Περί "νταβατζίδικου χορού"

Λοιπόν, οι λέξεις "νταβάς", "νταβατζής", "νταβατζήδικος", "νταβατζιλίκι" αντέχουν ως γλωσσικά δάνεια στο χρόνο. Στην ελληνική έχουμε να κάνουμε και με ένα φαινόμενο μιας "αειφόρου τροφοδότησης ή ενίοτε προσαρμογής του εννοιολογικού τους περιεχομένου", ένα τρόπον τινά "αειφόρο" Konnotat που λέμε στη γερμανική και που έχει σχέση τόσο με τις πολιτιστικές-πολιτισμικές ρίζες όσο και με τη διαδικασία τους μέσα στο χρόνο και στο γλωσσικό, εννοείται, περιβάλλον. Όχι, δεν πρόκειται να γράψω πραγματεία, απλά μου κέντρισε το ενδιαφέρον και μου έφτιαξε τη διάθεση το περί του πατριωτικού χορού, του "νταβατζίδκου" που λέτε και στο blog, και πιστεύω ότι η ειρωνεία στη χρήση της λέξης "αειφόρος" και η χιουμοριστική μου διάθεση διαφαίνονται. Άλλωστε μέρες χαλεπές που είναι λίγο γέλιο δε βλάπτει. Η φτώχεια θέλει καλοπέραση.
Λοιπόν, τι εστί "νταβάς"; (α) αυτός που διευθύνει έναν οίκο ανοχής, (β) ο προστάτης και ο εκμεταλλευτής των ιερόδουλων, (γ) ο αγαπητικός των ιερόδουλων, (δ) ο μαστρωπός ή ο προαγωγός. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι προέρχεται από την τουρκική λέξη davaci (συνήγορος). Στη θρακιώτικη διάλεκτο (απαντάται επίσης και στη μικρασιατική) "νταβάς" ή "ταβάς" όπως λέγεται και στη Κύπρο, σημαίνει το ρηχό ταψί ή τη ρηχή κατσαρόλα. Υπάρχει δε και μια θρακιώτικη παραλλαγή του τραγουδιού του Διγενή: "Αλέξανδρος ο βασιλιάς κι ο Μικροκωνσταντίνος/μαζέτρωγαν μαζέπιναν μαζί χαροκοπιούνταν/Ακούν λαλιά που το Θεό, λαλιά που τα ουράνια/“Θα πάρ' ο Τούρκος το ψωμί, θα σέβη μέσ' την Πόλη”/Αλέξανδρος δεν πίστεψε Αλέξης δεν πιστεύει/“Ντα βγουν τα ψάρια πτούν νταβά κι πετεινός στη βράση/τότε κι ο Τούρκος θα γινή αφέντης μέσ' την Πόλη”.
Στη νεοελληνική αργκό η λέξη "νταβάς" χρησιμοποιείται και για το "παραγοντιλίκι", εκείνο το βαρύ κι ασήκωτο. Κάτι σαν το "κουτσαβάκι" στην ουσία. Τώρα, ας καθίσουμε να σκεφτούμε και να κάνουμε μια αντικατάσταση των λέξεων "οίκος ανοχής" και "νταβάς"/"νταβατζής" και ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του. Το σίγουρο είναι ότι "μας χορεύουν στο ταψί". Γιατί και αυτό έχει τη σημασία του, εφόσον δεχθούμε ότι "νταβάς" είναι τελικά το ρηχό ταψί.
Σ’ όλους τους μονογαμικούς λαούς, η συζυγική απιστία ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα από τα βαρύτερα κοινωνικά εγκλήματα. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τιμωρούσαν την απιστία, δίνοντας χίλιους ραβδισμούς στον άνδρα και κόβοντας τη μύτη της γυναίκας. Σήμερα ακόμη στις Βραχμάνες, τους πάνε σ’ ένα κεντρικό σημείο της πόλης ή του χωριού τους και ρίχνονται στα σκυλιά, για να τους ξεσχίσουν. Τους άλλους, που δεν ανήκουν στην τάξη των Βραχμάνων, τους βάζουν μπρος σ’ όλο τον κόσμο να σταθούν γυμνοί και ξυπόλητοι πάνω σ’ ένα είδος ταψιού. Ανάβουν κατόπιν μια μεγάλη φωτιά, κάτω από αυτό, που αρχίζει σιγά-σιγά να ζεσταίνεται. Τότε μερικοί με πρωτόγονα όργανα αρχίζουν να παίζουν ένα φοβερά άγριο σκοπό, που συνδυάζεται με τις απεγνωσμένες κινήσεις των απίστων. Τις κινήσεις αυτές, οι τελευταίοι, τις κάνουν αναγκαστικά, επειδή οι γυμνές τους πατούσες φλέγονται πάνω στο καυτερό από τη φωτιά, ταψί. Η τρομαχτική αυτή τιμωρία κρατάει ώρες ολόκληρες, ώσπου αποκάνουν πια οι άπιστοι και πέφτουν μέσα στη φωτιά, για να γλιτώσουν μια και καλή από το μαρτύριο.
Άρα καταλήγουμε στο ότι είμαστε σε αυτόν τον τόπο έτσι κι αλλιώς "νταβατζηδόπληκτοι".

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΓΑΤΗΣ
Σημείωση : Ο φίλος αναγνώστης , μας κάνει μια τέλεια ανάλυση του όρου με αφορμή την ανάρτηση εδώ http://pelasgia.blogspot.com/2009/04/blog-post_8688.html