Κοίτα ποιος μιλάει;

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο μαρτύριο για τους πολιτικούς από την αδιαφορία των πολιτών.

Δεν υπάρχει πιο πικρή απογοήτευση από την αγνόηση τους από παλιούς φίλους και συντρόφους. Πόσο μάλλον από τους πλέον ευνοημένους τους.
Ο άλλοτε περιγραφόμενος ως άτρωτος, ανίκητος, άχαστος Αλέξης Τσίπρας δέχτηκε ισχυρό πλήγμα στο γόητρο του. Εξ οικείων αυτή τη φορά. Ο πρώην αχώριστος φίλος και στενός συνεργάτης του Νίκος Παππάς τον λησμόνησε επιδεικτικά.

Ο νυν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ -που κρίθηκε ομόφωνα ένοχος για παράβαση υπουργικού καθήκοντος και καταδικάστηκε στο Ειδικό Δικαστήριο- έκρινε άνευ αξίας την αναφορά του ονόματος του πρώην πρόεδρου του κόμματος και πρωθυπουργού. Το παρέλειψε εντελώς σε πρόσφατο άρθρο του για τις προ δεκαετίας δυο εκλογικές νίκες της «πρώτη φορά αριστερά».
Θα φανταζόταν κανείς ότι με θιγμένη τη υπόληψη και φορτωμένος με αλλεπάλληλες εκλογές σύντριβες ο άλλοτε αποκαλούμενος, «100 χρόνια ηγέτης» θα λούφαζε στη σιωπή. Θα ζάρωνε, υποτίθεται, στη περισυλλογή. Παρότι ο στοχασμός δεν ήταν ποτέ το φόρτε του.
Κάθε άλλο, όμως. Διαμηνύει εμμέσως πως είναι πάρων, πρόθυμος, σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος για επιστροφή στο πολιτικό προσκήνιο. Δικαίωμα του. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν έκανε μια στοιχειώδη αυτοκριτική. Ουδέποτε δήλωσε πως αποχωρεί από την πολιτική.

Αντίθετα επικαλείται τη δημιουργία ενός νέου «πολιτικού υποκειμένου αλλαγής». Αδιευκρίνιστο με ποιους ευνοϊκά διατιθέμενους να συμμετάσχουν. Ταυτόχρονα επιχειρεί με rebranding να ανανεώσει την εικόνα του. Αγνοώντας, ίσως, ότι αρκετοί από εκείνους που ξεκίνησαν ως ριζοσπαστικά ορμητικοί Πάντσο Βίλα επιστρέφουν συχνά ως χωρατατζήδες Σάντσο Πάντσο.

Αλλά στα 50 τους σπανίως οι, με ασύγγνωστη πλάνη, άνθρωποι αλλάζουν μυαλά και χούγια. Κατ’ εξαίρεση βρίσκουν καινούργια χόμπι. Κλωθογυρίζουν στα παλιά. Ανακύπτουν εμμονικά σε πρότινα λημέρια ευκαιρίες για να συντηρήσουν λυτρωτικά τις φιλοδοξίες τους.

Από τη στιγμή, ειδικότερα, που ο καταπονημένος από σκληρή εσωκομματική πάλη πλανήτης της Κουμουνδούρου παραπαίει εμφανίζοντας μονοψήφια ποσοστά στις δημοσκοπήσεις, η συγκυρία φαντάζει πρόσφορη για μια επάνοδο του. Αποτελεί ένα επειγόντως επιδιωκόμενο γυρισμό, πριν γίνει πεποίθηση, αλά Πάπας , ότι δεν τον έχουν πλέον ανάγκη.

Αλλά ο ίδιος το βιολί του. Με το πρόσχημα των παρεμβάσεων, που κάνει μέσω του Ινστιτούτου που φέρει το όνομα του, ανοίγει αισίως μονοπάτια εκκίνησης ευρύτερων συμπράξεων. Προφανώς υπό την ηγεσία του.

Να ‘τος λοιπόν με καπαρωμένη, άνευ σταυροφορίας την βουλευτική έδρα, να επικρίνει έντονα την κυβέρνηση για παραβίαση του κράτους δικαίου. Κουνώντας επιπληκτικά το δάχτυλο να προσέρχεται αυτόκλητος υπερασπιστής των κανόνων και των αρχών του. Να προβάλλεται -κοίτα ποιος μιλάει;- ως αναμορφωτής των ηθών, των θεσμών και της συνταγματικής τάξης.

Δεν πρόκειται για προληπτική άμυνα έναντι μελλοντικών απωλειών. Απλώς, εν όψει προσδοκιών, μανιφεστάρει με νέα πρόζα, το θράσος του πολιτικού που διακινούσε απροκάλυπτα ολοκληρωτικές αντιλήψεις. Η μήπως ήταν κάποιος άλλος αυτός που διατράνωνε ότι τη «δεύτερη φορά Αριστερά» θα ήλεγχε τους κρίσιμους αρμούς της εξουσίας;

Κακά τα ψέματα. Χειρότερες οι αυταπάτες. Ο Αλέξης Τσίπρας καταδικάστηκε με την ψήφο του ελληνικού λαού για τις ασυγχώρητες κυβερνητικές πράξεις και τις απερίσκεπτες παραλείψεις του. Ανήκει πια στη χορεία των πρώην πρωθυπουργών που κουρδίζουν μάταια ένα οριστικά σταματημένο ρολόι.

Ας ετοιμάσει λοιπόν, αυτός ο αρνητής των ιδιωτικών πανεπιστήμιων, βαλίτσες για το Χάρβαρντ. Στο έμβλημα του οποίου δεσπόζει η λέξη “Veritas”. Δηλαδή η αλήθεια. Με την όποια ο ίδιος δεν είχε ποτέ καμία σχέση. Παρά μόνο επιδίωκε να τη ρεφάρει με κωλοτούμπες.

 Δημ. Παγαδάκης-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ