Την περασμένη Παρασκευή ένας τύπος που κράδαινε ένα σφυρί εισέβαλε στο σπίτι της Νάνσι Πελόζι στο Σαν Φρανσίσκο. «Πού είναι η Νάνσι;», φώναζε. Δεν βρήκε την ίδια την πρόεδρο της αμερικανικής Βουλής. Τραυμάτισε όμως σοβαρά τον 82χρονο σύζυγό της.
Θα πει κανείς, ήταν ένας τρελός. Και τρελοί θα βρίσκονται πάντα για να κάνουν τρελά πράγματα. Η συγκατάβαση όμως είναι ο ελαφρύς τρόπος να ξεπεράσει κανείς το συμβάν. Αυτού του είδους η βία μοιάζει πια ολοένα και λιγότερο να «συμβαίνει» κατά τη συνήθη στατιστική της σποραδικής «τρέλας». Αυτή η «τρέλα» δεν διακατέχει μόνο τους τρελούς.
Την Κυριακή, πάνω από 120 εκατομμύρια ψηφοφόροι μετείχαν στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών σε μία από τις μεγαλύτερες δημοκρατίες στον κόσμο. Ο ηττημένος υποψήφιος είχε «προειδοποιήσει» ότι δεν θα αποδεχόταν το αποτέλεσμα, σε
περίπτωση που ήταν εις βάρος του. Μέχρι και είκοσι τέσσερις ώρες μετά τις κάλπες, δεν το είχε αποδεχτεί. Ο ίδιος είχε αποδυθεί σε έναν ανταγωνισμό λάσπης με τον αντίπαλό του, όπου οι υπαινιγμοί ξέφευγαν από τη συνήθη καταγγελία περί διαφθοράς.Τι σχέση έχουν οι ΗΠΑ με τη Βραζιλία; Τι σχέση πέραν του γεγονότος ότι ο άνθρωπος που κυβέρνησε για τέσσερα χρόνια τη χώρα της Λατινικής Αμερικής μιμήθηκε σε όλα τον Ντόναλντ Τραμπ – ακόμη και στον τρόπο με τον οποίο επιχειρεί μετεκλογικά να καταρρακώσει την εμπιστοσύνη στους θεσμούς;
Ο γηγενής και ο εξαγόμενος τραμπισμός.
Ο τραμπισμός, γηγενής και εισαγόμενος, δεν είναι μόνο μια μεθοδολογία διεκδίκησης και άσκησης της εξουσίας. Εχει δείξει διάρκεια. Εχει δείξει ότι εγκαθίσταται ως κουλτούρα μισαλλοδοξίας που εκμεταλλεύεται τη δομή των νέων μέσων επικοινωνίας για να ριζώσει στο έδαφος της δημοκρατίας. Οι δοξασίες που πέφτουν φύρδην στην κοίτη του ρεύματος μπορεί να μην έχουν συνοχή. Είναι όμως δραστικές.
Η ήττα του Μπολσονάρο δεν θα σημάνει το τέλος της κουλτούρας που η προεδρία του υπέθαλψε, όπως η ήττα του Τραμπ δεν σήμανε το τέλος των τοξικών μύθων που εξακολουθούν να εμπνέουν οργανωμένες ή μεμονωμένες πράξεις πολιτικής βίας. Η μεγαλύτερη ζημιά είναι η τέλεια αποξένωση μεταξύ των αντίπαλων παρατάξεων – η καταστροφή της εθιμικής άμιλλας που τους επέτρεπε να ανταγωνίζονται, χωρίς να επιδιώκουν ο ένας τον αφανισμό του άλλου.
Στην Ελλάδα οι πανηγυρισμοί για την παλινόρθωση του συντρόφου Λούλα είναι μάλλον πρόωροι. Η πρόκληση δεν θα είναι να κυβερνήσει τη χώρα του λιγότερο ή περισσότερο αριστερά. Η πρόκληση θα είναι να την κρατήσει ενωμένη και συντεταγμένη.
Η Αμερική είναι μακριά. Αλλά η πρόκληση για όσους την παρακολουθούν από την Ελλάδα θα είναι να μη χρησιμοποιούν αψήφιστα τον τραμπικό λόγο. Να μην αποκαλούν χαλαρά τους αντιπάλους τους «ακρίδες» και «τρωκτικά».
Μιχ. Τσιντσίνης-Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.