Τι Τσίπρας, τι Βελόπουλος

«Ε, και; Δεν τον προτιμάμε. Αλλά ούτε τον φοβόμαστε κιόλας».

Για δύο πρόσωπα τυχαίνει κανείς να ακούει αυτή την κυνική, προεκλογική συγκατάβαση τις τελευταίες ημέρες: Για τον Αλέξη Τσίπρα. Και τον Κυριάκο Βελόπουλο.

Το «ε, και;» για τον τέως πρωθυπουργό εκπορεύεται από τη γεύση που άφησε σε ορισμένους παράγοντες της αγοράς η διακυβέρνηση του 2015-2019. Στα μάτια τους, ο Τσίπρας έχει δώσει διαπιστευτήρια συστημικής προσαρμοστικότητας. Μπορεί να ακολούθησε τη δική του ανισόρροπη συνταγή φορολογικής εξάντλησης των μεσαίων στρωμάτων· κατάφερε όμως να τηρήσει τη δημοσιονομική πειθαρχία. Μπορεί να είχε στο πλευρό του έναν εταίρο που σκίαζε την εξωτερική πολιτική με την ασυναρτησία του· εμπέδωσε ωστόσο τις συμμαχικές σταθερές της χώρας, κόντρα ακόμη και στην ίδια του τη συνθηματολογία. Γιατί, λοιπόν, να φοβάται κανείς τον Τσίπρα, τώρα που και ο ίδιος, φωναχτά, δηλώνει ότι δεν έρχεται ως δύναμη ρεβανσισμού; Τώρα που πασχίζει να πείσει για τις προθέσεις του, συναντώντας επιδεικτικά τον κεντρικό τραπεζίτη ή τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ;

Για τον Βελόπουλο η συγκατάβαση βασίζεται στη

διάγνωση ότι οι «θέσεις» του είναι απλώς τα λόγια ενός επιδέξιου πλασιέ. Με τα κατάλληλα κίνητρα, λένε, ο επικεφαλής της Ελληνικής Λύσης όχι μόνο θα στέρξει να δώσει τις κοινοβουλευτικές ψήφους που θα έλυναν ένα κυβερνητικό αδιέξοδο μετά τη δεύτερη κάλπη. Αλλά θα επιδείξει και ευελιξία στα κεφάλαια της ατζέντας του που τώρα τον κάνουν να φαίνεται ασύμβατος με τη διακυβέρνηση δυτικής, ευρωπαϊκής χώρας.

Η στάση αυτή –τι Τσίπρας, τι Βελόπουλος– καταλήγει σε ένα εκ πρώτης όψεως αισιόδοξο συμπέρασμα: ότι ακόμη και τα χειρότερα εκλογικά σενάρια δεν είναι όσο κακά φαίνονται. Η χώρα έχει προ πολλού ξεπεράσει τον κίνδυνο του εκτροχιασμού.

Πρόκειται μάλλον για απολίτικη αισιοδοξία, που μετρά ως κίνδυνο μόνο την καταστροφή και όχι την αργή οπισθοδρόμηση. Τι θα σήμαινε μια «δεύτερη φορά Τσίπρας», ας πούμε, για την ανώτατη εκπαίδευση, που εξακολουθεί, παρά τα βήματα που έγιναν, να είναι ένα από τα πεδία υστέρησης της χώρας; Πώς πρέπει να φανταστεί κανείς το ελληνικό πανεπιστήμιο, που σιγά σιγά αρχίζει να δοκιμάζει την εξωστρέφειά του, αν βρεθεί ξανά υπό την επιρροή του συριζαϊκού καθηγητικού κατεστημένου; Τι θα σήμαινε η παλινόρθωση Τσίπρα για τους νεαρούς θεσμούς στην αγορά εργασίας ή στην αξιολόγηση στο Δημόσιο;

Ομοίως, μπορεί κανείς να υποθέσει την ασύμμετρη επιρροή του βελοπουλικού λαϊκισμού στο ενδεχόμενο μιας καταναγκαστικής συμβίωσης με τη Ν.Δ. στην εξουσία. Μπορεί να φανταστεί όχι μόνο τον αντίκτυπο στη διεθνή εικόνα της χώρας, αλλά και τις επιπτώσεις στις ημιτελείς προσπάθειες για την κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων και την επιδίωξη μιας πιο συμπεριληπτικής ανάπτυξης.

Ναι, εντάξει, δεν θα βουλιάξουμε. Έχουμε δείξει ότι μπορούμε απλώς να επιπλέουμε στο τέλμα.

 Μιχ. Τσιντσίνης-Καθημερινή