Ανευ περιεχομένου η πολιτική διαμάχη

Πέραν του ερωτήματος με ποίο «νέο» πολιτικό προσωπικό καλούνται τα κόμματά μας να δώσουν την επόμενη εκλογική μάχη, το οποίο ετέθη από τη θέση αυτή την περασμένη Κυριακή, υπάρχει και το συναφές, που αφορά το περιεχόμενο της πολιτικής αντιπαράθεσης, ιδίως μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων. Η απάντηση είναι αρκετά δύσκολη, οπότε θα προσπαθήσουμε να την προσεγγίσουμε με τη μέθοδο του αποκλεισμού. Πρώτον, λοιπόν, θα συμφωνήσουμε όλοι ότι πρέπει να αποκλεισθεί κάθε έννοια ιδεολογικής σύγκρουσης, με βάση τα στερεότυπα του παρελθόντος περί σοσιαλισμού - φιλελευθερισμού, προοδευτισμού - συντηρητισμού, Δεξιάς- Αριστεράς. Δεύτερον, ανυπόστατο είναι και το πεδίο μιας -έστω διακριτής- πολιτικής διαφοράς, όπως π. χ. έτεινε να εμφανισθεί προ διετίας, μεταξύ υποστηρικτών και πολεμίων του Μνημονίου. Τρίτον, έχουν προ πολλού εκλείψει τα κριτήρια ικανότητος και αξιοπιστίας για τα δύο κόμματα εξουσίας, συναφώς δε ανύπαρκτη είναι και μια αρχηγική μορφή, η οποία θα μπορούσε να εμπνεύσει εμπιστοσύνη και να δημιουργήσει τη διαφορά μεταξύ των δύο αντιπάλων. Τέταρτον -και ίσως κυριότερο- κανένα κόμμα δεν είναι ικανό να μας πείσει ότι εγγυάται κάποιο όριο και χρονικό περιθώριο στις θυσίες, που μας επιβάλλουν οι δανειστές μας.
Με τα δεδομένα αυτά ήδη θα 'πρεπε να
έχει διαμορφωθεί η στάση των κομμάτων εξουσίας, αλλά των διεκδικούντων κάποιο μερίδιο συγκυβέρνησης (ΛΑΟΣ, Δημοκρατική Αριστερά, Δημοκρατική Συμμαχία και Οικολόγοι), με βάση την αναπροσαρμογή πολιτικής, στην οποία προχώρησαν τα αντίστοιχα κόμματα στις «ομοιοπαθείς» χώρες της Ευρώπης. Δηλαδή, να αμβλύνουν τις πάλαι ποτέ ιδεολογικοπολιτικές τους διαφορές, να προτάξουν το εθνικό συμφέρον και να συνεπωμισθούν ομόθυμα το πολιτικό κόστος, μιας παρατεταμένης, για απροσδιόριστο -μέχρι στιγμής- χρόνο, λιτότητος. Στη χώρα μας συμβαίνει το αντίθετο. Οσο κορυφώνεται η οικονομικοκοινωνική κρίση, αντίστοιχα υποτροπιάζουν η κομματική αντίληψη, ο πολιτικός καιροσκοπισμός και οι «προσωπικές στρατηγικές» των κάθε είδους μνηστήρων της εξουσίας. Το ΠΑΣΟΚ «σπαράσσεται», με τους διεκδικητές της αρχηγίας να έχουν ξιφουλκήσει και τον κ. Παπανδρέου να προσπαθεί να τους αποφύγει, τρέχοντας γύρω γύρω από την καρέκλα του. Στη Ν. Δ. ο κ. Σαμαράς φαίνεται να πιστεύει ότι με τη συμμετοχή των δύο αντιπροέδρων του στα υπουργεία Αμύνης και Εξωτερικών έχει εξοφλήσει την υποχρέωση συμπράξεώς του στη διακομματική κυβέρνηση Παπαδήμου. Με το πνεύμα αυτό επιδίδεται σε αντιπολιτευτικές καντρίλιες σ' αυτά που έχει αποδεχθεί γενικώς, αλλά «δεν έχει δεσμευθεί ειδικώς». (Προφανώς, η διακομματική «συναίνεση» της Ν. Δ. θα εκδηλωθεί μόνον αν ο κ. Σταύρος Δήμας αντιμετωπίσει δεινή εξωτερική κρίση και ο κ. Δημ. Αβραμόπουλος υποχρεωθεί να κηρύξει τη χώρα σε εμπόλεμο κατάσταση)...
Υπό τις συνθήκες αυτές ουδείς φαίνεται να ανησυχεί σφόδρα, όπως επιβάλλεται, για το αύριο της χώρας, ούτε καν να προβληματίζεται για το κομματικό ή προσωπικό του μέλλον, αν μέσα στο τρέχον τρίμηνο δεν επιτύχουμε τους στόχους, που μας έχουν τεθεί, για την αποφυγή μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και της αποπομπής μας από τη Ζώνη του Ευρώ. Αντίθετα, η σημαντικότερη μερίδα των πολιτικών μας ταγών δείχνει να εκλαμβάνει την εθνική κρίση ως «αξιοποιήσιμη» κομματικά ή προσωπικά. Ακριβώς δε αυτή η νοοτροπία εξακολουθεί και στη σημερινή περίοδο να αναδεικνύει πρωτίστως την πολιτική υστέρηση της χώρας και δευτερευόντως -ή μάλλον συνακολούθος όλα τα άλλα ελλείμματα...
 Toυ Σταμου Zουλα-Καθημερινή