«Bonus για το πλύσιμο των χεριών», είναι ο τίτλος άρθρου στη Frankfurter Rundschau που στηλιτεύει τα κακώς κείμενα στο δημόσιο τομέα και συγκεκριμένα στις συγκοινωνίες. Το άρθρο ξεκινά με την αναφορά στις συνεχιζόμενες απεργίες και κινητοποιήσεις των εργαζομένων αναφέροντας: «Μάχονται σκληρά για τα προνόμιά τους, τα οποία οι περισσότεροι Έλληνες που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα ούτε να ονειρευθούν δεν μπορούν. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον ΗΣΑΠ. Η επιχείρηση διαχειρίζεται μια και μοναδική γραμμή ηλικίας 105 ετών και μήκους 25 χλμ, η οποία ενώνει τον Πειραιά με την Κηφισιά. Η επιχείρηση απασχολεί 1.300 εργαζομένους. Κατά μέσο όρο κερδίζουν 56.554 ευρώ το χρόνο. Καμία δημόσια επιχείρηση δεν πληρώνει καλύτερα. Οι μισθοί του ΗΣΑΠ είναι τρεις φορές καλύτεροι από αυτούς στον ιδιωτικό τομέα» .
Στη συνέχεια ο αρθρογράφος Γκερντ Χέλερ αναφέρεται στα ειδικά επιδόματα: «Οι μηχανικοί της επιχείρησης παίρνουν ένα ειδικό επίδομα για πλύσιμο των χεριών αλλά και για αγορά βιβλίων. Τι πραγματικά κάνουν με αυτά τα χρήματα είναι δικό τους θέμα». Παρόμοια είναι η κατάσταση των επιδομάτων και στα λεωφορεία. «Οι οδηγοί των λεωφορείων παίρνουν επίδομα εισπράκτορα, όμως οι εισπράκτορες καταργήθηκαν πριν από 30 χρόνια και οι οδηγοί δεν επιβαρύνθηκαν με επιπλέον δουλειά μια και δεν πουλάνε εισιτήρια». Και λίγο πιο κάτω αναφέρεται στους κανονισμούς που αφορούν τις διακοπές: «Όποιος δίνει αίμα μπορεί να πάρει τρεις μέρες άδεια. Και στον ΗΛΠΑΠ την ημέρα της ονομαστικής του εορτής ο εργαζόμενος δεν χρειάζεται να πάει στη δουλειά. Μέχρι δέκα μέρες μπορεί κανείς να δηλωθεί άρρωστος χωρίς βεβαίωση από το γιατρό, ενώ όποιος χειρίζεται κομπιούτερ παίρνει επιπλέον έξι ημέρες άδεια. Όποιος μάλιστα σπουδάζει δια αλληλογραφίας παίρνει 22 ελεύθερες ημέρες. Με αυτές και άλλες ρυθμίσεις φθάνει κανείς από τις 25 ημέρες κανονικής άδειας σε περισσότερες από 70».
Frankfurter Rundschau
Τις πιο πολλές φορές που θα χρησιμοποιήσω ΜΜΕ απογοητεύομαι, ταλαιπωρούμαι, ταράζομαι και δεν εξυπηρετούμαι σωστά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρο ημερών, ημέρα στάσεων εργασίας, περίμενα κάποιο από αυτά στην Πατησίων. Πλησίαζε η ώρα να σταματήσουν και ήμασταν γεμάτοι αγωνία. Ξάφνου φάνηκε ένα τρόλεϊ που έγραφε "Ζάππειο" αλλά δεν έγραφε αριθμό ή διαδρομή. Περνάει από τη στάση και δε σταματάει. Τρέχουμε 50 μέτρα πιο κάτω, όπου κάνουν στάση άλλα τρόλεϊ. Ορισμένοι το προλάβαμε, και ρώτησα τον οδηγό “πού πηγαίνει”. “Δε βλέπεις; Ζάππειο” μου απάντησε. “Ζάππειο, αλλά από πού πηγαίνετε; Ακαδημίας ή Σταδίου;” επανήλθα. “ Όταν λέμε Ζάππειο εννοούμε Σταδίου” μου απαντάει. “Και πού να το ξέρει αυτό ο επιβάτης”; ξαναρώτησα. “Να το ξέρει” μου απάντησε.
Το ίδιο βράδυ τα ίδια. Το τρόλεϊ έγραφε "Ομόνοια" όπου και κατέβηκα, αλλά τελικά το είδα να συνεχίζει προς Πατήσια, γεμάτο επιβάτες. Αναγκάστηκα να πάρω ταξί, καθώς η ώρα πλησίαζε 1 τα μεσάνυχτα, χωρίς να φανεί άλλο.
Την επομένη, πάλι μέρα στάσεων, άλλη παράνοια, στην Κάνιγγος. Αφού το λεωφορείο έφτασε στο τέρμα κανονικά, δεν άνοιξε τις πόρτες να κατέβουμε, αλλά, με τη βοήθεια του σταθμάρχη, έκανε όπισθεν, πήγε ένα τετράγωνο πίσω και μας άνοιξε εκεί, μακριά από τη στάση του τέρματος. Όταν ρώτησα γιατί έγινε αυτό, μου απάντησαν πως αν αυτό γινόταν μετά το άδειασμα των επιβατών, υπήρχε περίπτωση να γίνει ατύχημα. (Θα γινόταν ατύχημα αν το λεωφορείο έκανε όπισθεν άδειο, και όχι γεμάτο, όπως έγινε τότε).
Τι να πω; Ο Θεός να βάλει το χέρι του στη δύσμοιρη χώρα μου. Να μας ευλογήσει όλους.