Οι ευθύνες του ροκοκό

Αν έπρεπε να κατατάξουμε τον κ. Κώστα Καραμανλή σε ένα ρεύμα αισθητικής, θα λέγαμε πως υπήρξε πολύ ροκοκό. Ως γνωστόν, το καλλιτεχνικό ρεύμα που κυριάρχησε στα μέσα του 18ου αιώνα βρήκε τις περισσότερες εφαρμογές του στους εσωτερικούς χώρους: το ροκοκό ενδιαφερόταν για την εσωτερική διακόσμηση. Έτσι και ο πρώην πρωθυπουργός ασχολήθηκε με τα μπιμπελό, αδιαφορώντας για τα μεγάλα. Ασχολήθηκε με τον μικρό χώρο γύρω του, αδιαφορώντας για τις μεγάλες κλίμακες, στη χώρα και στην αλλοδαπή. Το Μέγαρο Μαξίμου ήταν επί της πρωθυπουργίας του εντελώς αποστασιοποιημένο από όσα συμβαίνουν στην κοινωνία. Καθημερινά αποκαλύπτεται το μέγεθος της επιπολαιότητας με την οποία διοικήθηκε η χώρα για μία πενταετία. Το αισθητικό πλαίσιο μέσα στο οποίο τον τοποθετούμε, ανέδειξε ανάλογη ηγεσία. Ο Καραμανλής, τηρουμένων των αναλογιών, υπήρξε κάτι σαν τη Μαρία Αντουανέτα.

Υπάρχει μια μικρή ιστορική λεπτομέρεια, που αφορά τις τελευταίες ημέρες της βασίλισσας. Οταν το μαινόμενο πλήθος κατέλαβε τις Βερσαλλίες, η Μαρία Αντουανέτα είχε ξεφύγει. Γλίτωσε το επιτόπιο λιντσάρισμα ακριβώς με τον τρόπο που περιθάλπεται ο κ. Καραμανλής από τους κοντινούς του ανθρώπους. Οι τελευταίες πορείες στο κέντρο της Αθήνας έχουν χαρακτηριστικά της Γαλλικής Επανάστασης, καθώς το αίτημα για δικαιότερη κατανομή των αγαθών συνδυάζεται με ιαχές για το κάψιμο της Βουλής, τις φυλακίσεις και τον σωματικό πόνο των υπαιτίων. Καταγράφονται ήδη προπηλακισμοί βουλευτών, προσβολές σε δημόσιους χώρους. Δεν θέλουμε να υποθέσουμε τι θα συνέβαινε αν ο πρώην πρωθυπουργός έβγαινε μια βόλτα, να μιλήσει από κοντά σε συγκεντρωμένους στην πλατεία Συντάγματος. Ξέρουμε όμως ότι γύρω του υπάρχει ένα προστατευτικό κέλυφος κατασκευασμένο από τους αυλικούς του.

Ο κ. Καραμανλής διασώζει κομμάτια της παρελθούσης αίγλης. Υποδέχεται τους κοντινούς του ανθρώπους στο γραφείο του. Πεντέξι από αυτούς διαγκωνίζονται για το παράσημο. Ποιος ήταν πιο καταλυτικός στην καταστροφή; Εκείνος που με τα μπακαλίστικα διέλυσε την οικονομία, αυτός που θαύμασε τη φλεγόμενη Αθήνα ως πυρομανής ή μήπως ο άλλος που φούσκωσε τα χρέη χωρίς να αφήσει έργο από κανένα πόστο; Από κοντά και ο άχρωμος επικοινωνιακός, ο σπάταλος θεσμικός, ο δολοπλόκος έμπιστος. Βάζοντας και τα λιμά στην πρόσθεση, βγαίνει μια ντουζίνα άντρες. Πρόσωπα που δεν νιώθουν άνετα στο περιβάλλον Σαμαρά αλλά επ΄ ουδενί θα ακολουθούσαν τα φουστάνια της Μπακογιάννη. Ο κύκλος των πιστών υπάρχει, δημιουργείται όμως το ερώτημα: Ως πού θα φτάσουν; Θα ριψοκινδύνευαν το πολιτικό τους μέλλον για να τον στηρίξουν; Αλήθεια, έχουν πολιτικό μέλλον όλοι αυτοί που σε κανονικές συνθήκες, αν δηλαδή εκλέγονταν σε ευνομούμενη πολιτεία, θα είχαν εκπαραθυρωθεί από τον δημόσιο βίο;

Ο κρυμμένος πρώην πρωθυπουργός θα μιλήσει. Το ανακοίνωσε εις εκ των υπασπιστών του. Θα μιλήσει λοιπόν ο κ. Καραμανλής για να πει τι; Να κάνει μια αποτίμηση της διακυβέρνησης, να πει για άλλη μία φορά πόσο ειλικρινής υπήρξε, να πάρει το γνωστό μαγκιόρικο ύφος (που τόσο λατρεύτηκε)

και να πει: «Εν τέλει λεφτά υπάρχουν, γι΄ αυτό και αρνήθηκα την εισβολή των ξένων»; Τι να πει, ότι άφησε περιθώρια για πολλές επιλογές στα οικονομικά, όμως οδηγηθήκαμε στην τρόικα από πασοκικό βίτσιο; Αν λοιπόν λειτουργεί ακόμη ο καραμανλικός μηχανισμός, αν γίνονται επισκέψεις βουλευτών στο γραφείο της Μαβίλλη, δικαιολογείται από το ένστικτο της επιβίωσης.

Εχει διαφανεί το μέγεθος της ευθύνης για τον καθένα και οι ατομικές άμυνες δεν μπορούν να ανακόψουν τη δυσαρέσκεια εντός της Νέας Δημοκρατίας και εντός της κοινωνίας.

Ο προπομπός των δηλώσεων Καραμανλή περιλαμβάνει αξιολογήσεις: δεν υπάρχουν ποινικές ευθύνες για τα κυβερνητικά στελέχη, υπάρχει όμως πολιτική ευθύνη. Δηλαδή δεν υπήρξε δόλος και απατεωνιά, υπήρξε επιπολαιότητα. Μια επιπολαιότητα εντελώς ροκοκό. Δεν ξέρουμε ποιο θα είναι το τέλος του κ. Καραμανλή. Ξέρουμε ποιο ήταν το τέλος της βασίλισσας και των αυλικών της. 
Λ. Κέζα-ΤΟ ΒΗΜΑ