ΠαΣοΚ: Ανάγκη για ανάσταση

Οι ραγδαίες εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό της πατρίδας μας αποδεικνύουν περίτρανα ότι η περιβόητη έκφραση «τέλος εποχής» (η οποία δυστυχώς χρησιμοποιείται πια σαν μαϊντανός σε όλα τα φαγητά - οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά) ταιριάζει γάντι - περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην 37χρονη πορεία του - στο σημερινό ΠαΣοΚ. Το οποίο ΠαΣοΚ, δημιούργημα ενός κορυφαίου πολιτικού ηγέτη, του Ανδρέα Παπανδρέου, υφίσταται πλέον μόνον κατ' όνομα. Οι εποχές άλλαξαν, τα πρόσωπα που πήραν τη σκυτάλη της ηγεσίας δεν προσαρμόστηκαν πάντα με επιτυχία στις επιταγές των καιρών, το κόμμα - ή Kίνημα, αν προτιμάτε -κουράστηκε, αλλά και κούρασε. Εκανε σοβαρά λάθη, τα οποία σήμερα πληρώνει με το χειρότερο νόμισμα. Νόμισμα το οποίο - δυστυχώς - βγαίνει από την τσέπη μας.

Oμως στη φιλοσοφία του, στο μεδούλι του, το ΠαΣοΚ παραμένει ένα κόμμα με αριστερή φιλοσοφία, ένα λαϊκό κόμμα και η ηχηρότερη σοσιαλιστική φωνή που έχει ακουστεί ποτέ στη χώρα μας, από τη Μεταπολίτευση ως σήμερα. Ανάμεσα στην αρτηριοσκλήρωση των πολιτικών άκρων και στον μονοδιάστατο συντηρητισμό της Νέας Δημοκρατίας, το ΠαΣοΚ είναι το πιο... sexy και το πιο cool κόμμα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Eίναι το κόμμα που - θέλουμε δεν θέλουμε - είναι φτιαγμένο από την πάστα του σταρ. Και όπως πολύ καλά ξέρουμε, οι σταρ δεν πετυχαίνουν πάντα σπουδαίες ερμηνείες.
Γι' αυτούς τους λόγους, το Κίνημα που κυβέρνησε την Ελλάδα επί σειρά ετών χρειάζεται να ξαναγεννηθεί από το μηδέν και να αποκτήσει τη χαμένη αξιοπρέπειά του, το χαμένο κύρος του. Μέσα στο καλούπι ενός νέου μοντέλου, αλλά με την ίδια λαϊκή φιλοσοφία. Το ΠαΣοΚ οφείλει στους ψηφοφόρους του την ανάδειξη ενός νέου ηγέτη, ενός ανθρώπου με την ευστροφία και τη φαντασία του Ανδρέα Παπανδρέου αλλά και τη μεταμοντέρνα νοοτροπία που προσπάθησε να περάσει ο γιος του. Χρειαζόμαστε ένα πρόσωπο με το χάρισμα της έμπνευσης και της έλξης. Γιατί η δημοκρατική παράταξη έρχεται από μακριά και πηγαίνει ακόμη μακρύτερα... Και ουδείς μπορεί να ανακόψει την πορεία προς το αύριο, προς το μέλλον... Ούτε καν ένα... δημοψήφισμα! 

 Γιάννης Ζουμπουλάκης-ΤΟ ΒΗΜΑ