Η ευκαιρία του Ανδρουλάκη με τα Γλυπτά

Στο κάτω-κάτω δεν ήταν όλα πάντα στο επίπεδο του ΣΥΡΙΖΑ. Για τους νεότερους στη Χαριλάου Τρικούπη καλό είναι να γίνει ένα fast track σεμινάριο. Ας λέει τα βασικά: μια φορά κι έναν καιρό, πριν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει μεγάλο κόμμα, υπήρξε και το ΠΑΣΟΚ. Εμπνεύστηκε και έστησε το ΕΣΥ, έβαλε την Ελλάδα στην Ευρωζώνη, έφτασε στη Συμφωνία του Ελσίνκι, στήριξε την Κύπρο για να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επίσης ετοίμασε Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα. 

Αξίζει να θυμούνται οι κάπως νεότεροι ότι, πέρα από τα όποια στραβά που έφεραν στην επιφάνεια τον μεξικανικό στρατό των Τσίπρα, Παππά, Φλαμπουράρη, Βαρουφάκη κλπ., υπήρξαν και επιτυχίες. Εθνικές επιτυχίες, ορόσημα ανάπτυξης και προόδου της χώρας, μια πορεία προς τα εμπρός, την οποία πιστώνεται ένα κατασυκοφαντημένο τμήμα του ΠΑΣΟΚ. Και ότι σε αυτές τις επιτυχίες φτάνεις πάντα με τον ίδιο τρόπο:

με προσπάθεια, προσήλωση, σοβαρότητα και μέθοδο, όχι με νταούλια, σπασμωδικές κινήσεις και φοβικά αντανακλαστικά.

Φοβική είναι και η αντίδραση που καταγράφεται και στο εθνικό και ιστορικό ζήτημα των Γλυπτών του Παρθενώνα –«δεν μπορούμε να επαφεθούμε σε δημοσιεύματα ακόμη και έγκριτων δημοσιογραφικών οίκων. Θα πρέπει να υπάρξει μια σοβαρή δημόσια συζήτηση χωρίς μυστικά ή κρυφά σημεία», είπε στο Open ο Δημήτρης Μάντζος, και αν δεν υπήρχε η υποσημείωση ότι πρόκειται για τον «εκπρόσωπο Τύπου του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ» νόμιζες ότι άκουγες κάποιον από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ζήτησε και «καθημερινή όσμωση των πολιτικών δυνάμεων» –νέος άνθρωπος, σου λέει μετά.

Οk, υπάρχει η ανάγκη για αντιπολίτευση. Και για αντιπολίτευση σε όλα καθώς έρχονται εκλογές. Αλλά δεν είναι διαφορετικό θέμα τα Γλυπτά του Παρθενώνα; Στο φινάλε δεν είναι το «δικό σου θέμα»;

Την απάντηση την έδωσε ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλης Βενιζέλος -με άρθρο του στο «Βήμα»- ο οποίος έχει χειριστεί το θέμα ως υπουργός Πολιτισμού επί σειρά ετών. Σε μεγάλη απόσταση από τις κραυγές αγωνίας του ΣΥΡΙΖΑ (για ενδεχόμενη θετική εξέλιξη), ο κ. Βενιζέλος παρουσίασε την ώριμη, ρεαλιστική και βιωμένη οπτική για το θέμα με δύο διατυπώσεις:

-«Ηδη από το 1997 έχω διατυπώσει τη θέση ότι η Ελληνική Δημοκρατία πρέπει να δηλώσει τη βούλησή της να τιμήσει τη βρετανική απόφαση για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στον τόπο τους, αναγορεύοντας την ενιαία έκθεση τους στο Μουσείο της Ακρόπολης ως έκθεση που συνυπογράφει το Βρετανικό Μουσείο, όχι ως “ιδιοκτήτης” ή “δανειστής” αλλά ως “σταθμός” στην επώδυνη διαδρομή που ακολούθησαν τα Γλυπτά μέχρι την επιστροφή τους που συντελείται ως πράξη σεβασμού της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς».

-«Κατά την ίδια λογική η Ελληνική Δημοκρατία μπορεί να είναι πρόθυμη και έτοιμη να συνδιοργανώνει με το Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο, στις σημερινές αίθουσες των Μαρμάρων, περιοδικές εκθέσεις σημαντικών ελληνικών αρχαιοτήτων».

Ποια είναι η διαφορά με την εκστρατεία της Κουμουνδούρου που στην ουσία αντιπολιτεύεται τους Times του Λονδίνου και πορεύεται με το σύνθημα «Μητσοτάκη γ@@@@» πάνω σε θραύσμα μνημείου; Η πιο σημαντική διαφορά είναι ότι το ΠΑΣΟΚ γνωρίζει το θέμα και έχει προσπαθήσει να το λύσει με σοβαρότητα και ρεαλισμό.

Η σύγχρονη φάση της διεκδίκησης της επιστροφής των Γλυπτών που έχει οδηγήσει σήμερα την πλειοψηφία των Βρετανών (προσέξτε: των Βρετανών, όχι των κομματικών τρολ) να τάσσεται σαφώς υπέρ της επιστροφής (πιέζοντας την κυβέρνηση και το Βρετανικό Μουσείο) εγκαινιάστηκε από τη Μελίνα Μερκούρη πριν από 40 χρόνια. Στη Μελίνα το οφείλουμε, αυτή έδωσε την ώθηση για να επικρατήσουν τα επιχειρήματα της Ελλάδας στο διεθνές ακροατήριο. Η δε φόρμουλα του ρεαλισμού για τη δυνατότητα επιστροφής διαμορφώθηκε βήμα-βήμα από την εποχή Σημίτη, με τον Βενιζέλο υπουργο Πολιτισμού και τη… Λίνα Μενδώνη γενική γραμματέα του υπουργείου Πολιτισμού.

Επομένως, για τον Νίκο Ανδρουλάκη, το θέμα των Γλυπτών θα μπορούσε να γίνει αυτό που είναι: ένα εθνικό θέμα που ανέδειξε το ΠΑΣΟΚ. Αντικειμενικά, μετά από έτη αδράνειας επί ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σήμερα γίνονται βήματα πάνω στις «ράγες» που χτίστηκαν σε βάθος δεκαετιών από πολλά πρόσωπα. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν «προσφέρεται» το ζήτημα για να γίνει ξανά το ΠΑΣΟΚ ουρά του ΣΥΡΙΖΑ.

Αντιλαμβάνεται κανείς, ανθρώπινο είναι, ότι ενίοτε επιλέγεις εκείνο που απαιτεί λιγότερο κόπο και μικρότερη προσπάθεια. Και στο ζήτημα των Γλυπτών τίποτα δεν συγκρίνεται με την ευκολία και την πολυτέλεια που προσφέρουν οι κραυγές και τα ψέματα -για παράδειγμα, να μην βλέπεις πού βρίσκονται σήμερα τα Γλυπτά και να παίζεις με τις λέξεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ το ξέρει καλά το παιχνίδι αυτό. Είναι άλλωστε ο πιο σίγουρος δρόμος για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο ότι δεν θα πετύχεις ποτέ τίποτα.

Μήπως όμως το ΠΑΣΟΚ -που έκανε και όλη αυτή τη δουλειά για να φτάσουμε ως εδώ – έχει τώρα μια ευκαιρία να θυμίσει σε κάποιους σε τι διαφέρει από την Κουμουνδούρου;

 Αλ. Παπαναστασίου-protagon.gr