Wall Street Journal: Γιατί η Ευρώπη δεν θα αφήσει την Ελλάδα να χρεοκοπήσει

 

Η γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ θα εξαντλήσει κάθε χρονικό περιθώριο που διαθέτει προτού πράξει ό,τι πρέπει να πράξει για τη διασφάλιση της ευρωπαϊκής συνοχής.

Μόνο καταφεύγοντας σε θεωρίες συνωμοσίας μπορεί κάποιος να δικαιολογήσει την αέναη ανακύκλωση καταστροφολογικών για το ευρώ και την Ευρώπη υποθέσεων και θεωριών από αναλυτές αγγλοσάξωνες, που διακρίνονται για την προσήλωσή τους στον ορθό λόγο και για την αντικειμενική, κυνική πολλές φορές, προσέγγιση της πραγματικότητας. Με το σημερινό δημοσίευμά του στη Wall Street Journal ο Τζέφρι Σμιθ διασώζει την τιμή της αγγλοσαξονικής αρθρογραφίας που τόσο διασύρθηκε με αφορμή την κρίση χρέους και το ενδεχόμενο οικονομικής κατάρρευσης της Ελλάδας και άλλων χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Διότι ο Σμιθ γράφει ευθαρσώς το αυτονόητο. Οτι δηλαδή κανείς Ευρωπαίος ηγέτης - ούτε βεβαίως η γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ - δεν μοιάζει να κατατρύχεται από αυτοκτονικές τάσεις.

«Ακόμη μια μέρα, ακόμη μια φήμη για αναδιάρθρωση χρεών, ακόμη ένας μικρός πανικός», σημειώνει ο Σμιθ αναφερόμενος στην ατέρμονη ανατροφοδότηση του φαύλου αυτού κύκλου από τις αγορές, που «θα συνεχίζεται εφ' όσον οι διαδοσίες επιμένουν να αγνοούν μερικές βασικές αλήθειες που ισχύουν στην Ευρώπη». Διότι «η πεμπτουσία της μεταπολεμικής Ευρώπης είναι η αερολογία, η σύγχυση και ο συμβιβασμός, κοντολογίς η εξάντληση όλων των δυνατοτήτων που επιτρέπει ο πολιτικός διάλογος», σημειώνει προσφυώς ο οικονομικός συντάκτης της WSJ.
Ο Σμιθ δεν αρνείται ότι ο κίνδυνος κατάρρευσης μιας οικονομίας της ευρωζώνης είναι αντικειμενικά υπαρκτός. «Η Ελλάδα και η Ιρλανδία είναι δύσκολο να αντέξουν τις επιπτώσεις ανάκτησης της ανταγωνιστικότητάς τους μέσω του αποπληθωρισμού... Αλλά είναι καλύτερα να καταλάβουμε πώς και για ποιο λόγο οι δυνάμεις εκείνες που μπορούν να συνεργαστούν για να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη θα το κάνουν, αφού όμως εξαντλήσουν κάθε χρονικό περιθώριο που έχουν», σημειώνει.
Ο αμερικανός αρθρογράφος εξηγεί ότι οι μεγαλύτερες και πλουσιότερες χώρες της ευρωζώνης έχουν μόνο να χάσουν ωθώντας την Ελλάδα και την Ιρλανδία σε πρόωρη αναδιάρθρωση των χρεών τους. Οχι μόνο θα χάσουν τις εγγυήσεις που οι ίδιες έχουν δώσει για τη δανειοδότηση των υπερχρεωμένων χωρών, αλλά θα ..ναρκοθετήσουν τα δικά τους τραπεζικά συστήματα που πασχίζουν να ορθοποδήσουν, με αποτέλεσμα να προχωρήσουν οι πλούσιες χώρες σε νέες ενισχύσεις των τραπεζών τους με χρήματα των φορολογουμένων.

«Για έναν κεντροδεξιό κυβερνητικό συνασπισμό που χάνει καθημερινά την αποδοχή του στο εκλογικό σώμα, όπως είναι ο γερμανικός, θα ήταν πράξη πολιτικής τρέλας να τροφοδοτούσε με τόσο αξιόπιστα επιχειρήματα τον αντιπολιτευτικό λόγο της Αριστεράς», υποστηρίζει ο Σμιθ.
Τρομοκρατική απειλή Ο αρθρογράφος δεν διστάζει να τραβήξει στα άκρα την σκέψη του, θεωρώντας ότι μια μεγάλη οικονομική αναταραχή στη Γερμανία με αφορμή τις τράπεζες θα αποτελούσε ενδεχομένως την αφορμή για να αναζωπυρωθεί η βία από την ανατρεπτική Αριστερά, η οποία βρίσκεται σε λήθαργο εδώ και περίπου 15 χρόνια. «Πρόκειται για έναν πιο πραγματικό κίνδυνο για την κοινωνική ειρήνη από τον ανάλογο κίνδυνο που εγκυμονεί η ακροδεξιά εθνικιστική βία», εκτιμά ο Σμιθ και αποφαίνεται: «Κανείς δεν πρόκειται να διακινδυνεύσει την αναβίωση της ακροαριστερής βίας εξ αιτίας ενός πακέτου διάσωσης». Ο αναλυτής της WSJ πιστεύει ότι τα ίδια ισχύουν και για τη Γαλλία, αν και η χώρα αυτή αντιμετωπίζει με περισσότερη συμπάθεια τις υπερχρεωμένες χώρες.
Ο Σμιθ θεωρεί ότι εκείνο που συμφέρει είναι να αποτιμήσει η πλούσια Ευρώπη το τίμημα της αναδιάρθρωσης μόνο την τελευταία στιγμή, μόνο αφού τα πράγματα φθάσουν στο αμήν και αφού πειστεί ο ιδιωτικός τομέας να δεχθεί να αναλάβει το βάρος που του αναλογεί. Αν επιχειρήσει να ωθήσει τις υπερχρεωμένες χώρες σε χρεοκοπία θα εκθέσει τους πιστωτές, κυβερνήσεις και ιδιώτες, στη σοβαρή κατηγορία της κακής πίστης, που θα τους συνοδεύει για πολλά χρόνια στο μέλλον. Οταν η Μέρκελ λέει ότι η χρεοκοπία είναι η έσχατη επιλογή, το εννοεί. «Μπορεί όλοι οι αριθμοί να δείχνουν ότι η Ελλάδα πρέπει να χρεοκοπήσει, να αναδιαρθρωθεί και να εγκαταλείψει το ευρώ. Η πολιτική δεν θα επιτρέψει να γίνει κάτι τέτοιο, παρά μόνο όταν έχει εξαντληθεί κάθε, μα κάθε άλλο περιθώριο», σημειώνει ο οικονομικός αναλυτής.
«Τουρκία ίσον Βρετανία» Ο Σμιθ στη συνέχεια αναφέρεται στις αποσταθεροποιητικές επιπτώσεις που θα είχε ενδεχόμενη οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας και της Ιρλανδίας στις γεωπολιτικές ισορροπίες της Ευρώπης. Διότι η Ελλάδα θα έχανε τα εμπορικά προνόμια με την υπόλοιπη ΕΕ, θα εξασθενούσε η θέση της απέναντι στις χώρες της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης, θα ξεσηκωνόταν ένα ακόμη δραματικό μεταναστευτικό κύμα που θα έδιωχνε τα καλύτερα μυαλά από τη χώρα και εν τέλει θα έχανε κάθε επιρροή που έχει στην πολιτική που ακολουθεί η Ευρώπη έναντι της Τουρκίας. Επίσης, θα ξεσηκωνόταν ο ελληνικός πληθυσμός κατά της ΕΕ και του ΔΝΤ, που επιβάλλουν στη χώρα αυστηρή λιτότητα.
Ανάλογες επιπτώσεις θα είχε ο εξοστρακισμός και της Ιρλανδίας από την ευρωπαϊκή οικογένεια. «Διότι όσο κινδυνεύει η Ελλάδα από την Τουρκία, άλλο τόσο κινδυνεύει η Ιρλανδία από τη Βρετανία... Χάρη στην ΕΕ η Ιρλανδία κατάφερε να βγει από την σφαίρα επιρροής της Βρετανίας, κάτι που επί αιώνες επιζητούσε», σημειώνει ο Σμιθ. Και θεωρεί βέβαιη την έκρηξη βίαιων κοινωνικών αντιδράσεων στις δύο χώρες σε περίπτωση έκπτωσής τους από τον ευρωπαϊκό παράδεισο.
Βρετανικές αδυναμίες Στο σημείο αυτό ο Σμιθ τολμά να θίξει την ιδιοσυγκρασιακή αδυναμία των Βρετανών - και των αγγλοσαξονικών ΜΜΕ εν πολλοίς - να αντιληφθούν την έννοια της κοινοτικής αλληλεγγύης, πολιτικής πρωτίστως και δευτερευόντως οικονομικής, που έχει ριζώσει στη συνείδηση των Ευρωπαίων που βρίσκονται στην απέναντι ακτή της Μάγχης, κυρίως χάρη στην οικοδόμηση της γαλλογερμανικής φιλίας από ηγέτες εμπνευσμένους που γνώρισαν τις φρικαλέες εκτροπές του εθνικιστικού και φυλετικού μίσους, όπως ήταν ο Κόνραντ Αντενάουερ, ο Σαρλ Ντε Γκολ, αλλά και ο Φρανσουά Μιτεράν και ο Χέλμουτ Κολ.

«Οι χρηματιστές και οι οικονομικοί αναλυτές στο Λονδίνο που μιλούν για χρεοκοπίες έχοντας στο μυαλό τους την Ευρώπη της Ιεράς Εξέτασης και της Αρμάδας και προβλέπουν την κατάργηση του ευρώ από κάποιον Ρισελιέ, Ναπολέοντα ή από τη Λουφτβάφε, αρνούνται πεισματικά να καταλάβουν πόσο συνώνυμη με την ειρήνη και την τάξη έχει γίνει η ιδέα της "Ευρώπης" και πόσο ζωντανές, πόσο πρόσφατες και πόσο αποκρουστικές είναι οι εναλλακτικές εικόνες που φέρνει στο νου των κατοίκων της ηπειρωτικής Ευρώπης η απομάκρυνση από την ιδέα αυτή», σημειώνει ο Τζέφρι Σμιθ, αναφερόμενος βεβαίως στις μνήμες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που ακόμη καθορίζουν τη συνείδηση των Ευρωπαίων.
Η περιπλοκότητα των ευρωπαϊκού προβλήματος χρέους δημιουργεί τον πειρασμό της απλούστευσης της πραγματικότητας προκειμένου να γίνει αυτή πιο κατανοητή. «Οι αγορές έχουν την τάση να υπεραπλουστεύουν ό,τι δεν αντιλαμβάνονται, αλλά η αλήθεια είναι σπανίως απόλυτη και ποτέ απλή. Το έξυπνο χρήμα θα έπρεπε εν προκειμένω να επιλέγει την αερολογία, τη σύγχυση και το συμβιβασμό μέχρι το τελευταίο γύρισμα της μπίλιας», καταλήγει ο αρθρογράφος της WSJ.
ΤΟ ΒΗΜΑ