Η σπασμένη μύτη του Βαρουφάκη

Η χθεσινοβραδυνή επίθεση στον Γιάνη Βαρουφάκη μας επαναφέρει σε μία ατμόσφαιρα αλα 2011 – ένα παρελθόν με το οποίο πιστεύαμε ότι η χώρα είχε ξεμπερδέψει.

Δεν έχει σημασία η «δικαιολογία» που χρησιμοποίησαν οι τραμπούκοι για να χτυπήσουν έναν αρχηγό κόμματος – αν αληθεύει ότι του έσπασαν τη μύτη επειδή τάχα πίστευαν ότι έχει ψηφίσει μνημόνια, τότε ακόμα κι αν συλληφθούν, θα πρέπει να απαλλαγούν από το δικαστήριο λόγω ανίατης άγνοιας.
Αλλά το θέμα δεν είναι τι πίστευαν και τι πιστεύουν αυτοί οι πέντε – έξι που έκαναν την επίθεση. Για την ακρίβεια δεν έχει καμία σημασία τι πιστεύουν – αν πιστεύουν κάτι. Το θέμα είναι ότι αν οι πέντε – έξι γίνουν χίλιοι πεντακόσιοι και τρεις χιλιάδες, η χώρα κινδυνεύει να ξαναμπεί σε μία κατάσταση όπου οι πολιτικοί, όσο «αντισυστημικοί» κι αν δηλώνουν, δεν θα μπορούν να κυκλοφορήσουν χωρίς αστυνομική συνοδεία. Και αυτό δεν είναι θετική εξέλιξη για τη δημοκρατία μας.

Είμαστε στην επαύριο μίας από τις μεγάλες εθνικές τραγωδίες των ημερών μας: δεκάδες νέα παιδιά σκοτώθηκαν μέσα σε μία στιγμή, όταν συγκρούστηκαν δύο τρένα. Όλη η ελληνική κοινωνία ταυτίστηκε με αυτά τα παιδιά και τις οικογένειές τους, διότι ο σιδηρόδρομος είναι μία υπόθεση που μας αφορά όλους. Υπάρχει οργή – που είναι απολύτως δικαιολογημένη, από την στιγμή που η ασφάλεια των τρένων είχε αφεθεί σε έναν και μοναδικό άνθρωπο, ο οποίος δεν είχε κανέναν να τον διορθώσει όταν έκανε ένα μεγάλο λάθος. Αλλά άλλο πράγμα η οργή και άλλο το μίσος. Αλλά είναι άλλο πράγμα η εθνική μας θλίψη και άλλο μία επιστροφή στην εποχή των αγανακτισμένων.

Αυτή την ώρα δεν είναι γνωστό αν οι τραμπούκοι που χτύπησαν τον Βαρουφάκη είχαν στο μυαλό τους κάτι περισσότερο από μία ανεξέλεγκτη ανάγκη να ασκήσουν βία σε έναν «επώνυμο». Δεν είναι γνωστό επίσης αν με κάποιο αρρωστημένο τρόπο συνέδεσαν την τραγωδία στα Τέμπη με την «ανάγκη» να τιμωρηθούν οι πολιτικοί – γενικώς και αορίστως. Είναι ωστόσο πιθανό ότι με αφορμή την καταστροφή, κάποιοι φαντασιώνονται τους εαυτούς τους μαζί με άλλους να κυνηγούν πολιτικούς στο δρόμο. Και αύριο – μεθαύριο, ποιος ξέρει ποιον.

Ελάχιστοι Έλληνες – πλην των ψηφοφόρων του, ασφαλώς – συμφωνούν πλέον με τον Γιάνη Βαρουφάκη και τις θεωρίες του. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει κάθε δικαίωμα να τις αναπτύσσει και να διεκδικεί να πείσει για αυτές. Και το ερώτημα είναι τι θα έκαναν αυτοί οι πέντε – έξι στον Αλέξη Τσίπρα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, οι οποίοι πράγματι έχουν ψηφίσει μνημόνια, αν τους πετύχαιναν σε ένα μαγαζί χωρίς τους αστυνομικούς της φρουράς τους;

Σχεδόν όλα τα κόμματα της Βουλής καταδίκασαν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την επίθεση – και θα είναι ευχής έργον να μπορέσει η Αστυνομία να συλλάβει τους δράστες: κάποιος που δεν διστάζει να βαρέσει με σιδηρογροθιά έναν αρχηγό κόμματος, είναι έτοιμος να κάνει πολύ περισσότερα στους ψηφοφόρους του.

Βέβαια, τίποτε δεν εξαρτάται από αυτούς τους πέντε – έξι. Η δημοκρατία μας είναι πολύ ισχυρή – αλλά όπως συνέβη και το 2011, μπορεί μόνη της να βγάλει τα μάτια της. Πώς; Απλό – αν στο παιχνίδι μπουν οι ακραίοι που διαπερνούν οριζόντια το πολιτικό μας σύστημα, όπως συνέβη και τότε. Αν εντρυφήσει κανείς στα social media είναι πολύ δύσκολο να πεισθεί ότι αυτοί οι πέντε – έξι δεν έχουν χιλιάδες «ακολούθους», οι οποίοι την ώρα της τραγωδίας, αντί να συγκλονιστούν, αντί να θρηνήσουν και να απαιτήσουν να αλλάξουν τα πράγματα, βρήκαν την ευκαιρία να μισήσουν. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα ξεπηδήσουν με σιδηρογροθιές μέσα από τις οθόνες.

 Στ. Τζανάκης-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ