Ευκαιρία

Ο Σαρτρ έλεγε πως τις μεγάλες ηθοποιούς τις καταλαβαίνεις όχι από το πώς μπαίνουν στη σκηνή αλλά από το πώς βγαίνουν.

Με αυτή τη λογική, η έξοδος της Αριστεράς από την εγχώριο πολιτική είναι μάλλον για λύπηση.

Το ΚΚΕ τσακώνεται με το «κράτος-δολοφόνο» Ισραήλ και εγκαινιάζει ανδριάντες του Βελουχιώτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διασπαστεί τρεις φορές σε έναν χρόνο.

Διάφοροι γραφικοί υποδύονται τους πολιτικούς. Οι άλλοι ξεκίνησαν να πάνε στη Γάζα με ταξί. Κι ο Τσίπρας «στήνει Κίνημα στις δυο πλευρές του Ατλαντικού» (in.gr, 16/6).

Ιδίως στο Ανω Μανχάταν, προσθέτω εγώ. Γωνία 116 δρόμων και Λένοξ Αβενιου.

Η αλήθεια είναι ότι η Αριστερά είχε παραδοσιακά μεγαλύτερο μπόι στον ελληνικό Τύπο απ’ όσο της αναλογούσε στην ελληνική κοινωνία. Με εξαίρεση την περίοδο 2012-2019 που ψήλωσε πριν ξανακοντύνει.

Δεν ξέρω λοιπόν τι θα πετύχει το «κίνημα Τσίπρα» στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού κι εφόσον μάθουν αγγλικά για να μπορούν να συνεννοηθούν.

Αλλά στη δική μας πλευρά, δεν βλέπω και μεγάλο ενθουσιασμό.

Το πιθανότερο είναι ότι με ή χωρίς τον Τσίπρα θα έχουμε πεντέξι «αριστερά κόμματα» που θα μοιράζονται κάποιο άνευ σημασίας εκλογικό ποσοστό.

Κι αν το ΠαΣοΚ έκανε σωστά τη δουλειά του θα μας απασχολούσαν μόνο in memoriam.

Μόνο που το ΠαΣοΚ ακόμα να καταλάβει ότι

Ποιος φοβάται τον Αλέξη Τσίπρα;

Θα κάνει δικό του κόμμα ο Αλέξης Τσίπρας; Και πότε θα το κάνει; Λάθος ερωτήματα. Το σωστό ερώτημα είναι, τι μπορεί να κάνει ένα κόμμα Τσίπρα και ειδικά στην περίπτωση που δοκιμάσει την τύχη του στις επόμενες εθνικές εκλογές. Μπορεί να ανατρέψει τους υφιστάμενους πολιτικούς συσχετισμούς και να καταγραφεί ως κόμμα εξουσίας ή θα πάει άκλαφτο;

Στην περίπτωση του πρώην Πρωθυπουργού είναι ολοφάνερο πως συγκρούονται οι ευσεβείς πόθοι των υποστηρικτών του (που δεν είναι και λίγοι) με την κοινή λογική. Οι ευσεβείς πόθοι χτίζουν παλάτια στην άμμο και η κοινή λογική, σαν τα παιδάκια που πηδάνε πάνω τους, τα κατεδαφίζει.

Οι ευσεβείς πόθοι θέλουν τον κ. Τσίπρα να επανέρχεται καβάλα στο άλογο για να καλύψει το αντιπολιτευτικό κενό που, πράγματι, υπάρχει. Μόνο που οι ευσεβείς πόθοι έχουν ξεχάσει μια σημαντική λεπτομέρεια. Το αντιπολιτευτικό κενό, αυτό που αξιοποίησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να κυριαρχήσει πολιτικά, δεν εμφανίστηκε μετά την αποχώρηση του κ. Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Δημιουργήθηκε εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο άσκησε αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της ΝΔ.

Τα λένε όλα οι αριθμοί. Η αντιπολίτευση του κ. Τσίπρα ήταν αυτή που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ από το 32 στο 17%, δηλαδή στην αρχή του τέλους. Αν μετράω σωστά, ο κ. Τσίπρας κατάφερε να χάσει, ενώ άλλος κυβερνούσε, κοντά στις 14 ποσοστιαίες μονάδες. Αυτό δεν το λες αποτελεσματική αντιπολίτευση. Συνεπώς, η διαπίστωση του κ. Τσίπρα ότι

«Κυριάκο σώσε μας», παρακαλούσαν οι αλληλέγγυοι

Η παντόφλα και η σφαλιάρα έπεφταν σύννεφο. Οι ισλαμιστές αλληλέγγυοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί τους έδερναν οι Αιγύπτιοι. Περίμεναν μια πανηγυρική υποδοχή. Αυτοί πήγαν εκεί για να συμπαρασταθούν στους Παλαιστίνιους της Γάζας. Τελικά, στο τέλος της ημέρας, αντιλήφθηκαν πως ακριβώς για αυτόν τον λόγο έφαγαν ξύλο. Επειδή οι Αιγύπτιοι δε θέλουν να βλέπουν στα μάτια τους Παλαιστίνιους ύψωσαν όχι απλώς ένα τείχος, αλλά ένα συγκρότημα αλλεπάλληλων τειχών στα σύνορα τους με τη Γάζα. 

Προφανώς, οι Αιγύπτιοι, ένας λαός ο οποίος ιστορικά ελάχιστη σχέση έχει με τους Άραβες, διδάχθηκαν από τα παθήματα των Ιορδανών, των Λιβανέζων και των Κουβεϊτιανών όταν φιλοξένησαν Παλαιστίνιους πρόσφυγες. Και προχθές έδειξαν αυτά τα αισθήματά τους στους αλληλέγγυους οι οποίοι ελπίζω να επιστρέφουν στις πατρίδες τους σοφότεροι.

Δεν ξέρω αν ήταν τόσο αφελείς και ανιστόρητοι ή τόσο βολονταριστές ώστε να πιστέψουν ότι θα έφταναν στα σύνορα με τη Γάζα. Και αυτό ισχύει για το πλήθος. Οι διοργανωτές και χρηματοδότες αυτής της πορείας γνώριζαν άριστα τι επρόκειτο να συμβεί. Για αυτούς σημασία είχε το ακτιβιστικό χάπενινγκ και κάποια χρήματα που έπρεπε να ξοδευτούν. Μια ΜΚΟ για να υπάρχει, δηλαδή να συγκεντρώνει χορηγίες, πρέπει να φαίνεται. Να κάνει αισθητή τη διεθνή παρουσία της. Οι κομπάρσοι, ένας στρατός από αφελείς, καλοπροαίρετους και

Κενό

Να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Ακούω και διαβάζω ότι έχουμε «πολιτικό κενό» ή «κρίση πολιτικού συστήματος» ή «έλλειψη αντιπολίτευσης» ή «καθεστώς» ή «κυβέρνηση που παραπαίει».

Κολοκύθια τούμπανα. Τίποτα από αυτά δεν έχουμε.

Εχουμε απλώς την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση που επέλεξε ελεύθερα ο ελληνικός λαός μέσα από συνταγματικές διαδικασίες. Κι αυτό λέγεται δημοκρατία.

Δεν φταίει λοιπόν η δημοκρατία, ούτε η πολιτική, αν η κυβέρνηση αναλώνεται σε μικροκαβγάδες αθλητικής εξέδρας, αν στο ΠαΣοΚ οι μισοί δεν χωνεύουν τους άλλους μισούς, αν ο ΣΥΡΙΖΑ διασπάστηκε τρεις φορές σε έναν χρόνο κι αν κάποιοι άλλοι έχουν μπερδέψει την πολιτική με το φρενοκομείο.

Απλά πράγματα. Ούτως ή άλλως αποκλείεται να έχουμε ταυτοχρόνως και «καθεστώς» και «πολιτικό κενό».

Ασφαλώς υπάρχουν κάποιοι που διεκδικούν κάτι καλύτερο για πάρτη τους. Κανένα πρόβλημα.

Κάθε έλληνας πολίτης έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να φτιάξει κόμμα, σύλλογο, θίασο ή ορχήστρα και να

Το ελληνικό άσυλο της Ζωής

Στην ευκλεή χώρα με τον εξυπνότερο λαό του κόσμου, το 62% ψήφισε υπέρ της ανείπωτης πενίας και δυστυχίας των παιδιών του στο δημοψήφισμα Τσίπρα, εάν ο τελευταίος δεν έκανε την περίφημη kolotoumpa. Η ήττα όμως δεν τον πτόησε. Όντας περήφανος, καθώς και ανυπότακτος από κληρονομικό dna, βρήκε τη νέα αρχηγέτρια που θα κατατροπώσει τους εχθρούς του λαού.

Σε κάποιες δημοσκοπήσεις αναδεικνύει τη Ζωή Κωνστανοπούλου ως αξιωματική αντιπολίτευση. Την Ζωή που η περίσσια χάρη της έφτασε και εις τας Ευρώπας.  

Τον Αύγουστο του 2022,κατά τη διάρκεια δίκης στο Εφετείο του Παρισιού για την υπόθεση του Mr Bitcoin Αλεξάντερ Βίνικ, το  δικαστήριο της ζήτησε να αποχωρήσει από την αίθουσα λόγω προσβλητικής συμπεριφοράς προς το δικαστήριο, με βάση τις γαλλικές διαδικασίες!

Όταν εκείνη νόμισε ότι βρίσκεται στην Ελλάδα των χαλαρών κυρώσεων και αρνήθηκε, το δικαστήριο μεταφέρθηκε σε άλλη αίθουσα, ενώ τρεις αστυνομικοί την συνέλαβαν, αν και τελικώς την άφησαν. Η δίκη πάντως συνεχίστηκε κανονικά χωρίς την παρουσίας της. Εν τέλει με την συμπεριφορά της έβλαψε τον πελάτη της ο οποίος στερήθηκε την υπεράσπισή της!

Χθες η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων με ανακοίνωσή της εξέφρασε την αγανάκτησή της για τις

Τέρας

Μπορεί η σύμπραξη Βελόπουλου, «Νίκης», Ζωής, Κασσελάκη και διαφόρων ανισόρροπων του Τύπου να είναι απλώς μια ευκαιριακή αρπαχτή.

Αφορά μια «πρόταση προανακριτικής επιτροπής» ιδιωτικής έμπνευσης και νομικής γραφικότητας. Το πιθανότερο είναι ότι είδαν πως το θέμα πουλάει και στήθηκαν στην ουρά.

Θα φανεί. Υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι το θέμα εξακολουθεί να πουλάει κι ότι ο κόσμος θέλει να το αγοράσει από τους συγκεκριμένους.

Αυτή όμως η εκδοχή είναι η επιεικέστερη και πιο αθώα. Η πολιτική ζωή είναι γεμάτη επιτυχημένες κι αποτυχημένες αρπαχτές.

Αλλά αν δεν πρόκειται απλώς για αρπαχτή, τότε έχουμε ένα τέρας που γεννιέται.

Θα συμφωνήσουμε ότι κανείς από τους πρωταγωνιστές της μαρκίζας δεν αποπνέει συγκρότηση, σοβαρότητα και αξιοπιστία. Συνήθως καταγίνονται με ανερμάτιστες μπαρούφες.

Αλλά αυτά ακριβώς είναι τα χαρακτηριστικά των τεράτων στην πολιτική.

Πρώτον, δεν τα καταλαβαίνεις πάντα όταν γεννιούνται. Τα παίρνεις όμως χαμπάρι όταν έχουν ήδη μεγαλώσει.

Δεύτερον, το γεγονός ότι

Επιλεκτική ευαισθησία

 

Η περασμένη Τετάρτη δεν ήταν μια ακόμη δικάσιμη στο μαυροντυμένο από τα αυτοσχέδια πανό των συγγενών των θυμάτων στο Μάτι Εφετείο Αθηνών. Ήταν η ημέρα που, επιτέλους, επτά ολόκληρα χρόνια μετά τη φονική πυρκαγιά, η Δικαιοσύνη θα επέβαλλε ποινές στους υπευθύνους για την καταστροφή. Κάποιοι εξ αυτών οδηγήθηκαν ήδη στις φυλακές, ορισμένοι άλλοι εξαγόρασαν τις ποινές τους και κάποιοι τρίτοι υποδέχθηκαν με έναν στεναγμό ανακούφισης το τέλος αυτής της επίπονης διαδικασίας.

Αυτοί οι τελευταίοι είναι οι πολιτικοί τους οποίους η Δικαιοσύνη δεν άγγιξε. Κι όπου τους βρήκε μπροστά της, όπως λ.χ. στην περίπτωση της τότε περιφερειάρχη Αττικής, τους απήλλαξε. Γιατί, ας πούμε, δεν κατεγράφη κάποιο αδίκημα από τη συγκρότηση εκείνης της άθλιας «θεατρικής» παράστασης τη νύχτα της καταστροφής. Όταν ο τότε πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας και μία σειρά κυβερνητικά στελέχη υποτίθεται ότι συντόνιζαν την κατάσβεση μιας πυρκαγιάς που είχε ήδη σβήσει, αλλά είχε σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά της, και τις ζωές 104 ανθρώπων.

Δεν εμπίπτει στις διατάξεις του Ποινικού Κώδικα, ούτε του νόμου περί ευθύνης υπουργών να υποδύεσαι τον ανήξερο, ενώ γνωρίζεις για το μέγεθος της καταστροφής και, πολύ περισσότερο, τις ανθρώπινες απώλειες.

Πολιτικές ήταν οι ευθύνες, αλλά, φευ, δεν τις ανέλαβε κανείς τότε. Ο αρμόδιος υπουργός, Τόσκας ονόματι, είχε δηλώσει, με ιδιαίτερα κυνικό τρόπο δε, την επομένη ότι

Η Καλιφόρνια δεν είναι Καπιτώλιο

Το είδαμε κι αυτό! Ο Τραμπ έστειλε την εθνοφρουρά για να καταστείλει ταραχές μερικών εκατοντάδων ισπανόφωνων στη νότια Καλιφόρνια. Όλα τα πρακτορεία μεταδίδουν πως επρόκειτο για διαμαρτυρίες, λόγω των απελάσεων μεταναστών, που κατέληξαν σε μικρής εκτάσεως επεισόδια. 
Αυτά, ουδεμία σχέση είχαν με επεισόδια που είχαν συμβεί κατά το παρελθόν και οδήγησαν τις τοπικές αρχές να ζητήσουν αυτές την παρέμβαση της εθνοφρουράς. Τώρα ούτε ο κυβερνήτης της Καλιφόρνιας ούτε η δήμαρχος του Λος Άντζελες ζήτησαν κάτι τέτοιο. Ήταν μια προεδρική απόφαση για «την αποκατάσταση του νόμου και της τάξης», όπως δήλωσε ο πρόεδρος.

Φυσικά, όταν οι οπαδοί του κατέλυσαν τον νόμο και την τάξη στο Καπιτώλιο στις 6 Ιανουαρίου 2021, αφήνοντας πίσω τους έναν νεκρό αστυνομικό, τότε ο Ντ. Τραμπ χειροκροτούσε τον έξαλλο και αφιονισμένο όχλο. Και δεν αρκέστηκε σε αυτό. Στη συνέχεια τους αμνήστευσε και σήμερα κάποιοι εξ αυτών διεκδικούν από το αμερικανικό δημόσιο ως αποζημίωση δεκάδες εκατομμύρια δολάρια. Φυσικά, δεν μπορεί να περιμένουμε συνέπεια από τον συγκεκριμένο. Εδώ «πούλησε» όλους τους παραδοσιακούς συμμάχους του και

Κόλπα

Οι Αγγλοι λένε πως «στον γέρο σκύλο δεν μπορείς να μάθεις καινούργια κόλπα». Ακούγεται λογικό.

Σπανίως οι πολιτικοί ξεφεύγουν από το ρεπερτόριο που έχουν συνηθίσει. Ασχέτως ηλικίας και πορείας. Ο Τσόρτσιλ ισχυριζόταν ότι άλλαζε κόμματα για να μην αλλάξει ιδέες.

Ο Ντε Γκωλ υπερασπιζόταν επί σχεδόν τριάντα χρόνια «μια ορισμένη ιδέα της Γαλλίας» που ήταν δική του – και η ιδέα, και η Γαλλία…

Στους δικούς μας σημερινούς πολιτικούς τα ρεπερτόρια είναι λιγότερο επαναλαμβανόμενα.

Ο Σαμαράς μιλάει για ένα έθνος που υποχωρεί και απειλείται και ταπεινώνεται και είναι για κλάματα επειδή δεν υπάρχει κάποιος να υψώσει το ανάστημά του.

Γενικώς, μας την πέφτουν όλοι, από τους τούρκους πειρατές και τα αιγυπτιακά δικαστήρια έως τα ομόφυλα ζευγάρια.

Δεν είναι βέβαιο φυσικά ότι συμβαίνουν οι καταστροφές που επισείει ο Σαμαράς, κι άλλωστε, αν συνέβαιναν, ίσως είχαμε προ πολλού εξαφανιστεί από τον χάρτη.

Αλλά, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει, αυτό είναι το

Πού πας ρε Φάμελλε χωρίς εσχάτη προδοσία;

Έκανε κι ο ΣΥΡΙΖΑ πρόταση για προανακριτική, έβαλε και τον Μητσοτάκη μέσα, αλλά ξέχασε την εσχάτη προδοσία. Τραγικό λάθος, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια. Διότι ή κάνεις καλά τη δουλειά ή δεν την κάνεις καθόλου. Αυτά τα φλώρικα «περί παράβασης καθήκοντος» δεν φτουράνε. Εσχάτη προδοσία, μπαμ και κάτω. 

Έτσι, όταν ήρθε η πρόταση της κυρίας Καρυστιανού, συντάχθηκαν τα κόμματα του ξυλολίου και ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε στον άσο, καθώς οι 6 βουλευτές του Κασσελάκη απέσυραν τις υπογραφές τους από τη δική του πρόταση και καλά έκαναν. Μετά το ταξίδι—αστραπή στο Σινά, μια εσχάτη προδοσία και θανατική ποινή για τον Κούλη είναι ό,τι πρέπει. Για τον άμοιρο ΣΥΡΙΖΑ, το μόνο που έχω να πω είναι: ας πρόσεχαν! Μεγάλα παιδιά είναι, έπρεπε να γνωρίζουν ότι το κλίμα στο οποίο και αυτοί συνέβαλαν, δεν συγχωρεί μεσοβέζικες προτάσεις. Τώρα οι μεν τους ειρωνεύονται οι δε τους κοιτάζουν περιφρονητικά. 

Πάντως, αυτή η πρόταση της κυρίας Καρυστιανού όντως συγκλόνισε το πολιτικό μας σύστημα και μιλώ σοβαρά. Ξεκαθάρισε την ήρα από το σιτάρι. Συγκροτήθηκε αμέσως η Εθνική Παράταξη Ξυλολίου (ΕΠΞ ή Ε.ΠΑ.ΞΥ) η οποία στις

Μάγκες

Κακά τα ψέματα, οι Ουκρανοί είναι μάγκες. Πάνω από δέκα χρόνια πολεμούν τους φουσκωτούς του Πούτιν αλλά δεν το βάζουν κάτω.

Κι ούτε θα το βάλουν κάτω εύκολα. Τη χώρα τους την πονάνε και την υπερασπίζονται.

Μόλις προ ημερών ξεφτίλισαν τους Ρώσους καταστρέφοντας το 30% της αεροπορικής τους δύναμης χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.

Όπως είχαν ξεφτιλίσει πριν από τρία χρόνια εκείνο το ατελείωτο κονβόι των Ρώσων που ξεκίνησαν να καταλάβουν το Κίεβο και γύρισαν πίσω ξυπόλητοι.

Και μόλις προχθές είπαν στους Ρώσους στην Κωνσταντινούπολη να πάρουν το «Μνημόνιο» με τους όρους και τις απαιτήσεις για εκεχειρία, να το κάνουν ρολό και να το χρησιμοποιήσουν όπου βρουν χώρο.

Διότι ο Πούτιν ζητάει μόνο ένα πράγμα: να καταργήσει την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της Ουκρανίας. «Δεν θέλει ειρήνη, θέλει την Ουκρανία» προειδοποιεί ο πρώην αντιπρόεδρος του Τραμπ, Μάικ Πενς (7/5).

Κι αυτό είναι όλο το θέμα σε έξι λέξεις.

Αλλά δεν ξέρω καμία χώρα στον κόσμο που θα πάει να παραδοθεί στον άλλο με τα χέρια κάτω.

Να σημειώσω ότι στις απαιτήσεις των Ρώσων που προανέφερα περιλαμβάνονται να δηλώσει η Ουκρανία «ουδετερότητα», να παραχωρήσει περιοχές, να σταματήσει τους εξοπλισμούς, να διατηρήσει ένα υποτυπώδες στράτευμα, να μη δεχτεί τη στάθμευση πυρηνικών όπλων στο έδαφός της, να μην μπει στο ΝΑΤΟ και γενικώς να κάνει ό,τι ζητάει η Ρωσία.

Της ζητούν δηλαδή να

Μην έχουμε ψευδαισθήσεις μεγαλείου

Οι γείτονές μας στην Τουρκία ασχολούνται με την γαλάζια πατρίδα, με τη συμμετοχή τους στην ευρωπαϊκή άμυνα, με το άνοιγμα νέων αγορών στην Αφρική. Παράγουν από βίδες μέχρι αεροπλάνα και τώρα θέλουν να ανακαλύψουν και το φάρμακο του καρκίνου. Ναι, ξέρω! Ο εξυπνότερος λαός του κόσμου, ο περιούσιος λαός, έχει άλλα πράγματα να ασχοληθεί. Δικαίως ή αδίκως ο πρόεδρος μπάσκετ του Παναθηναϊκού έκανε τη γνωστή χειρονομία με τα τρία δάκτυλα προς τους οπαδούς του Ολυμπιακού; Μην έχουμε ψευδαισθήσεις μεγαλείου, συμπολίτες. Αυτή η χώρα δεν έχει μέλλον…

Επί σειρά δεκαετιών ο ελληνικός λαός ζούσε στην αυταπάτη ότι η χώρα του είναι η ισχυρότερη των Βαλκανίων. Τουλάχιστον αυτό. Το πιο σύντομο ανέκδοτο των νεοελλήνων ήταν «Αλβανός τουρίστας» και την ίδια ώρα θεωρούσαμε μπουνταλάδες τους Τούρκους, ανάξιους αναφοράς τους Ρουμάνους. Σας έχουμε νέα! Η Ελλάδα της αυταπάτης ξυπνά σε ένα νέο κόσμο. Μόνο που εκεί δεν είναι ο «ισχυρότερος» της περιοχής, αλλά μάλλον ο πιο αδύναμος. Αφού κοιτάμε την Τουρκία με τα κιάλια και την Ρουμανία με απορία για το πώς τα κατάφερε, ας προετοιμαστούμε στο μέλλον για νέα μακροβούτια.

Θα βγάλουν οι Τούρκοι το

Να το πάνε ως το τέλος

Η εξέδρα δεν θα πάψει ποτέ να βρίζει. Μήτε του Ολυμπιακού, μήτε του Παναθηναϊκού ή της ΑΕΚ ή του ΠΑΟΚ. Αλλά ούτε της Λίβερπουλ, ούτε της Μπάρτσα ή της Γιούβε ή της Γαλατάσαράι. Όλοι οι κανονικοί άνθρωποι της υφηλίου που αγαπούν το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ θα ήθελαν μια εξέδρα που επευφημεί δίχως να βρίζει και να ασχημονεί, πλην αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Πάλι καλά που έχει θεσπιστεί (και τηρείται) η απαγόρευση ανάρτησης υβριστικών, ρατσιστικών ή σεξιστικών πανό, αλλά αυτά που θα φωνάξει η θύρα των έξαλλων ποιος είναι ικανός να τα περιορίσει;

Θα μου πείτε, «να διακόπτεται αμέσως ο αγώνας και να τιμωρείται η ομάδα στην οποία ανήκουν οι φωνακλάδες υβριστές», όπως άλλωστε αναφέρει ρητά ο αθλητικός νόμος. Ε ναι, αλλά αν αυτό τηρηθεί ευλαβικά και κατά γράμμα, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να ολοκληρωθεί κανένας αγώνας ποδοσφαίρου, μπάσκετ ή και άλλων αθλημάτων. Μόνο το σκάκι θα γλύτωνε.

Για να κάνω σαφή την θέση μου, προσωπικά δεν θα είχα κανένα θέμα να σταματήσουν τα πρωταθλήματα και ποδοσφαίρου και μπάσκετ για μια πενταετία, καρφάκι δεν θα μου καιγόταν. Έχω όμως την εντύπωση ότι

Καλοδεχούμενα τα νέα κόμματα

Στις δημοκρατίες όποιος θέλει μπορεί να ιδρύσει ένα κόμμα. Όποιος πιστεύει ότι μπορεί να προσφέρει στην πατρίδα του οφείλει να θέσει τις απόψεις του στην κρίση των πολιτών. Το τι θα γίνει στη συνέχεια είναι άλλο θέμα. 

Στην Ελλάδα αυτή την εποχή λέγεται ότι κυοφορούνται τουλάχιστον δύο νέα κόμματα, ίσως και τρία. Έχω τις επιφυλάξεις μου, αλλά το μυαλό και κυρίως η ψυχή του ανθρώπου είναι μυστήριο πράγμα. Ποτέ δεν ξέρεις τι θέλει ένας άνθρωπος, πόσο τον επηρεάζουν οι παρατρεχάμενοι, αν μπορεί να δει με καθαρή ματιά την πραγματικότητα και, το κυριότερο, αν έχει μια στρατηγική. Αν με την ίδρυση του κόμματος του έχει σχεδιάσει όχι το επόμενο βήμα του, αλλά το μεθεπόμενο.

Είναι αλήθεια πως όταν υπάρχουν πολλοί αναποφάσιστοι και ο «κανένας» έχει υψηλό ποσοστό, κάποιοι πολιτικοί ή μη, να πιστεύουν ότι οι αναποφάσιστοι περιμένουν την ίδρυση του κόμματός τους και ο «κανένας» υπάρχει σε τόσο υψηλά επίπεδα προτίμησης διότι στις μετρήσεις λείπει το όνομά τους. Βέβαια, εν τινί μέτρω μπορεί να έχουν δίκιο, όμως το κρίσιμο ζήτημα είναι ποιο είναι αυτό το μέτρο. Το 15% ή το 5%;

Έτσι, ο πλέον ασφαλής τρόπος να