Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Παπανδρέου εναντίον Σαμαρά


Είναι η πρώτη φορά από το 1981 που μέσα σε δύο μήνες η χώρα άλλαξε και πρωθυπουργό και αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης με δύο πρόσωπα που για πρώτη φορά αναδεικνύονται σε αυτούς τους ρόλους. Ανάλογη περίπτωση υπήρξε μόνο το 2004, αλλά τότε η αλλαγή στην ηγεσία της αντιπολίτευσης είχε συντελεστεί συναινετικά και πριν από τις εκλογές.

Υπό μία έννοια, λοιπόν, η χώρα βαδίζει στο άγνωστο. Ενα άγνωστο που καθίσταται ακόμη πιο απειλητικό αν σκεφθεί κανείς ότι διαμορφώνεται σε συνθήκες βαθύτατης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.

Πρώτα τα καλά νέα. Τα δύο κόμματα του δικομματικού συστήματος δείχνουν μεγάλη ανθεκτικότητα στις αντιξοότητες. Πρώτα το ΠαΣοΚ, μετά την ήττα του 2007. Τώρα η ΝΔ, με την εκλογή Σαμαρά και μια «δεξιά στροφή» που φαίνεται να γίνεται ευμενώς δεκτή από το ακροατήριό της. Αυτό δίνει μια αίσθηση πολιτικής σταθερότητας, η οποία σε περίοδο οικονομικής κρίσης είναι εθνικά αναγκαία.

Υστερατα άσχημα. Και η ηγεσία της κυβέρνησης και η ηγεσία της αντιπολίτευσης καλούνται να «εκπαιδευτούν» σε μια περίοδο που δεν επιτρέπει τα λάθη. Οχι επειδή τα λάθη δεν είναι μέρος της πολιτικής (ρωτήστε και την Ντόρα...), αλλά επειδή το κόστος τους είναι πλέον δυσβάσταχτο.

Ισως είναι ακόμη νωρίς να αξιολογήσει κανείς τον πρωθυπουργό Παπανδρέου και τον πρόεδρο Σαμαρά. Μια πρώτη διαφορά τους, όμως, είναι περισσότερο από εμφανής:

Ακόμη κι αν ο Παπανδρέου αποτέλεσε τον εκλεκτό του «βαθέος ΠαΣοΚ», ακόμη κι αν σε αυτό στηρίχθηκε για να διατηρήσει την αρχηγία και να επιστρέψει στην εξουσία, είναι περισσότερο από εμφανές ότι προσπαθεί να εγγράψει την πρωθυπουργία του στον αστερισμό μιας σύγχρονης κοινωνίας.

Μιας κοινωνίας, δηλαδή, ανεκτικής του εαυτού της, δεκτικής των διαφορών της, αλλά και ανοιχτής σε ολόκληρο τον κόσμο. Και αυτό παρ΄ όλο που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι έτσι εκφράζει τις κυρίαρχες αντιλήψεις του «βαθέος ΠαΣοΚ».

Αντιθέτως ο Σαμαράς είναι ο κατ΄ εξοχήν εκπρόσωπος της «βαθιάς Δεξιάς» που τον ανέδειξε, ίσως ο πιο τυπικός συντηρητικός πολιτικός που διέθετε η Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση. Υπό αυτήν την έννοια, κινείται στον απόλυτο αντίποδα του Παπανδρέου: είναι, δηλαδή, ένας πολιτικός κλειστών οριζόντων και φοβικών ανακλαστικών, όπως αυτά που πυροδότησε και εκμεταλλεύθηκε την εποχή του Μακεδονικού.

Υπό αυτήν την έννοια, πολύ φοβούμαι ότι η αντιπαράθεση Παπανδρέου Σαμαρά δεν θα είναι μια τυπική αντιπαράθεση Κεντροαριστεράς- Κεντροδεξιάς. Και οι δύο προσδιορίζουν το «αριστερό» και το «δεξιό» με καινούργιους όρους. Ουδείς γνωρίζει, δηλαδή, πώς θα διαμορφωθούν τα δύο στρατόπεδα, με ποιο περιεχόμενο και ποιες συμμαχίες.

Το βέβαιο είναι ότι τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Και ότι αυτός που θα κατορθώσει πρώτος να διαμορφώσει την ατζέντα και να θέσει τη διαχωριστική γραμμή της αντιπαράθεσης, θα πάρει ένα σοβαρό προβάδισμα για την τελική επικράτηση. 
Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.

Η Πελασγία από ψηλά