Στα έξι χρόνια της θητείας της η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με τα λάθη της, τις παραλείψεις της, την ατολμία της, αποδείχθηκε εξαιρετικά... γενναιόδωρη προς την αντιπολίτευση.
Έδωσε πολλές αφορμές και μοιραία δέχθηκε σκληρή κριτική. Αν αρχίσουμε
από τον ΟΠΕΚΕΠΕ, το φιάσκο με τον Χαφτάρ, την ακρίβεια, τον πληθωρισμό,
τα προβλήματα στις συγκοινωνίες, τις παρακολουθήσεις, την
αναποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση της εγκληματικότητας ή την
αποτυχία στον εκσυγχρονισμό του κράτους, όλα τα κόμματα της
αντιπολίτευσης εξάντλησαν με πράξεις και λόγια τον αντιπολιτευτικό τους
οίστρο σε υψηλούς τόνους και έφτασαν μέχρι τις προσωπικές ύβρεις κατά
του πρωθυπουργού. Το ΠΑΣΟΚ ως αξιωματική αντιπολίτευση, τα κόμματα της
Κεντροαριστεράς, προεξάρχοντος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κι εκείνα που κινούνται
στα δεξιά της Ν.Δ. συναγωνίστηκαν σε έναν πρωτοφανή, σκληρό, σχεδόν
εμπρηστικό αντιπολιτευτικό λόγο. Για «γαλάζια συμμορία» μίλησε μόλις
προχθές ο Νίκος Ανδρουλάκης, προτάσεις μομφής κατέθεσαν, συγκεντρώσεις
οργάνωσαν και μηνύσεις υπέβαλαν.
Το προβληματικό στοιχείο δεν είναι η κριτική αυτή καθαυτή, αλλά η απουσία συνοδευτικών λύσεων. Οταν τα κόμματα καταψηφίζουν κάθε μέτρο στήριξης (ακόμη και τις παροχές εν μέσω πανδημίας) χωρίς να προτείνουν εναλλακτικές λύσεις, επαληθεύεται απλώς το στερεότυπο ότι αντιπολιτεύονται «εφ’ όλης της ύλης» χωρίς κατεύθυνση. Με λίγα λόγια, κάνουν ό,τι μπορούν για να «κοντύνουν» τον Μητσοτάκη, αλλά μένουν μακριά από την κοινωνία.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, παρά τον έντονο λόγο, δεν καταφέρνουν να συγκροτήσουν έναν αναγνωρίσιμο «δεύτερο πόλο» διεκδίκησης εξουσίας. Η διαρκής αναφορά στα λάθη της κυβέρνησης Μητσοτάκη έχει φτάσει να αποτελεί τη μόνη πολιτική πλατφόρμα που διαθέτουν. Η κοινή γνώμη διαπιστώνει επανειλημμένα ότι κανένας από τους ηγέτες τους δεν διαθέτει το απαραίτητο απόθεμα αξιοπιστίας και σοβαρότητας για να αποτελέσει κυβερνητικό διαχειριστή της χώρας. Δεν πείθουν γιατί δεν παρουσίασαν ποτέ συγκεκριμένο οικονομικό σχέδιο με σαφή κοστολόγηση και ρεαλιστικούς στόχους. Δεν διαθέτουν καλύτερες λύσεις για τα προβλήματα, αξιόλογα στελέχη με εμπειρία διακυβέρνησης και τεχνοκρατική επάρκεια, ούτε μηχανισμούς υλοποίησης που να διασφαλίζουν συνέπεια και αποτελεσματικότητα.
Η κοινωνία συνεχώς εκφράζει διάθεση αλλαγής και αναζητά «δεύτερη επιλογή», αλλά δεν βρίσκει τον κομματικό φορέα που να διαθέτει ταυτόχρονα καινοτόμο πρόγραμμα και υπεύθυνη διαχείριση. Η έμφαση στην αντισυστημική ρητορική -μια στάση εναντίον του «κατεστημένου» χωρίς σαφείς δεσμεύσεις για την επόμενη μέρα- τροφοδοτεί τη λογική της ψήφου διαμαρτυρίας και ενθαρρύνει τον λαϊκισμό, αλλά δεν συνιστά θετική επιλογή. Η εκλογική δυναμική των κομμάτων της αντιπολίτευσης παραμένει περιορισμένη και οι διαφορές τους από τη Ν.Δ. είναι διαχρονικά μεγάλες. Το ενδεχόμενο σχηματισμού ευρύτερων συμμαχιών δεν πείθει τους πολίτες, καθώς τα κόμματα μαστίζονται από εσωτερικές αντιθέσεις. Η επανεμφάνιση στο προσκήνιο του Αλέξη Τσίπρα με τη δημιουργία νέου πολιτικού φορέα μάλλον αποσυσπειρωτικά θα λειτουργήσει διατηρώντας διασπασμένο το τοπίο της αντιπολίτευσης, παρά θα ενοποιήσει το κεντροαριστερό φάσμα για να επιστρέψει εκ νέου στην εξουσία.
Με αυτή τη διαμορφωμένη κατάσταση, ο αντιπολιτευτικός χώρος έχει εγκλωβιστεί σε έναν φαύλο κύκλο. Οι δημοσκοπήσεις αποκαλύπτουν διαρκώς διψήφια διαφορά ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τη δεύτερη «αντιπολιτευτική» δύναμη, είτε αυτή είναι το ΠΑΣΟΚ, είτε η Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Είναι σαφές ότι η άρνηση και η καταγγελία, όσο αιχμηρές και αν είναι, δεν αρκούν για τη μετάβαση ενός κόμματος από την αντιπολίτευση στην εξουσία. Για να διεκδικήσει ένα κόμμα τη διακυβέρνηση της χώρας χρειάζεται ικανό ηγέτη, θεσμική σοβαρότητα, θετικό πρόγραμμα με κοστολόγηση, στελέχη έμπειρα και ικανά και να αποδείξει ότι μπορεί και ξέρει να κυβερνήσει καλύτερα και πιο έντιμα από τη σημερινή κυβέρνηση, χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις (που έχουν ξεπεραστεί προ πολλού) και διάθεση ρεβανσισμού. Χωρίς αυτά, η αναζήτηση μιας εναλλακτικής κυβερνητικής επιλογής θα παραμένει σε επίπεδο προσδοκιών ακόμη και μετά την τρίτη θητεία του Μητσοτάκη.
Το προβληματικό στοιχείο δεν είναι η κριτική αυτή καθαυτή, αλλά η απουσία συνοδευτικών λύσεων. Οταν τα κόμματα καταψηφίζουν κάθε μέτρο στήριξης (ακόμη και τις παροχές εν μέσω πανδημίας) χωρίς να προτείνουν εναλλακτικές λύσεις, επαληθεύεται απλώς το στερεότυπο ότι αντιπολιτεύονται «εφ’ όλης της ύλης» χωρίς κατεύθυνση. Με λίγα λόγια, κάνουν ό,τι μπορούν για να «κοντύνουν» τον Μητσοτάκη, αλλά μένουν μακριά από την κοινωνία.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, παρά τον έντονο λόγο, δεν καταφέρνουν να συγκροτήσουν έναν αναγνωρίσιμο «δεύτερο πόλο» διεκδίκησης εξουσίας. Η διαρκής αναφορά στα λάθη της κυβέρνησης Μητσοτάκη έχει φτάσει να αποτελεί τη μόνη πολιτική πλατφόρμα που διαθέτουν. Η κοινή γνώμη διαπιστώνει επανειλημμένα ότι κανένας από τους ηγέτες τους δεν διαθέτει το απαραίτητο απόθεμα αξιοπιστίας και σοβαρότητας για να αποτελέσει κυβερνητικό διαχειριστή της χώρας. Δεν πείθουν γιατί δεν παρουσίασαν ποτέ συγκεκριμένο οικονομικό σχέδιο με σαφή κοστολόγηση και ρεαλιστικούς στόχους. Δεν διαθέτουν καλύτερες λύσεις για τα προβλήματα, αξιόλογα στελέχη με εμπειρία διακυβέρνησης και τεχνοκρατική επάρκεια, ούτε μηχανισμούς υλοποίησης που να διασφαλίζουν συνέπεια και αποτελεσματικότητα.
Η κοινωνία συνεχώς εκφράζει διάθεση αλλαγής και αναζητά «δεύτερη επιλογή», αλλά δεν βρίσκει τον κομματικό φορέα που να διαθέτει ταυτόχρονα καινοτόμο πρόγραμμα και υπεύθυνη διαχείριση. Η έμφαση στην αντισυστημική ρητορική -μια στάση εναντίον του «κατεστημένου» χωρίς σαφείς δεσμεύσεις για την επόμενη μέρα- τροφοδοτεί τη λογική της ψήφου διαμαρτυρίας και ενθαρρύνει τον λαϊκισμό, αλλά δεν συνιστά θετική επιλογή. Η εκλογική δυναμική των κομμάτων της αντιπολίτευσης παραμένει περιορισμένη και οι διαφορές τους από τη Ν.Δ. είναι διαχρονικά μεγάλες. Το ενδεχόμενο σχηματισμού ευρύτερων συμμαχιών δεν πείθει τους πολίτες, καθώς τα κόμματα μαστίζονται από εσωτερικές αντιθέσεις. Η επανεμφάνιση στο προσκήνιο του Αλέξη Τσίπρα με τη δημιουργία νέου πολιτικού φορέα μάλλον αποσυσπειρωτικά θα λειτουργήσει διατηρώντας διασπασμένο το τοπίο της αντιπολίτευσης, παρά θα ενοποιήσει το κεντροαριστερό φάσμα για να επιστρέψει εκ νέου στην εξουσία.
Με αυτή τη διαμορφωμένη κατάσταση, ο αντιπολιτευτικός χώρος έχει εγκλωβιστεί σε έναν φαύλο κύκλο. Οι δημοσκοπήσεις αποκαλύπτουν διαρκώς διψήφια διαφορά ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τη δεύτερη «αντιπολιτευτική» δύναμη, είτε αυτή είναι το ΠΑΣΟΚ, είτε η Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Είναι σαφές ότι η άρνηση και η καταγγελία, όσο αιχμηρές και αν είναι, δεν αρκούν για τη μετάβαση ενός κόμματος από την αντιπολίτευση στην εξουσία. Για να διεκδικήσει ένα κόμμα τη διακυβέρνηση της χώρας χρειάζεται ικανό ηγέτη, θεσμική σοβαρότητα, θετικό πρόγραμμα με κοστολόγηση, στελέχη έμπειρα και ικανά και να αποδείξει ότι μπορεί και ξέρει να κυβερνήσει καλύτερα και πιο έντιμα από τη σημερινή κυβέρνηση, χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις (που έχουν ξεπεραστεί προ πολλού) και διάθεση ρεβανσισμού. Χωρίς αυτά, η αναζήτηση μιας εναλλακτικής κυβερνητικής επιλογής θα παραμένει σε επίπεδο προσδοκιών ακόμη και μετά την τρίτη θητεία του Μητσοτάκη.
Μπ. Κούτρας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.