Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς

Ο τίτλος είναι από νουβέλα του Κίπλινγκ,  και μετέπειτα ταινία από  τον Τζον Χιούστον. Αφορά δυο Βρετανούς τυχοδιώκτες  που βρέθηκαν στο Καφιριστάν, μια απόμακρη του Αφγανιστάν, ώστε να κάνουν την τύχη τους. Τον έναν οι ντόπιοι τον εξέλαβαν ως Θεό, αλλά στη συνέχεια τον αποκαθήλωσαν, τον κυνήγησαν και τον  σκότωσαν, όταν είδαν να τρέχει αίμα από την πληγή του, απόδειξη ότι ήταν θνητός.

Ο Στέφανος ήρθε στο Ελλάντα, να θαμπώσει τους ντόπιους αριστερούς και να τον ανακηρύξουν πρόεδρο. Το πέτυχε. Μόνο που όπως και ο Βρετανός βασιλιάς του Καφιριστάν δεν ήξερε τις δοξασίες, τις αρχές, τις φαντασιοπληξίες, την ιδιότυπη ηθική, των νέων «υπηκόων του».

Χθες μετά την καθαίρεσή του ως αποτέλεσμα της πρότασης μομφής (163 υπέρ, 120 κατά, 2 λευκά, 1 άκυρο) είχε δίκιο κατά το ήμισυ  των δηλώσεών του.

Είχε δίκιο όταν είπε  πως «είναι πρωτοφανές στην πολιτική ιστορία, η κομματική γραφειοκρατία να μην αποδέχεται από την πρώτη κιόλας μέρα την ψήφο των μελών του κόμματος. Έτσι πέρασα έναν ολόκληρο χρόνο», και ότι δεν μπορούσε να ακουμπήσει την πλάτη της αρχηγικής καρέκλας γιατί  είχε μαχαίρια.

Στα υπόλοιπα έδειξε την ασχετοσύνη του, σε βαθμό καταδικαστικό για τον ίδιο. Κατ’ αρχάς ο ισχυρισμός ότι

«η γραφειοκρατία και η νομενκλατούρα του κόμματος, διάφορες φράξιες» επιστράτευσαν «πρακτικές που δεν ανήκουν στον χώρο της Αριστεράς», δημιουργεί σαρκαστικό μειδίαμα. Θεωρεί  ότι δεν ανήκουν στην Αριστερά συμπεριφορές που είναι συστατικό οργανωτικό στοιχείο  της ιστορίας της.

Παράλληλα πρόσβαλε τις καταστατικές, ψηφισμένες σε συνέδρια, διαδικασίες του κόμματος που ηγείτο.  Καταγγέλλοντας τη – σωστή - μυστική ψηφοφορία επί της μομφής, κατήγγειλε «φράξιες» που κατέφυγαν «ακόμα και να εξευτελίσουν τα αξιότιμα μέλη αυτής της Κεντρικής Επιτροπής, φορώντας τους κουκούλα».

Έχει τόση σχέση με τις διαδικασίες της δημοκρατίας (και τη μυστικότητα της ψήφου), που έφτασε να προσβάλει τα μέλη της Κ.Ε. χαρακτηρίζοντάς τα «κουκουλοφόρους». Και για αν τους γλυκάνει το χάπι, τους χαρακτήρισε άβουλους κουκουλοφόρους, αφού δε φταίνε αυτοί. Κάποιοι κακοί τους μετέτρεψαν έτσι.

 Το γεγονός ότι η μυστική ψηφοφορία αποφασίστηκε από τα ίδια τα μέλη της Κ.Ε. (122 υπέρ, 90 κατά) που τα χαρακτήρισε κουκουλοφόρους, δεν τον πτόησε…      

Τέλος, για το αν θα είναι ξανά υποψήφιος, δήλωσε «Οι αποφάσεις μου θα ανακοινωθούν εκεί που λογοδοτώ και θα λογοδοτώ πάντα, στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ».

Ω της αφέλειας! Μα η Κ.Ε. είναι όργανο εκλεγμένο από τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ.  Ακόμη και ο Αλέξης στην ακμή του, τότε που ήταν ιερό τοτέμ του ΣΥΡΙΖΑ, όταν δεν του άρεσε μια απόφαση του συνεδρίου, τους έβαλε να ξαναψηφίσουν «Σύντροφοι ψηφίσατε ενάντια στην πρότασή μου». Δεν την ξεπέρασε, δεν την πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων.  Σεβάστηκε τη διαδικασία και ζήτησε  ή πρότασή του να νομιμοποιηθεί διά της εγκρίσεως των συνέδρων. Οπότε σε ποιον κόσμο -  και πως  - θα λογοδοτήσει ο Στέφανος.   

Προφανώς, εννοεί στο έκτακτο συνέδριο, το οποίο βάσει του καταστατικού (ψηφισμένο είναι και το καταστατικό Στέφανε), θα πρέπει να πραγματοποιηθεί το αργότερο σε τρεις μήνες, από τη στιγμή που διατυπώνεται το σχετικό αίτημα.

Προηγείται συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας  και νέα συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής (των… κουκουλοφόρων) για να καθοριστούν οι λεπτομέρειες.

Στο συνέδριο ευελπιστεί ο Στέφανος ότι θα επαναληφθεί «από τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ» η ανάδειξή του στην προεδρική  καρέκλα, χωρίς μαχαίρια αυτή τη φορά. Δεν αποκλείεται να συμβεί. Άλλωστε, όσο επιτρέπουν να social media να αποκτήσει κανείς γνώμη, ο Στέφανος  έχει αποκτήσει δικό του Φανατικό κοινό. Το μέγεθός του όμως δε δύναται να εκτιμηθεί.

Από αυτό το κοινό εκλαμβάνεται ως… αναμορφωτής της Αριστεράς, ως  αγνός αγωνιστής που θέλησε να κατατροπώσει και να εξαφανίσει τους καρεκλοκένταυρους (τα ψηφισμένα στελέχη της ηγεσίας) που «απομυζούν το κόμμα χωρίς να προσφέρουν τίποτα», τους «σκουριασμένους» στις θέσεις τους  που θεωρούν την Αριστερά και το κόμμα «ιδιοκτησία τους», και άλλα παρόμοια και εριστικά.  Είναι σαν αναβίωση της κάτω  πλατείας στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη φορά.

Δεν αποκλείεται ακόμη και αν δεν εκλεγεί, να αποτολμήσει τη δημιουργία δικού του… αγνού αριστερού κόμματος. Η μαγιά υπάρχει…

Άλλωστε απέναντί του θα βρει προσωπικότητες που δε συγκεντρώνουν την καθολική αποδοχή: Τον Παύλο Πολάκη (με τον οποίο εν πολλοίς μοιράζονται το ίδιο ακροατήριο), τον  και… ποιητή Νικόλα Φαραντούρη, που άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο της υποψηφιότητάς του, ενδεχομένως την Όλγα Γεροβασίλη (η οποία ηττήθηκε στο συνέδριο του Φεβρουαρίου), και ίσως τον Σωκράτη Φάμελλο, ο οποίος όμως ποτέ δεν έχει σμιλέψει προεδρικό προφίλ.

Και πίσω από όλα σιωπηλός και άφαντος ο Τσίπρας, επεξεργάζεται τα σχέδια για το rebranding  του και κινεί τα νήματα.

 Φιλελεύθερος