Μανώλης Γλέζος: Μνημόσυνα

Θα πάει ή δεν θα πάει; Κι αν πάει και τον παγιδεύσει ο άλλος με μια χειραψία, που μετά θα μοιραστεί ως συμβολικό στιγμιότυπο; Ποιος προσέρχεται έτσι απροστάτευτος, χωρίς πρωτόκολλο, σε τέτοιο επικοινωνιακό ναρκοπέδιο;

Το μνημόσυνο για τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του Μανώλη Γλέζου στο Ευρωκοινοβούλιο δεν εξαντλήθηκε στη μνήμη του τιμώμενου αγωνιστή. Στην πολιτική του οδύσσεια, ο εκλιπών είχε αγκυροβολήσει όχι μόνο στην Αριστερά και στο ΠΑΣΟΚ της Αλλαγής· είχε προλάβει κιόλας να περιβάλει με την αίγλη του μύθου του τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ και, κατόπιν, την post-kolotoumba διάσπασή του. Αυτό το πλουραλιστικό διάνυσμα αποτυπωνόταν και στη μαγκωμένη συνύπαρξη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και του προέδρου του ΠΑΣΟΚ στο επιμνημόσυνο πάνελ των Βρυξελλών. Η μόνη χαρίεσσα νότα στην παγωμένη ατμόσφαιρα ήταν το ετεροχρονισμένο μαύρισμα του συμπαρακαθήμενου Δημήτρη Παπαδημούλη.

Η αυτοσχέδια σκηνοθεσία της εκδήλωσης κατάφερε τελικά να αποτυπώσει τη σχέση ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ:

μαζί στο ίδιο τραπέζι, αλλά στις δύο άκρες του. Τόσο κοντά – με τον Τσίπρα να επαναλαμβάνει το ρεσάλτο φιλίας προς το ΠΑΣΟΚ («να ενώσουμε τις δυνάμεις, να ξεπεράσουμε τις διαφορές μας»). Τόσο μακριά – με τον Ανδρουλάκη να δραπετεύει από τυχόν σημειολογική ενέδρα με ταχύτατη έξοδο από την αίθουσα.

Είναι μια εικόνα σε αρμονία με τους συσχετισμούς στην έναρξη της προεκλογικής σεζόν, όπως τους αποτυπώνουν οι δημοσκοπήσεις. Το μισογεμάτο ποτήρι μετά δύο κύματα μετρήσεων είναι ότι ο μεν ΣΥΡΙΖΑ ενισχύει ελαφρώς τα ποσοστά του, το δε ΠΑΣΟΚ ανακόπτει το ξεφούσκωμα που παρατηρούνταν πριν από την επισύνδεση.

Η ταξιθεσία μιας τελετής και η σχέση ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ.

Στο μισοάδειο του ποτηριού, οι παρακολουθήσεις δεν ήταν ο μοχλός ανατροπής που αμφότεροι ήλπιζαν: Ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει στο τελευταίο εξάμηνο πριν από την κάλπη έχοντας πια ως τελευταία ελπίδα του τον ρωσικό χειμώνα. Για το ΠΑΣΟΚ το ζητούμενο εξακολουθεί να παραμένει πώς θα απεγκλωβιστεί από την πόλωση που αρχίζει πάλι να το συμπιέζει.

Αφού η κυβέρνηση δεν τα κατάφερε να αυτοκτονήσει με τις παρακολουθήσεις, Τσίπρας και Ανδρουλάκης απομένουν με το στρατηγικό έλλειμμα που ήδη είχαν: δεν προσφέρουν εναλλακτική διακυβέρνησης στους ψηφοφόρους του Κέντρου. Ο πρώτος επειδή δεν μπορεί. Ο δεύτερος επειδή δεν θέλει.

Ο Τσίπρας δεν μπορεί να πείσει καν για την αριθμητική πιθανότητα σχηματισμού του αντιδεξιού μπρικολάζ που ευαγγελίζεται ως «προοδευτική διακυβέρνηση». Ο Ανδρουλάκης δεν θέλει να ρισκάρει οποιαδήποτε καθαρή πρόταση συνεργασίας, επιλέγοντας την πολιτική υποχονδρία απέναντι στους δυνητικούς εταίρους ως τακτική αποφυγής του κόστους.

Γι’ αυτό τα διλήμματα ταξιθεσίας στα μνημόσυνα απορροφούν τόση ενέργεια. Για να απωθούνται τα άλλα. Τα άλυτα.

Μιχ. Τσιντσίνης-Καθημερινή