Καμιά υποχώρηση, κανένας συμβιβασμός

Οι απειλές του Πούτιν πως μια επίθεση κατά των εδαφών που έχουν προσαρτηθεί στη Ρωσία θα θεωρηθεί επίθεση κατά της Ρωσίας, αποτελεί μια κλιμάκωση τόσο της απειλής όσο και του πολέμου, καθώς πλέον υπάρχει η προοπτική χρήσης πυρηνικών όπλων. Ο Πούτιν επιχειρεί έναν αντιπερισπασμό για την επιτυχή αντεπίθεση των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, για το φιάσκο της επιστράτευσης και για τη φυγή εκατοντάδων χιλιάδων νεαρών Ρώσων στο εξωτερικό, για να μη πάνε να πολεμήσουν σε έναν πόλεμο που δεν τον θεωρούν δικό τους.

Η Ευρώπη θα τεθεί για δεύτερη φορά μπροστά σε ένα δίλημμα. Την πρώτη φορά οι πολιτικές ηγεσίες της έπρεπε να βάλουν στη ζυγαριά από τη μια μεριά την προάσπιση των αξιών του πολιτισμένου κόσμου και από την άλλη τις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες της εξάρτησής της από το ρωσικό φυσικό αέριο. Και πήραν τη σωστή απόφαση. Μέχρι στιγμής οι φωνές που ζητούν ένα συμβιβασμό με τη Ρωσία του Πούτιν είναι περιθωριακές, αν και σε αυτές θα πρέπει να προσθέσουμε προσφάτως και αυτήν της Άνγκελας Μέρκελ.

Τώρα για δεύτερη φορά θα πρέπει η Ευρώπη να

αποφασίσει αν θα λυγίσει υπό την απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων ή αν θα πάει μέχρι τέλους την αρχική στρατηγική της που ήταν η στρατιωτική ήττα της Ρωσίας και η πλήρης προάσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας. Νομίζω πως περιθώρια για αλλαγή πορείας δεν υπάρχουν, γιατί κάτι τέτοιο θα σημάνει πως τελικά η στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία επιβραβεύεται.

Αν ο επιτιθέμενος, κατά παράβαση των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, αποκομίσει κάποιο όφελος από την παραβατική συμπεριφορά του σε βάρος του αμυνόμενου, τότε αυτό θα καταστήσει τη διεθνή σκηνή μια ζούγκλα. Όλες οι αναθεωρητικές  δυνάμεις -που κατά σύμπτωση κυβερνώνται από αυταρχικούς ηγέτες που δε λογοδοτούν σε κανένα- θα αποθρασυνθούν και θα συμπεριφερθούν όπως η Ρωσία του Πούτιν, βέβαιες πως κάτι στο τέλος θα αποκομίσουν.

Σε αυτές τις περιπτώσεις μια είναι η ενδεδειγμένη στάση του πολιτισμένου κόσμου. Πλήρης περιθωριοποίηση του εισβολέα και πλήρης στήριξη του αμυνόμενου. Δεν υπάρχει ενδιάμεσος δρόμος. Η Ρωσία επέλεξε να σταθεί απέναντι σε όλο το Δυτικό στρατόπεδο, ποντάροντας και στις φιλορωσικές δυνάμεις που δραστηριοποιούνταν εντός αυτού του στρατοπέδου. Για τη συγκρότηση και τη συντήρηση αυτών των δυνάμεων οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες δαπάνησαν πολύ χρήμα και πολύ χρόνο και τώρα αναμένουν τα αποτελέσματα.

Η Ελλάδα έχει έναν πρόσθετο λόγο να ταχθεί στο πλευρό των κρατών που θα τηρήσουν άκαμπτη στάση απέναντι στον Ρώσο εισβολέα. Τους ίδιους λόγους που επικαλέστηκε ο Πούτιν για να εισβάλει στην Ουκρανία, επικαλείται και ο Ερντογάν όταν απειλεί την πατρίδα μας. Αν η Ρωσία πετύχει έστω μια μικρή νίκη απέναντι στην Ουκρανία, αυτό θα είναι ένα μήνυμα προς την αναθεωρητική Τουρκία πως μπορεί και αυτή κάτι να κερδίσει από την Ελλάδα. Όσες εγχώριες φωνές -που δεν είναι αργυρώνητες- ζητούν ένα συμβιβασμό με τη Ρωσία «για να τελειώνουμε επιτέλους με τον Ζελένσκι», χάνουν από την οπτική τους τον Ερντογάν που καραδοκεί.

 Σ. Μουμτζής-liberal.gr