Η σιωπή των αμνών

Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν

Για παράδειγμα το όνομα «Αλέξης Τσίπρας» διασχίζει το σύμπαν αυτών των εκπομπών. Εξ όσων θυμάμαι, τέτοια δωρεάν διαφημιστική καμπάνια ούτε ο μακαρίτης μεγιστοτεράστιος Ανδρέας Παπανδρέου είχε εξασφαλίσει. Έπρεπε να «προσγειωθεί» ανώμαλα σε νοσοκομειακή περίθαλψη στο Λονδίνο για να μνημονεύεται το όνομά του με τέτοια πρωτοφανή συχνότητα. Ο επικείμενος θάνατος μαζί με το «σκάνδαλο Κοσκωτά» τον εκτόξευσαν στα ύψη της καθημερινής δημοσιότητας.
Μαζί με τον επερχόμενο «σωτήρα» Αλέξη Τσίπρα και ο Αντώνης Σαμαράς. Αλλωστε ο Σαμαράς έφερε τον Τσίπρα. Με εκείνο το αλησμόνητο και καταστροφικό «θα σκίσω το μνημόνιο». Και φυσικά ο Τσίπρας έφερε ξανά στην κυβερνητική εξουσία τη γαλάζια παράταξη. Το ’να χέρι νίβει τ’ άλλο.

Αλλά και η Μαρία Καρυστιανού. Ποιος ξέρει, ίσως στο προσεχές μέλλον να εμφανιστεί και άλλο όνομα. Η Ελλάδα είναι μικρή, όμως οι υποψήφιοι αρχηγοί πολλοί. Μα πάρα πολλοί.
Αυτή η ονοματολογία συνοδεύεται με την επίσης πασίγνωστη «ανησυχία»: Αραγε πότε θα εμφανιστούν; Αραγε πότε θα ανακοινώσουν τη μαρκίζα των κομμάτων τους; Αραγε ποια τα στελέχη τους; Αραγε ο Σαμαράς πόσα ποσοστά θα ροκανίσει από τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου; Και άραγε τι θα απογίνουν οι Συριζαίοι και τα άλλα συντρόφια της Νέας Αριστεράς; Θα μείνουν στο ράφι σαν ανύπαντρες μεγαλοκοπέλες της «παρθενορραφής»; Ή ο Τσίπρας θα τους στεγάσει στο νέο κόμμα του «δημοκρατικού καπιταλισμού»;
Και η Καρυστιανού που παριστάνει την Πυθία; Καλά, κυρία μου, κι άλλοι έχουν χάσει με τον ίδιο τρόπο και μάλιστα χειρότερα τα παιδιά τους. Αλλά από το μυαλό τους δεν πέρασε η σκέψη να παριστάνουν τους αρχάγγελους της κάθαρσης και τα εξαπτέρυγα της μεγάλης αλλαγής!

Σε ποιους απευθύνεται αυτή η επαναλαμβανόμενη περιφορά ονοματολογίας; Και ποιοι οι καταναλωτές που θα καταβροχθίσουν και θα χωνέψουν αυτή την ακατάσχετη και άκρως υποθετική σεναριολογία;

Θέλει και ρώτημα; Μα φυσικά η συνήθης τηλεοπτική πελατεία. Η οποία στη συνέχεια θα κυκλοφορήσει στα καφενεία τόσο τα σενάρια όσο και την ονοματολογία. Να σκοτώνουμε τον χρόνο μας αναμασώντας τα ονόματα και τα σενάρια που πλασάρουν οι αστέρες της τηλεοπτικής φλυαρίας!

Είναι κι αυτός ένας τρόπος να ξεχνάμε τα προβλήματα της καθημερινότητας. Οπως ακρίβεια. Οπως ενοίκια. Οπως χαμηλοί μισθοί. Οπως τόσα και τόσα. Ενας Τσίπρας την ημέρα κάνει τα βάσανα πέρα.

Κλείσιμο

Αυτή η «πελατεία» σε δύο υποκατηγορίες. Από τη μια τα χαϊβάνια, τα οποία καταβροχθίζουν αμάσητο τηλεοπτικό σανό. Και από την άλλη η σιωπή των «αμνών». Τα χαϊβάνια η καλύτερη πελατεία. Με την επωδό «μα το είπε η τηλεόραση». Και αφού το είπε η τηλεόραση, ε, τότε είναι και αλήθεια. Σημασία δεν έχει το περιεχόμενο. Σημασία έχει το μέσο. Ω τι κουτοί, κουτοί!

Οι «αμνοί» καραδοκούν. Ακούνε, βλέπουν, αλλά κρατάνε μικρό καλάθι. Οι «αμνοί» επιφυλακτικοί και προσεκτικοί. Οπως για παράδειγμα η απορία «κι εμένα τι μ’ ενδιαφέρει;» Οπως για παράδειγμα «κι αν ο Τσίπρας έρθει, τι στο καλό στην καθημερινότητά μου θα αλλάξει;».

Οπως επίσης το άλλο που συχνά το ακούω από πολλούς: «Κι αν είναι τόσο εύκολο, γιατί ο Μητσοτάκης δεν το κάνει; Χαζός είναι;». Και, τέλος, η σχεδόν γενικευμένη πεποίθηση ότι όλα τα κόμματα πάνω κάτω το ίδιο είναι. Κυρίως ΠΑΣΟΚ και ταχαριστεροί. Και αν πάνω κάτω είναι το ίδιο, τότε ποιος εκείνος με το μαγικό ραβδί που θα κατεβάσει τις τιμές και θα δώσει 13η και 14η σύνταξη;

Οποιος υποτιμάει τη σιωπή των «αμνών» δεν ξέρει πού πατάει και πού πηγαίνει. Εχετε ακούσει περί λαϊκής σοφίας. Και φυσικά έχετε αντιληφθεί ότι ο μέσος Ελληνας είναι πολίτης δύο ταχυτήτων.

Η πρώτη, βουτηγμένη στην γκρίνια και την άρνηση. Να μου κοπεί το χέρι αν εγώ τον ξαναψηφίσω. Και ακόμα χειρότερα. Η πρώτη αντίδραση είναι αυθόρμητη και παρορμητική. Η δεύτερη, η προσεκτική και συντηρητική.

Τουτέστιν μην απορήσετε αν στο τέλος το αποτέλεσμα το εκλογικό καταλήξει στην εξής λαϊκή ρήση: κάλλιο πέντε και στο χέρι με τον Κυριάκο, παρά με τους άλλους δέκα και καρτέρι!

 Δημ. Δανίκας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ