάδα ή με την Τουρκία.

Θανάσης Μαυρίδης-liberal.gr