Τώρα ψάχνουν σωσίβιο στην σημερινή απεργία

Η απεργία είναι δικαίωμα αλλά οι πανελλαδικές απεργίες μοιάζουν και λίγο ως… θεσμικό εθιμοτυπικό καθήκον. Κάτι σαν τις ετήσιες… εορταστικές εκδηλώσεις. Σαφώς πρέπει να γίνονται, και η συμμετοχή σε αυτές επιβάλλεται για λόγους εργασιακής ηθικής (το παρόν  κείμενο γράφτηκε και αναρτήθηκε ώρες πριν την έναρξη της απεργίας). Αλλά είναι υπερβολή να υπερεκτιμώνται ως προς το πολιτικό αποτέλεσμα που παράγουν. Άλλωστε το συνδικαλιστικό  κίνημα δυστυχώς έχει απαξιωθεί. 

Το απαξίωσε το ίδιο το συνδικαλιστικό προσωπικό, κυρίως του κάποτε κοινωνικοποιημένου τομέα  με τις υπερβολές του σε αιτήματα, την πλήρη κομματικοποίηση,  και τις προσωπικές  συμπεριφορές των στελεχών του (και αν αυτές  δεν άρεσαν αυτές στον κόσμο που πλήρωνε τους μισθούς τους, «ξυδάκι» που είπε ο πρώην πασόκος και μετά συριζαίος μεγαλοσυνδικαλιστής της  ΔΕΗ Φωτόπουλος, όταν στις

 συνθήκες άγριας στέρησης και ανεργίας των πρώτων μνημονίων, κανόνισε  με τον «φιλεργατικό» υπουργό Λαφαζάνη   να ενισχύσει το πρωινό «τροφείο» των καλοπληρωμένων της ΔΕΗ, με 6 ευρώ την ημέρα»). 

Παράλληλα  ο κατεξοχήν αυθεντικός εκπρόσωπος του συνδικαλιστικού κινήματος, ο ιδιωτικός τομέας, συν τω χρόνω απισχνούταν, καθώς οι εργαζόμενοι άλλαζαν υπόσταση και γίνονταν «απασχολήσιμοι». Ήτοι άνθρωποι χωρίς  σταθερό περιβάλλον εργασίας, με ψαλιδισμένα δικαιώματα, σε καθεστώς ανασφάλειας και με επαπειλούμενο εργασιακό μέλλον, ήταν λογικό να αποφεύγουν να εκτεθούν στον κίνδυνο απόλυσης.  

Με τον ιδιωτικό τομέα καθημαγμένο, το «συνδικαλιστικό κίνημα» έγινε  υπόθεση των «λευκών κολάρων», αυτών με τη σίγουρη και καλύτερα πληρωμένη εργασία. Και έτσι απομειώθηκε. Παρόλα αυτά υπάρχουν και κάποιοι που ατενίζουν με αισιοδοξία την εμβέλειά του και επενδύουν πολιτικά στην ισχύ του. Όπως ο Αλέξης ας πούμε, που βλέπει στην απεργία το εναρκτήριο λάκτισμα για την αντεπίθεση στην κυβέρνηση.

Χθες επισκέφθηκε το αμαξοστάσιο της ΟΣΥ  και δήλωσε: «Αύριο, 9 του Νοέμβρη η ελληνική κοινωνία δείχνει ότι έχει σφυγμό και αντιστέκεται απέναντι στην ακρίβεια, απέναντι στην εξαθλίωση, την αισχροκέρδεια, στη μείωση του εισοδήματος με αίτημα έναν μισθό αξιοπρέπειας, δηλαδή αυξήσεις στους μισθούς και κατάργηση των αντεργατικών νόμων Μητσοτάκη-Χατζηδάκη». 

Στην Κουμουνδούρου βλέποντας την καθήλωση στις δημοσκοπήσεις (τις οποίες… δεν πιστεύουν), πιάνονται από την απεργία σαν τον πνιγμένο από τα μαλλιά του. Από καιρό την αναμένουν ως... ελιξίριο ευεξίας. Τα στελέχη του και κυρίως οι βουλευτές του λόγω αναγνωρισιμότητας, έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου να γίνουν κήρυκες συμμετοχής. Θα αποτελέσει βέβαια  στοίχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ, κατά πόσο η μαζική εγγραφή μελών που επεχείρησε  ο Τσίπρας με το συνέδριο, έχει ουσιαστική  κοινωνική αντιστοίχιση και δυνατότητα κοινωνικής ενεργοποίησης.

Εύχονται να δουν σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ στον δρόμο, αφού στην Αττική διαθέτουν 80.000 μέλη. Εάν συμμετάσχει ένα κάποιο ποσοστό,  νομίζουν ότι   θα τροφοδοτήσουν τις εντυπώσεις κατίσχυσης   στις επερχόμενες εκλογές. Ο ίδιος ο Πρόεδρος έχει επιστρατεύσει εαυτόν, και θα διαδηλώσει επικεφαλής του κλιμακίου του ΣΥΡΙΖΑ,  ευελπιστώντας  ότι θα ενσωματώσει ως πολιτικό  κεφάλαιο την  «υπεραξία» που θα παραγάγει η απεργία.  

Αυτό όντως είναι μια αριστερή  λογική.  Η οποία όμως είναι ψευδαισθητική γιατί δεν κατανοεί ότι εάν η συμμετοχή στα συλλαλητήρια  προείκαζε το εκλογικό αποτέλεσμα, το ΠΑΣΟΚ θα ήταν κυβέρνηση από το 1977. Και στην περίπτωση λαϊκής  απόρριψής του, δικαιωματικά ως κυβέρνηση  θα αναδεικνυόταν  το ΚΚΕ, με τη μαζικότητα και τη ρώμη που επιδεικνύει στα συλλαλητήρια! 

Παράλληλα ευελπιστεί  ότι με τη βοήθεια και του θέματος των υποκλοπών, θα αναβιώσει το αντιμνημονιακό κίνημα - ή έστω  το αντι-Μητσοτακικό κίνημα της  περιόδου  90-93,  όταν ο πατήρ του νυν Πρωθυπουργού ήταν  Πρωθυπουργός. Μόνο  που οι εποχές αντιγράφονται ως κωμωδία. Εκείνο το ΠΑΣΟΚ και εκείνος ο αρχηγός, αφενός  ήταν άλλου διαμετρήματος, αφετέρου για τον λαό θεωρήθηκε αδίκως διωκόμενος (και από την  παράταξη ΣΥΡΙΖΑ). Πότε και πως διώχτηκε ο Τσίπρας που υπέγραψε υποτακτικά τα μνημόνια, ώστε να αποκτήσει φωτοστέφανο και να αναβιώσει το 90-93;

 Γ. Σιδέρης-liberal.gr