Οι καμικάζι του ρεαλισμού

Στα παλιά τα χρόνια, το επίτομο γαλλικό λεξικό Λαρούς, που βρίσκεται με κάθε χρόνο νέα έκδοση σε όλα τα σπίτια, πληροφορούσε τους αναγνώστες του ότι Ελληνας (Grec) σήμαινε επίσης ψεύτης και ζαβολιάρης. Δόθηκαν μεγάλες διπλωματικές μάχες για να αλλάξει το λήμμα. Υπάρχει φόβος τώρα να το ξαναδούμε. Το ψεύτης και ζαβολιάρης ήταν συνέπεια των επιδόσεων διαφόρων αετονύχηδων Ρωμιών στο καζίνο του Μόντε Κάρλο και προφανώς αλλού. Η εκταφή των προσβλητικών όρων, αν δεν την αποφύγουμε, θα οφείλεται στις επιδόσεις των υπουργών Οικονομικών της Νέας Δημοκρατίας. Δεν είναι χαζοχαρούμενα αγγελούδια οι υπεύθυνοι των οικονομικών των περισσοτέρων εταίρων μας του ευρώ. Είναι απλά πιο έξυπνοι γιατί δεν θεωρούν βλάκες τους συναδέλφους τους. Ξέρουν ως πού μπορούν να πάνε, όχι πολύ μακριά, με τις στατιστικές για ελλείμματα και χρέη, κλείνοντας μάλιστα πονηρά το μάτι στους εταίρους τους, που και αυτοί γνωρίζουν ότι οι στατιστικές αλήθειες δεν έχουν μόνιμη σχέση με την πραγματικότητα.

Εμείς αυτό το «πολύ μακριά» όπου δεν έπρεπε να φτάσουμε, δεν το υπολογίσαμε. Και το πληρώνουμε τώρα. Να το υπενθυμίσουμε: τα πάντα άρχισαν το 2004 με τις βαλκανικές πονηριές των απογραφών του βρετανικής παιδείας καθηγητή Αλογοσκούφη. Ηταν τις προάλλες με το γνωστό παραφουσκωμένο ύφος του στην κηδεία του εξαίρετου, αξέχαστου και πανέντιμου Μιχάλη Παπακωνσταντίνου. Υποθέτω ότι συλλυπήθηκε τον ανιψιό του νεκρού, που έχει φορτωθεί με τις τρομερές συνέπειες των κατορθωμάτων του. Και ότι τον συλλυπήθηκε διπλά...

Είναι πια σίγουρο ότι το πιο δύσκολο πρόβλημα για μας δεν είναι μόνο τα τεράστια χρέη αλλά και η τεράστια αναξιοπιστία μας. Φυσικά υπάρχουν τα κοράκια των αγορών που εκμεταλλεύονται τη δραματική περίσταση: οι απανωτές «υποβαθμίσεις» μας τους αποδίδουν κέρδη. Και δεν πρέπει ακόμα να ξεχνάμε ότι κάπως πολύ εύκολα, ως τις πρόσφατες εκλογές μας, οι παντογνώστες του Εco/Fin έχαβαν τα νεοδημοκρατικά (διότι αδελφικά;) παραμύθια, λες και όλοι οι αυστηροί σήμερα ελεγκτές ήταν πριν από λίγους μήνες χαμηλοβλεπούσες αρσακειάδες.

Τώρα η αλήθεια είναι ότι και οι σημερινοί δεν βοηθάνε και τόσο. Έχουμε υπουργούς και υπουργίνες του «δώσε», κι ας είναι άδεια τα δημόσια ταμεία (αμφιβάλλω αν το ίδιο πράττουν και με το δικό τους κομπόδεμα), πολίτες που νομίζουν ότι ζουν σε κάποιο οικονομικό αλλού, στον παράδεισο των συντεχνιακών τους συμφερόντων, και κόμματα που παραληρούν λαϊκίζοντας. Το σοβαρό οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης (δηλαδή το 50% των τιτλούχων) πρέπει να αισθάνεται πολύ μόνο. Το αν αισθάνεται και με μπροστάρη αποφασιστικό συντονιστή πρωθυπουργό είναι μια άλλη ιστορία. Τη γνωρίζουν μόνο οι όσοι καμικάζι του ρεαλισμού. 
Ρ. Σωμερίτης-ΤΟ ΒΗΜΑ