Τα τουρκικά F-16, ο Μενέντεζ και ο Τσίπρας

 

Αυτή η επιμονή να κάνουμε τα εθνικά θέματα επίκεντρο πολιτικού εμφυλίου συνεχίζεται 100 χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Υπάρχει ακόμη η λανθασμένη αντίληψη ότι προσφέρει κομματικά οφέλη, φθείρει τον αντίπαλο και λειτουργεί ως εφαλτήριο για την αναρρίχηση στην εξουσία. Τίποτα πιο λανθασμένο και αντεθνικό, πιο ανόητο και επικίνδυνο.
Η ιστορία με την τροπολογία Μενέντεζ για τα τουρκικά F-16 έφερε εκ νέου το θέμα στο προσκήνιο. Πίσω από την άρνηση του Κογκρέσου να δεχθεί τους περιοριστικούς όρους (δηλαδή να μην πετούν τα τουρκικά αεροπλάνα στο Αιγαίο) o ΣΥΡΙΖΑ... είδε «σοβαρή ήττα του πιστού και προβλέψιμου συμμάχου που τα δίνει όλα, χωρίς να διεκδικεί τίποτα», υπονοώντας ασφαλώς την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μια τόσο ρηχή ανάλυση ενός τόσο σύνθετου γεωπολιτικού και στρατιωτικού ζητήματος, μείζονος σημασίας για τα εθνικά μας συμφέροντα, υπερβαίνει κάθε πρόβλεψη. Πολύ θα ήθελα να μάθω με ποιον εναλλακτικό τρόπο μια κυβέρνηση Τσίπρα θα προσπαθούσε να μπλοκάρει την πώληση αμερικανικών μαχητικών αεροσκαφών από τις ΗΠΑ προς την Τουρκία. Θα έδιωχνε τις βάσεις; Θα απαγόρευε τις εξαγωγές στις ΗΠΑ; Θα έκλεινε τα σύνορα στους Αμερικανούς τουρίστες ή θα άνοιγε την αγκαλιά της στον Πούτιν, μετά το... θαυμάσιο επίπεδο των ελληνορωσικών σχέσεων που μας κληροδότησε ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Κοτζιάς, ο επονομαζόμενος και «γκουντ ντιπλόμασι, ε;».

Η Ελλάδα έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει. Χρησιμοποίησε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που είχε στα χέρια της τη δεδομένη χρονική στιγμή. Δηλαδή την επιρροή του ελληνοαμερικανικού λόμπι στην Ουάσινγκτον, τη στήριξη που προσφέρει στη χώρα μας ο γερουσιαστής Μενέντεζ και κυρίως τα λάθη της Τουρκίας με τους S-400 και τη διεθνή συγκυρία που φέρνει μεν κοντά τον Πούτιν με τον Ερντογάν, αλλά ταυτόχρονα απέναντι στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Και αξιοποίησε αυτά τα πλεονεκτήματα με τον καλύτερο τρόπο.

Κανείς δεν είπε και κανείς δεν πιστεύει ότι η Τουρκία θα εξαφανιστεί από τον χάρτη. Κανείς στο στρατόπεδο της Δύσης δεν θέλει να χάσει την Τουρκία ή ακόμη χειρότερα να την... εκχωρήσει στη Ρωσία. Να την πιέσουν θέλουν για να «συμμορφωθεί» από την ανερμάτιστη, αντιφατική, αναθεωρητική και επεκτατική πολιτική της έναντι των γειτόνων στην Ανατολική Μεσόγειο. Να την τιμωρήσει για τη στάση της και τις επιλογές της στη Συρία, στη Λιβύη και τον πόλεμο της Ουκρανίας.

Μην ξεχνάμε ότι η Αγκυρα είναι συμπαραγωγός χώρα των ΗΠΑ για τα F-16 και τώρα ζητά την αγορά 40 νέων τύπου Viper και τον εκσυγχρονισμό άλλων 80 που βρίσκονται στην κατοχή της, ενώ έχει προπληρώσει 2 δισ. δολάρια για τη συμμετοχή της στο πρόγραμμα των F-35. Ταυτόχρονα έχει έναν από τους μεγαλύτερους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ. Με αυτά τα δεδομένα, υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι αυτό το διπλό εμπάργκο θα συνεχιστεί για πάντα; Φαντάζομαι πως όχι.

Σημασία έχει ότι προτού οι ΗΠΑ αλλάξουν ξανά πολιτική έναντι της Τουρκίας, η Ελλάδα όχι μόνο θα έχει ισορροπήσει τους εξοπλισμούς στο Αιγαίο (δεκαετίες το προσπαθεί χωρίς επιτυχία), αλλά θα βρίσκεται και ένα βήμα μπροστά. Και αυτό έχει μεγάλη σημασία με στρατιωτικούς και διπλωματικούς όρους.

Τα κόμματα επιβάλλεται να έχουν τις δικές τους θέσεις, αλλά αυτές πρέπει να είναι συμβατές με τα καλώς εννοούμενα εθνικά μας συμφέροντα και κυρίως να στηρίζονται στη λογική. Αν βλέπουν άλλους, καλύτερους τρόπους υπεράσπισης των εθνικών θέσεων να τους πουν. Προς το παρόν, δεν έχουμε ακούσει κάτι και μέχρι να τους βρουν, να εύχονται να αντέξει ο Μενέντεζ στις αμερικανικές εκλογές του Νοεμβρίου. Μέχρι τότε η αντιπολίτευση μπορεί να προσανατολίσει τον λόγο της σε άλλα πιο... «επικερδή» για εκείνη θέματα, όπως το αν οι βιαστές της 12χρονης στον Κολωνό φωτογραφήθηκαν με στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Ας μην περιμένει όμως να δει καλύτερα ποσοστά ούτε στις δημοσκοπήσεις, ούτε στις κάλπες. 

Μπάμπης Κούτρας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ