Κι όμως, όταν τους έζησα από κοντά, δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να τους πω… «τσιγκούνηδες». Τι δεν αντιστάθηκα δηλαδή, που ταληροφονιάδες τους ανέβαζα, τσιφούτηδες τους κατέβαζα, μέχρι που κάποια στιγμή έγινα ρεζίλι, προσγειώθηκα και προσπάθησα να τους καταλάβω και να τους συγκρίνω με τους Έλληνες.
Πήρα πρώτα τις διακοπές: οι Γερμανοί πάνε στο εξωτερικό για είκοσι μέρες το καλοκαίρι, αλλά μένουν σχεδόν πάντα σε camping. Ποιος «επώνυμος» Έλληνας θα πήγαινε σε camping με την οικογένειά του; Δεν γνωρίζω κανέναν, αλλά ακόμα κι αν υπήρχε δεν θα τολμούσε να το παραδεχτεί.
Δεύτερο παράδειγμα: Ο γιος και η κόρη των φίλων μας, που ενηλικιώθηκαν πρόσφατα, δουλεύουν από έφηβοι κάθε καλοκαίρι για δύο μήνες στις τοπικές βιοτεχνίες ή στα σούπερ μάρκετ. Ποιος γόνος ευκατάστατης οικογένειας στην Ελλάδα καταδέχεται να δουλέψει το καλοκαίρι, πριν τελειώσει μάλιστα το σχολείο; Και πάλι, δεν γνωρίζω κανέναν. Αντίθετα, μου έρχεται στο νου γνωστή μας οικογένεια, όπου ο πατέρας πάντα έλεγε στην κόρη «αν δεν διαβάζεις θα σε στείλω εργάτρια στη φάμπρικα». Η χειρωνακτική δουλειά δηλαδή ήταν γι’ αυτή τη μέση ελληνική οικογένεια το μεγάλο ρεζίλι, η χειρότερη απειλή, το απευκταίο. Ευτυχώς για την κόρη, οι απειλές δεν πραγματοποιηθήκαν και δεν αναγκάστηκε να τη δει ούτε απ’ έξω τη φάμπρικα, όπως οι περισσότεροι από μας.
Παράδειγμα τρίτο: σε πάρτυ με πενήντα καλεσμένους που έκαναν στο σπίτι τους, η Γερμανίδα μαμά και τα τρία παιδιά της ανέλαβαν όλες τις δουλειές, πριν και μετά τη γιορτή. Θυμάμαι αντίθετα πριν κανένα χρόνο, προσκεκλημένη σε σπίτι στην Αθήνα, μπήκα στην κουζίνα και η μητέρα βρισκόταν στο αποκορύφωμα τους άγχους για το πώς θα σερβίρει το φαγητό. Της είπα να χαλαρώσει, ότι είμαστε μόλις έξι άνθρωποι, θα βοηθήσω κι εγώ και θα πάνε όλα καλά. Με κοίταξε με ύφος απολογητικό και μου είπε «ξέρεις, συνήθως έχω κοπέλα αλλά σήμερα ήταν άρρωστη και δεν μπόρεσε να έρθει». Μετά έμαθα ότι η «κοπέλα» δεν είχε έρθει ποτέ στο σπίτι.
Στο τέλος της σύγκρισής μου, έβαλα κάτω τον προϋπολογισμό των Γερμανών και συνειδητοποίησα ότι η «τσιγγουνιά» τους είναι απαραίτητη προκειμένου να…βγει ο μήνας! Κι απόρησα για το πώς τα βγάζουν πέρα οι ελληνικές οικογένειες. Η largesse βέβαια υποτίθεται ότι είναι χαρακτηριστικό της φυλής μας, αλλά παλιότερα ήταν κάτι απλούστερο κι εφικτό για όλους. Η ελληνική ανοιχτοχεριά σήμαινε ότι όταν πήγαινες στο σπίτι του άλλου έτρωγες από το φαγητό του. Πως σε φιλοξενούσε στο σπίτι του και δεν σε άφηνε να πληρώσεις τίποτα. Ότι σε μια έξοδο με φίλους δεν μέτραγε τα ρέστα σαν τον Σκρουτζ, κι όταν είχε διάθεση κερνούσε. Δεν σήμαινε όμως ποτέ αυτές τις υπερβολές που βλέπουμε τα τελευταία 20 χρόνια να έχουν γίνει ο κανόνας στην Ελλάδα.
Αντιμετωπίζουμε τις τελευταίες εβδομάδες τους Γερμανούς σαν τους αυστηρούς ελεγκτές που έχουν έρθει με τη βίτσα να μας σωφρονίσουν, και δεν περνάει καν από το μυαλό μας ότι το «πάνω χέρι» που έχουν τώρα δεν τους χαρίστηκε, αλλά το κέρδισαν, γιατί τη βίτσα την χρησιμοποίησαν πρώτα στον εαυτό τους. Αυτό που δεν κάναμε δηλαδή εμείς.
της Κατερίνας Λομβαρδέα
www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.