Οι πολιτικοί και τα... άλογα

Υπάρχει ένα θεµελιώδες για το µέλλον µας ερώτηµα στο οποίο το πολιτικό σύστηµα, παρά τα όσα κατά καιρούς ψευδίζει, δεν έχει δώσει ξεκάθαρη και οριστική απάντηση. Και αυτό δεν είναι άλλο από το αν θέλουµε ή όχι να παραµείνουµε πάση θυσία στο ευρώ. Ακούµε διάφορες κορόνες για αποτυχηµένο µνηµόνιο που µας οδήγησε στην ύφεση και την ανεργία, για κάποιες τάχα µου εναλλακτικές λύσεις που ποτέ δεν περιγράφονται µε σαφήνεια, όπως αυτή του κ. Σαµαρά περί ανάπτυξης µέσω της µείωσης της φορολογίας, αλλά ουσιαστική συνεννόηση για το ποια άλλη επιλογή υπάρχει ούτε καν φαίνεται στον ορίζοντα.
∆υστυχώς όµως η αµείλικτη πραγµατικότητα είναι εδώ µπροστά µας και µας προκαλεί, όσο και να την ξορκίζουµε ή να την αποφεύγουµε µε διά φορες υπεκφυγές. Τι θα γίνει αν ως τις 20 Μαρτίου δεν υπάρξει συµφωνία για το κούρεµα και για τη δανειακή σύµβαση; Αν δεν πάρουµε τα
89 δισ. ευρώ, έχουµε την παραµικρή ελπίδα να επιβιώσουµε, χωρίς να χρεοκοπήσουµε; Η απάντηση φυσικά είναι όχι, µόνο που κανείς σχεδόν από αυτούς που αποφάσισαν να αναθέσουν τις τύχες µας στην κυβέρνηση Παπαδήµου δεν το οµολογεί... Αντιθέτως ο καθένας κάνει τους µικροκοµµατικούς λογαριασµούς του, βάζει κόκκινες γραµµές, πότε για τα φορτηγά, πότε για τη µείωση των επικουρικών συντάξεων, πότε για την προστασία διαφόρων συντεχνιακών δικαιωµάτων από την επάρατη απελευθέρωση των αγορών...

Εντάξει, να πάµε σε εκλογές για να αποκτήσει νέα νοµιµοποίηση το χρεοκοπηµένο πολιτικό σύστηµα που µας οδήγησε εδώ, αλλά για την ταµπακιέρα θα µας πει κανείς κάτι; Γιατί τα κουκιά είναι µετρηµένα και µε αλχηµείες δυστυχώς δεν πρόκειται να αυξηθούν. Ηδη το έλλειµµα για το 2011 είναι 10% τουλάχιστον και οι δανειστές µας, είτε µας αρέσει είτε όχι, θέλουν να πάει στο 4,7% εφέτος και στο 1,1% ως το 2015, γιατί αυτοί αναλαµβάνουν µεν το χρέος, αλλά για τις υπόλοιπες τρύπες πρέπει να βρούµε λύσεις εµείς. Με ποια µέτρα, ποιες περικοπές, ποιες θυσίες και από ποιους θα γίνουν όλα αυτά. Γιατί χορτάσαµε τόσα χρόνια τις ατελείωτες και µονίµως άσφαιρες µάχες κατά της φοροδιαφυγής και προκοπή δεν είδαµε. Τι θα αλλάξει την επόµενη µέρα των εκλογών, εκτός από τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν τις καρέκλες της εξουσίας; Θα ανακτήσουν ξαφνικά οι δανειστές µας τη χαµένη εµπιστοσύνη τους στο πολιτικό µας σύστηµα και θα σπεύσουν να του δώσουν άνεση χρόνου και χρήµατα για να βουλώσει τις µαύρες τρύπες του κρατικού κορβανά; Οποιος το πιστεύει ή είναι αφελής ή για µία φορά ακόµη µας πουλάει φύκια για µεταξωτές κορδέλες... Δυστυχώς για το ελληνικό πολιτικό σύστηµα φαίνεται ότι ισχύει απολύτως η ρήση του Ανατόλ Φρανς που έλεγε ότι «οι πολιτικοί είναι σαν τα άλογα. ∆εν µπορούν να προχωρήσουν µπροστά χωρίς παρωπίδες»... Η τραγωδία είναι ότι επειδή ακριβώς δεν θέλουν να δουν µπροστά τους, πιστεύουν ότι θα επιβιώσουν αν βάλουν και σε µας τις δικές τους παρωπίδες... 
  Σήφης Πολυμίλης-ΤΟ ΒΗΜΑ