Τα μεταξωτά βρακιά

Οι επόμενες εκλογές είναι ναρκοθετημένες από τον εκλογικό νόμο του ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι αναγνωρίζουν ότι είναι απίθανο το ενδεχόμενο να προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση, με δεδομένο ότι οι δημοσκοπήσεις θα επαληθευτούν και τα κόμματα θα συγκεντρώσουν ένα ποσοστό συν πλην 5% από αυτό που φαίνεται να καταγράφουν σήμερα.

Ποια είναι η μοναδική περίπτωση να προκύψει κυβέρνηση από τις εκλογές που αναμένεται να προκηρυχθούν για τις 28 Μαϊου; Να συμφωνηθεί κυβέρνηση συνεργασίας ανάμεσα σε κάποια από τα τρία-τέσσερα πρώτα κόμματα με τα μεγαλύτερα ποσοστά. Το ΚΚΕ μετά το πείραμα του 1989 σταθερά αρνείται να μπει σε κυβέρνηση συνεργασίας και δηλώνει ότι θα μέλη του πολιτμπιρό των Ελλήνων κομμουνιστών θα μπουν στην κυβέρνηση μόνο αν το κόμμα λάβει το 50%+1 ψήφο.
Άρα, η συζήτηση αφορά βασικά το ΠΑΣΟΚ. Που φιλοδοξεί να αντλήσει ψηφοφόρους από τις δεξαμενές των δυσαρεστημένων του κέντρου που στο πρόσφατο παρελθόν επέλεξαν ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ αλλά παλαιότερα ήταν οπαδοί του ΠΑΣΟΚ. Και επιχειρώντας να δώσει περιεχόμενο στην άποψη που έχει ένας στους τρεις ερωτηθέντες που στο ερώτημα «ποιον θεωρείτε καταλληλότερο πρωθυπουργό;», απαντά κανένας από τους δύο όταν ακούει τα ονόματα Μητσοτάκης και Τσίπρας, δεσμεύεται ότι το ΠΑΣΟΚ θα γίνει το δεκανίκι για κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό άλλο πρόσωπο από τον αρχηγό της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ.

Προφανώς η τοποθέτηση αυτή του Νίκου Ανδρουλάκη δεν αρέσει σε κανέναν μέσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Συνταγματικά όμως στέκει. Εγινε στο παρελθόν. Το 1989, όταν η ΝΔ με αρχηγό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού, έλαβε το 44,28% των ψήφων αλλά δεν σχημάτιζε αυτοδύναμη κυβέρνηση αφού είχε μόνο 145 βουλευτές. Η λύση δόθηκε από τον τότε Συνασπισμό της Αριστεράς με επικεφαλής τον Χαρίλαο Φλωράκη που έδωσε σωσίβιο στη ΝΔ και έτσι σχηματίστηκε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Τζανή Τζανετάκη, δηλαδή κανέναν από τους δύο αρχηγούς των συνεργαζόμενων κομμάτων αλλά τρίτο πρόσωπο, πολιτικό πάντα, εκλεγμένο από τους πολίτες. Και δεν λέω καν για το 2011 που ο εκλεγμένος πρωθυπουργός παρέδωσε την κυβέρνηση στον Λουκά Παπαδήμο γιατί ο πρώην τραπεζίτης δεν ήταν βουλευτής, άρα μάλλον δεν μετράει.

Είναι το 2023 το νέο 1989; Δύσκολο φαίνεται να επαναληφθεί σήμερα το σενάριο που παίχτηκε το βρώμικο (ή καθαρό) 89, αναλόγως πώς βλέπει κάποιος τα πράγματα σε σχέση με την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης πρότεινε τη λύση του σχηματισμού κυβέρνησης είτε από ΝΔ είτε από ΣΥΡΙΖΑ -αναλόγως ποιο κόμμα θα είναι πρώτο στις εκλογές του Μαϊου- και με ρεζέρβα το ΠΑΣΟΚ για να αποκρούσει την κριτική ότι το ΠΑΣΟΚ με τη στάση του θα οδηγήσει σε ακυβερνησία και να έχει να επιχειρηματολογει από τώρα ότι οι δεύτερες εκλογές δεν είναι απαραίτητες. Κάνουν ένα μικρό λάθος στο ΠΑΣΟΚ. Η συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων έχουν προεξοφλήσει ήδη ότι κυβέρνηση θα σχηματιστεί τον Ιούλιο, μετά τις επαναληπτικές εκλογές που δεν θα ισχύσει ξανά η απλή αναλογική αλλά το μπόνους των 40 εδρών στο πρώτο κόμμα.

Αρα η πρόταση-εκβιασμός-δίλημμα του Νίκου Ανδρουλάκη για να σχηματιστεί κυβέρνηση μετά τις εκλογές του Μαϊου δεν φαίνεται να πιάνει, εκτός κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ανατρέψει τις προβλέψεις και ο Αλέξης Τσίπρας έλθει πρώτος και πειστεί να δώσει την πρωθυπουργία σε άλλο πρόσωπο, για παράδειγμα στον Νίκο Παππά που αν και καταδικάστηκε ομοφώνως με ψήφους 13-0 από τα μέλη του Ειδικού Δικαστηρίου που ΚΛΗΡΩΘΗΚΑΝ (και δεν ορίστηκαν από την ηγεσία της Δικαιοσύνης, αν καταλαβαίνετε πόσο μεγάλη είναι η διαφορά) θα είναι και πάλι υποψήφιος βουλευτής και με πολιτικούς όρους θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί ο Τζανής Τζανετάκης του Τσίπρα.

Στο ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι άλλο πράγμα η άσκηση επί χάρτου, άλλο η άσκηση μετά στρατευμάτων και άλλο ο πόλεμος. Δηλαδή άλλο να κάνεις σενάριο μέσα σε ένα γραφείο όπου μπροστά στον αρχηγό είναι πάντα μετρημενοι στα δάχτυλα αυτοί που διαφοροποιούνται όταν ο πρώτος κόλακας αναφωνεί στον επικεφαλής «ωραία ιδέα!», ή «μπράβο!» ή «δίκιο έχεις πρόεδρε!» κι άλλο η πραγματική ζωή.

Κι επειδή ο λαός έχει με ιδρώτα και κόπο πολλών ετών φτάσει στο συμπέρασμα που κωδικοποίησε στη φράση «τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επειδέξιους κ...υς», ίσως στα κομματικά επιτελεία θα έπρεπε να παραμερίσουν τον ιό του βολονταρισμού που ως γνωστόν πλήττει κυρίως την αριστερά (ή τους αυτοπροσδιοριζόμενους σαν αριστερούς που λογικά κάπως θα αυθυποβάλλονται).

Στις δεύτερες εκλογές του Ιουλίου, το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να συνθλιβεί. Τόσο καιρό τώρα ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν κατάφερε να διεμβολίσει ούτε τη ΝΔ, ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ και να επαναπατρίσει τους παλαιοΠΑΣΟΚους που έφυγαν δεξιά κι αριστερά.

Από οίκτο δεν κέρδισε κανένα κόμμα ψηφοφόρους. Ούτε και ταυτίστηκε μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος με τον Νίκο Ανδρουλάκη απλώς και μόνο επειδή ήταν θύμα παρακολουθήσεων, ούτε καν όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραδέχθηκε ότι κάποιοι από την ΕΥΠ είχαν βάλει κοριό στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και ζήτησε συγγνώμη. Τα προβλήματα δεν είναι προσωπικά, αλλά θεσμικά. Κι όπως ακόμη περιμένουμε από τον πρωθυπουργό να εξηγήσει ακριβώς τι έγινε με τις παρακολουθήσεις, πόσοι ήταν οι αυτιάδες που κρυφάκουγαν συνομιλίες πολιτικών, δημοσιογράφων και τόσων άλλων, έτσι περιμένουμε από την αντιπολίτευση πειστικές προτάσεις και λύσεις στα προβλήματα. Τα επιδόματα ξέρουμε κι εμείς να τα μοιράζουμε στους μη έχοντες από την υπερφορολόγηση των άλλων.

Ειναι αλήθεια η λαϊκή παροιμία. Επαληθεύεται τόσες και τόσες φορές στο διάβα των χρόνων μέσα στην καθημερινότητά μας. Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κ…υς.

 Μάκης Πολλάτος-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ