Οι ενοικιαστές να πάνε να...

Η «προστασία της πρώτης κατοικίας» και η αδιαφορία για τους ενοικιαστές.

Ένα από τα πράγματα που με θυμώνουν είναι η συνεχής επανάληψη της φράσης «πρέπει να προστατευτεί η πρώτη κατοικία» και της (ακόμα πιο) λαϊκίστικης παραλλαγής της την οποία τελευταία άκουσα από το στόμα της (γαπικής που έγινε τσιπρική) συντρόφισσας  Ξενογιαννακοπούλου, σύμφωνα με την οποία «πρέπει να προστατευτεί η λαϊκή πρώτη κατοικία». Ακόμα δεν έχω ακούσει άλλες παραλλαγές του τύπου «πρέπει να προστατευτεί η ελληνική λαϊκή πρώτη κατοικία» ή «τα πρώτα κεραμίδια στο λαϊκό κεφάλι», αλλά υποθέτω είναι θέμα χρόνου.

Ο λόγος που νευριάζω είναι επειδή βλέπω όλη την αγωνία του πολιτικού και δημοσιογραφικού (δύσκολο να τους ξεχωρίσεις έτσι κι αλλιώς) κόσμου της χώρας να εξαντλείται στην «πρώτη κατοικία» των ανθρώπων που ήθελαν να γίνουν ιδιοκτήτες αλλά δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, την ώρα που καμία αγωνία δεν περισσεύει για τους κατά τεκμήριο πιο αδύνατους οικονομικά ή/και λιγότερο επιπόλαιους: τους ενοικιαστές. Αυτούς δηλαδή που δεν είχαν ποτέ τη δυνατότητα (ή την επιπολαιότητα) να γίνουν ιδιοκτήτες.  

Η «προστασία της πρώτης κατοικίας» βασίζεται στην

πεποίθηση ότι, ανεξαρτήτως της δυνατότητάς σου να ανταπεξέλθεις στις υποχρεώσεις σου, πρέπει σώνει και καλά να συνεχίσεις να ζεις στο σπίτι το οποίο δανείστηκες για να αποκτήσεις. Προσέξτε, όχι στην (πολύ λογική) πεποίθηση ότι δεν πρέπει να μείνεις άστεγος, όχι στην πεποίθηση ότι πρέπει να έχεις ένα κάποιο σπίτι, μια «πρώτη κατοικία», αλλά στην πεποίθηση ότι η «πρώτη κατοικία» πρέπει οπωσδήποτε να είναι η συγκεκριμένη.

Αντιθέτως, αν είσαι πολίτης β’ κατηγορίας (δηλαδή ενοικιαστής) που ποτέ δεν δανείστηκες για να γίνεις ιδιοκτήτης, κανείς δεν θα νοιαστεί για το αν μπορείς να πληρώνεις το ενοίκιο του σπιτιού στο οποίο κατοικείς. «Αν δεν μπορείς να το πληρώσεις, να ψάξεις να νοικιάσεις αλλού» είναι η μόνη φράση που θα ακούσει ένας ενοικιαστής που ξαφνικά αδυνατεί να ανταπεξέλθει στο νοίκι του ή στην αύξησή του. Και δεν θα ήταν όσο ενοχλητικό είναι τώρα, αν αντιμετωπίζονταν με αντίστοιχο τρόπο και όσοι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν (αντί για το νοίκι) στη δόση του δανείου τους.

Για κάποιο λόγο όμως αυτοί ποτέ δεν θα ακούσουν ένα «αν δεν μπορείς να πληρώνεις τη δόση, νοίκιασέ το, μείνε κάπου με πιο φτηνό νοίκι από αυτό που ζητάς και συμπλήρωσε τη δόση με τη διαφορά». Κανένας πολιτικός δεν θα προτείνει να αντικαθίσταται το σπίτι αυτού που δεν μπορεί να πληρώσει τη δόση με ένα φτηνότερο σπίτι στο οποίο να μπορεί να την πληρώνει. Όχι. Αυτοί που δανείστηκαν για να γίνουν ιδιοκτήτες πρέπει σώνει και καλά να κάνουν δικό τους ένα σπίτι που στην πραγματικότητα δεν μπορούν να αγοράσουν. Δεν είναι δα τίποτα πλεμποενοικιαστές να καταδέχονται να μετακομίζουν.

Αυτή η παράνοια του να αντιμετωπίζονται με αδιαφορία αυτοί που σίγουρα δεν έχουν και να προστατεύονται αυτοί που κάτι έχουν (ακόμα κι αν στάθηκαν επιπόλαιοι), πρέπει κάποτε να σταματήσει. Όπως και ο παράλογος τρόπος που προστατεύεται η «πρώτη κατοικία». Πρέπει (αν δεν γίνει αυτό που είναι το λογικότερο, δηλαδή να έχουν προτεραιότητα στη βοήθεια) οι ενοικιαστές τουλάχιστον να αντιμετωπίζονται όπως και οι ιδιοκτήτες. Ή λοιπόν θα προστατεύεται και ο ενοικιαστής που δεν μπορεί να πληρώσει με το δημόσιο (δηλαδή όλους μας) να του πληρώνει μέρος του ενοικίου για να μην αλλάζει σπίτι (κι αυτός έχει παιδιά που πάνε σχολείο και φίλους και αναμνήσεις και όνειρα), ή πριν ξηλωθεί το δημόσιο (δηλαδή όλοι μας) για να βοηθήσει κάποιον που δεν μπορεί να πληρώσει το δάνειό του θα εξαντλούνται όλες οι άλλες δυνατότητες: η δυνατότητα να ενοικιάσει το σπίτι ή η δυνατότητα να το ανταλλάξει με κάποιο που να ταιριάζει στην οικονομική του κατάσταση. Αυτό άλλωστε δεν θα λεγάτε και σε έναν ενοικιαστή; Αυτό δεν θα λέγατε σε κάποιον που κατά τεκμήριο είναι πιο αδύναμος ή/και λιγότερο επιπόλαιος; Αλλά ξέχασα. Οι ενοικιαστές να πάνε να... βρούνε αλλού. Αν ήθελαν προστασία ας φρόντιζαν να είχαν δανειστεί. Και μπράβο τους.

Υ.Γ. Το κούρεμα του δανείου το μόνο που κάνει είναι να δίνει το μήνυμα «δανείσου κι αν δεν έχεις να ξεπληρώσεις δεν τρέχει μια». Όμως, όπως λέει και ο σύντροφος Τσακαλώτος, «η κανονική αγορά στέγασης έχει πάντα ένα ρίσκο, παίρνεις ένα δάνειο και κάποια στιγμή πρέπει να το ξεπληρώσεις, μπορεί να μη σου βγει το ρίσκο και να το χάσεις.»    

 Μάνος Βουλαρίνος-www.athensvoice.gr/