Ομπρός, ωρέ, για ένα ντόπιο Μνημόνιο!

Αφού στο χθεσινό σημείωμα παρουσίασα το πώς ερμηνεύω προσωπικώς το νόημα των ενισχυμένων ποσοστών της ευρύτερης Αριστεράς, συνεχίζω σήμερα την προσέγγισή μου στο εκλογικό αποτέλεσμα με μια απόπειρα ερμηνείας της αντιμνημονιακής ψήφου.
Κατ’ αρχάς, αν αθροίσουμε τα ποσοστά των κομμάτων που μετείχαν στις εκλογές καταγγέλλοντας το επάρατο Μνημόνιο (ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Ελληνες, ΚΚΕ, Χρυσή Αυγή, Δημοκρατική Αριστερά, καθώς και κόμματα της Αριστεράς που δεν έπιασαν το όριο της εκπροσώπησης στη Βουλή), οφείλουμε να δεχθούμε το γεγονός ότι η αντιμνημονιακή ψήφος συνολικά υπερβαίνει το 50%. Σεβαστή οπωσδήποτε η θέση της πλειοψηφίας. Επειδή όμως τις υποχρεώσεις αυτές επωμίσθηκε το ελληνικό κράτος έναντι εκείνων οι οποίοι με τη σειρά τους ανέλαβαν και την αποπληρωμή των δανείων του και τη χρηματοδότηση των αναγκών του για μισθούς και συντάξεις, καλό είναι να αναζητήσουμε την κοινή συνισταμένη (αν υπάρχει) των ιδεών και των προτάσεών τους για τους τρόπους χρηματοδότησης του κράτους.
Οσοι είδαν τον οικονομικό εγκέφαλο του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Δραγασάκη την περασμένη Δευτέρα στους «Νέους Φακέλους» του ΣΚΑΪ, εφόσον διαθέτουν στοιχειώδη επίγνωση της διεθνούς οικονομικής πραγματικότητος, φαντάζομαι ότι δεν θα μπόρεσαν να κλείσουν μάτι την υπόλοιπη νύχτα. Ο άνθρωπος παραδέχθηκε ευθέως -και αυτό τουλάχιστον είναι προς τιμήν του- ότι
συγκεκριμένο και επεξεργασμένο σχέδιο από πλευράς του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει είναι η θέληση για τη σύγκρουση με το διεθνές σύστημα. Και μετά τι; Μετά βλέπουμε... Με άλλα λόγια, αυτό που διέκρινα εγώ στην αποφασιστικότητα την οποία ανέδιδαν το ύφος και οι λόγοι του Γ. Δραγασάκη ήταν η αυτοπεποίθηση του χαρτοπαίκτη στην μπλόφα του – ενός χαρτοπαίκτη, όμως, που στερείται επίγνωσης του ρίσκου που αναλαμβάνει.
Η πρόταση των Ανεξάρτητων Ελλήνων συνοψίζεται, κατά την άποψή μου, στην παροιμιώδη ρήση «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν»: Κινέζοι, Ρώσοι, πετρέλαια και τα τοιαύτα – μόνον οι Ελ από τον Σείριο δεν θα προστρέξουν για τη σωτηρία του έθνους των Ελλήνων. Βέβαια, το λέω αυτό με την επιφύλαξη ότι μπορεί να φταίω εγώ που δεν την έχω καταλάβει, διότι υπερβαίνει τις δυνατότητές μου, καθώς φαντάζομαι ότι στην εκπόνησή της πρέπει να συνέβαλαν αξιοσέβαστες προσωπικότητες του πνεύματος, της εμβελείας ενός Τέρενς Κουίκ, ενός Παύλου Χαϊκάλη, ενός Παύλου Κοντογιαννίδη και άλλων.
Το ΚΚΕ προτείνει «λαϊκή οικονομία», το οποίο σε απλά ελληνικά δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο παρά την απόπειρα δημιουργίας μιας αυτάρκους και κλειστής οικονομίας από ένα απομονωμένο κράτος-παρία στη διεθνή κοινότητα, η ελίτ του οποίου θα μετεκπαιδεύεται στη Βόρειο Κορέα. Η Χρυσή Αυγή βασικά προτείνει «εγαίρθιτο» (και όχι «εγέρθητο», όπως εσφαλμένα εγράφη στην τελευταία σελίδα του χθεσινού φύλλου μας – σφάλμα για το οποίο οφείλω να ζητήσω συγγνώμη από τους αναγνώστες της «Καθημερινής»...) Οσο για τη Δημοκρατική Αριστερά, η πρότασή της συνίσταται σε μια σαφώς ηπιότερη εκδοχή των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, διατυπωμένη στο νεφελώδες και νυσταλέο ύφος που χαρακτηρίζει την ηγεσία της.
«Δατ’ς ολ», όπως θα έλεγε ο Κίμος ο Κουλούρης ή, γιατί όχι, ο Δημήτριος Σιούφας στην «αγγλική ορολογία». (Καλό είναι σε τέτοιες κρίσιμες ώρες για την πατρίδα να θυμόμαστε πότε πότε τους εθνικούς μας ήρωες...) Υπάρχει συνισταμένη σε όλα αυτά; Αν αφαιρέσουμε τα εξωπραγματικά στοιχεία -φαντασιώσεις, προβολές ευσεβών πόθων κ.λπ.- ναι, υπάρχει συνισταμένη και μάλιστα απολύτως ρεαλιστική. Είναι αυτή που λέει ότι θα τα καταφέρουμε μόνοι μας. Δηλαδή, δεν θα κόψουμε μισθούς και συντάξεις επειδή μας το επιβάλλουν οι ξένοι (οι πάντα ζηλόφθονες και κακεντρεχείς έναντι του εξυπνότερου λαού του κόσμου που κατοικεί στην ωραιότερη χώρα του κόσμου...), αλλά θα τα κόψουμε μόνοι μας, επειδή δεν θα μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, αφού θα είναι αδύνατον να βρεθεί τρελός να μας δανείσει. Για να το πω διαφορετικά, απορρίπτουμε τον ξένο οδοντίατρο, για να καταφύγουμε στον παραδοσιακό κουρέα του ελληνικού χωριού από τον 19ο αιώνα, που άμα λάχει ξέρει να βγάζει και κανένα δόντι.
Επομένως, η κρυφή συνισταμένη της απόρριψης του Μνημονίου των ξένων είναι επιλογή ενός δικού μας, ελληνικού Μνημονίου. Η ουσιώδης διαφορά όμως είναι ότι το δικό μας Μνημόνιο θα πονάει περισσότερο. Το τελευταίο εκείνοι οι οποίοι επιλέγουν τη σύγκρουση με τους δανειστές δεν το ξέρουν. Και το ακόμη χειρότερο είναι ότι δεν θέλουν ούτε καν να το ακούσουν...
Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή