Τα συμπεράσματα της μάχης των ταξί

Μετά από κάθε πολιτική μάχη, όπως συμβαίνει με τις στρατιωτικές, πρέπει να διεξάγεται μια κριτική από τους αντιπάλους και τους συμμάχους τους, προκειμένου να συναγάγουν χρήσιμα για τις μελλοντικές τους κινήσεις συμπεράσματα. Στη μάχη, λοιπόν, των ιδιοκτητών ταξί με την Πολιτεία, νικήτρια ανεδείχθη η κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός και ορισμένα στελέχη του στήριξαν την αποφασιστικότητα και την εμμονή του κ. Γιάννη Ραγκούση στα αποφασισθέντα, με αποτέλεσμα να αναδιπλωθεί ο «αντίπαλος». Οι ιδιοκτήτες ταξί έχασαν τη μάχη για πολλούς λόγους. Ξεκίνησαν από προωθημένες και ανεδαφικές θέσεις. Αντί να πείσουν την κοινή γνώμη ή έστω να πετύχουν την ανοχή της για το «δίκιο τους», την εξόργισαν με τους τραμπουκισμούς τους και την προκλητικά αντικοινωνική συμπεριφορά τους. Ετσι, ο
«τσαμπουκάς» «με αίμα πήραμε τα ταξί, με αίμα θα τα δώσουμε», είχε... αναίμακτη έκβαση. Διότι, πλην της κοινής γνώμης, ταυτόχρονα μια σημαντική μερίδα ιδιοκτητών αντελήφθη πως ο κλάδος τους δεν μπορούσε να αυτοεξαιρεθεί –με το έτσι θέλω– από τα δεινά που βιώνουν όλοι οι συμπατριώτες τους.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι η κατάργηση προνομιακών ή και εκτρωματικών καταστάσεων, που εξ αιτίας πολιτικής φαυλότητος έχουν εγκαθιδρυθεί στη χώρα μας, δεν επιδέχεται συμβιβασμούς και αναβολές. Θυμίζουμε ότι στην αιχμή της «μάχης των ταξί», η αντιπολίτευση, με προεξάρχουσα τη Ν. Δ., απαιτούσε την άμεση παραίτηση του κ. Ραγκούση, ενώ η πλειονότητα των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, μαζί με τον ΛΑΟΣ, ζητούσε την επαναφορά της «ανώδυνης λύσης Ρέππα». Τι θα είχε συμβεί στην περίπτωση αυτή; Το σημερινό σημείωμα θα αναφερόταν στον θρίαμβο των ιδιοκτητών ταξί και στην πανωλεθρία ολόκληρου του πολιτικού μας συστήματος, που απεδείχθη άβουλο και ανίκανο στην αντιμετώπιση της κρίσης. Ως προς τη «λύση Ρέππα», θυμίζουμε επίσης πως η αρχική του «ρύθμιση» για την απελευθέρωση του επαγγέλματος των ιδιοκτητών φορτηγών είχε... χαιρετιστεί από το κλαδικό τους έντυπο, διότι «ανεγνώριζε τα κεκτημένα, τα προάσπιζε και γιατί άπλωνε ένα τεράστιο δίχτυ προστασίας πάνω από τον κλάδο»... Φυσικά η τρόικα αντελήφθη το ρεππούλειον τέχνασμα και επενέβη. Πιθανώς δε η αντικατάστασή του, από τον κ. Ραγκούση στον τομέα των μεταφορών, να μην είναι άσχετη με την κλεφτοπολεμική τακτική του κ. Ρέππα κατά της τρόικας.
Ολα αυτά αφορούν και τη στάση της Ν. Δ. Και στη «μάχη των ταξί» τοποθετήθηκε με παλαιοκομματικές προδιαγραφές. Η έκβαση του θέματος και η υπερίσχυση του «αποδιοπομπαίου τράγου» κ. Ραγκούση την εκθέτει έκδηλα για πολιτικό καιροσκοπισμό και περιπτωσιακή αστάθεια σε πάγιες θέσεις της. Ο κ. Σαμαράς δεν φαίνεται να έχει αντιληφθεί πως η πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας υποστηρίζει σήμερα σθεναρά κάθε προσπάθεια απαλλαγής της χώρας από τις δουλείες και τα κατάλοιπα της πολιτικής φαυλότητος, κυρίως των τελευταίων τριών δεκαετιών. Αντίθετα, ο κ. Παπανδρέου (μην μπορώντας ίσως να κάνει και αλλιώς, λόγω της εποπτείας της τρόικας) διεκδικεί τον ρόλο του καινοτόμου και του εξυγιαντού ηγέτη. Η νίκη του στη «μάχη των ταξί» πιθανότατα θα τον ενθαρρύνει να επιδείξει την ίδια τόλμη και αποφασιστικότητα έναντι και των άλλων επιδόξων «κινηματιών» (ΑΔΕΔΥ, ΔΕΗ κ. λπ.), που αναμένεται να αναλάβουν δράση άμα τω φθινοπώρω αρχομένω. Ομως, ας μη σπεύδουμε για συμπεράσματα. Ιδωμεν...
Στ. Ζούλα-Καθημερινή