Ο Εμφύλιος, η Δημοκρατία και τα «τόξα»

  Έχει αναφερθεί σ' αυτή τη στήλη η παρατήρηση ότι κατά την περίοδο της γερμανοϊταλικής κατοχής, σε κάθε τέσσερις Έλληνες πατριώτες που ανέβαιναν στο βουνό να πολεμήσουν για τη λευτεριά της πατρίδας, αντιστοιχούσε και ένας που κατατασσόταν στα διοικούμενα από τις κατοχικές δυνάμεις Τάγματα Ασφαλείας, για να πολεμήσει κατά αυτών που πολεμούσαν τους κατακτητές.

Τα εγκλήματα των ταγματασφαλιτών αμνηστεύτηκαν από το «εθνικό» κράτος και όλοι οι δωσίλογοι γερμανοτσολιάδες στήριξαν το μετεμφυλιακό ανώμαλο καθεστώς, ως ευυπόληπτοι εθνικόφρονες πολίτες. Από την πολιτική παρακαταθήκη τους, γεννήθηκαν μέλη παρακρατικών οργανώσεων, χαφιέδες, τραμπούκοι, αφανείς στυλοβάτες αρχικά του «κράτους της Δεξιάς» και στη συνέχεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Ηταν ο «εθνικός κορμός». Το «μακρύ χέρι» του καθεστώτος. Τόσο μακρύ, που έφθασε να χτυπάει ακόμη και το κεφάλι:
την ίδια τη Δεξιά.
Τον Ιούλιο του 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, φυσικός ηγέτης της πολιτικής Δεξιάς, ως κύριος εκφραστής της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, έκοψε αυτό το «μακρύ χέρι», επιβάλλοντας δημοκρατικούς κανόνες «δυτικού τύπου». Ο Εμφύλιος, που τυπικά είχε λήξει το 1949, πέθανε το 1974. Κηδεύτηκε το 1981 με την εκλογή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και την επίσημη αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης. Και ετάφη το 1989, όταν η συνασπισθείσα Αριστερά ανέλαβε κυβερνητικές ευθύνες, συνεργαζόμενη αρχικά με τη Ν.Δ., αργότερα και με το ΠΑΣΟΚ.
Οταν ο Κώστας Καραμανλής πήγαινε (ως αρχηγός της Ν.Δ., πριν από 13 χρόνια) να καταθέσει στεφάνι στον Γοργοπόταμο (σύμβολο της ενωμένης Εθνικής Αντίστασης), όταν απέτιε φόρο τιμής στους εξόριστους κομμουνιστές του Αϊ-Στράτη ή όταν έδινε το «παρών» στην εκδήλωση για τα 50 χρόνια από την ίδρυση της ΕΔΑ, δεν έκανε τίποτε παραπάνω από το να υλοποιεί το αυτονόητο. Οτι δηλαδή στη Δημοκρατία συνομιλείς με τους αντιπάλους σου, συνυπάρχεις μ' αυτούς και -αν χρειαστεί- συνεργάζεσαι μαζί τους. Η πρόσφατη ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στο πολιτικό μνημόσυνο του Κων/νου Καραμανλή, αυτό ακριβώς το νόημα είχε, ως στάση του μεγαλύτερου κόμματος της Αριστεράς απέναντι στο ίδιο ακριβώς αυτονόητο. Μην ξεχνάμε ότι ο πρώτος πολιτικός ηγέτης που είχε -δημοσίως και με παρρησία- εκφράσει τη βεβαιότητα ότι ο Κώστας Καραμανλής «θα γίνει πρωθυπουργός», ήταν ο Χαρίλαος Φλωράκης!
Ο μνημονιακός σεισμός που ταρακουνάει τη χώρα και ο βαθμιαίος εκφυλισμός της Δημοκρατίας σε φαυλοκρατία, άνοιξαν τέτοιες ρωγμές, που ξύπνησαν ακόμη και τους θαμμένους βρικόλακες του δωσιλογισμού και του Εμφυλίου.
Στο προχθεσινό διάγγελμά του, ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε αποφασισμένος να εφαρμόσει τα όποια μέτρα άμυνας απαιτεί η προάσπιση της Δημοκρατίας, έναντι των διακηρυγμένων εχθρών της (αυτών που δεδηλωμένα εμπνέονται από το χιτλερικό εθνικοσοσιαλισμό, αυτών που συμπεριφέρονται και ενεργούν όχι ως πολιτικό κόμμα, αλλά ως εγκληματική συμμορία του κοινού Ποινικού Δικαίου). Αλλά, λίγο νωρίτερα ο (για πάνω από δύο δεκαετίες) στενός του συνεργάτης (άλλοτε, ικανότατο πολιτικό στέλεχος της αριστερής τάσης της Νεολαίας του ΚΚΕ Εσωτερικού και εξαιρετικός θεωρητικός των «συνεχών ρήξεων» με το αστικό καπιταλιστικό σύστημα) Χρύσανθος Λαζαρίδης, εμπνεόμενος από τη διάτρητη θεωρία του «συνταγματικού τόξου», έθετε εκτός αυτού την αξιωματική αντιπολίτευση! Και το χειρότερο: λίγο αργότερα, ένας άλλος στενός συνεργάτης του Σαμαρά, ο γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου, Τάκης Μπαλτάκος, πετούσε στο καλάθι των αχρήστων την ομιλία του πρωθυπουργού, δηλώνοντας ότι «ο Σαμαράς δεν άδειασε τον Λαζαρίδη, αφού ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή είναι το ίδιο πράγμα»!!!
Δηλαδή, ή ο Σαμαράς έδωσε μια κακόγουστη παράσταση, λέγοντας πράγματα που δεν τον εκφράζουν, ή ο Μπαλτάκος κινείται εκτός γραμμής, οπότε δεν μπορεί να κατέχει πλέον κυβερνητικό αξίωμα, θα πρέπει να πάει αμέσως σπίτι του (ή να επιστρέψει στο μεγαλοδικηγορικό του γραφείο) κι από εκεί να προετοιμάζει απερίσπαστος τη «γέφυρα» μεταξύ Ν.Δ. και Χρυσής Αυγής (αφού, βεβαίως, ένα μεγάλο τμήμα της τελευταίας σοβαρευτεί, όπως παπαγαλίζουν κάποια φαιδρά τηλεοπτικά πρόσωπα).
Μ'αυτά και μ' αυτά, όμως, ένα είναι βέβαιο. Το περιβάλλον Σαμαρά, είτε εν γνώσει του ιδίου (και τότε μιλάμε για πρωθυπουργό που εμπαίζει ακόμη και το ίδιο του το κόμμα) είτε εν αγνοία του (και αυτό ίσως είναι ακόμα χειρότερο), κινείται πλέον εκτός νεοδημοκρατικού τόξου! Οι αντιδράσεις από στελέχη, είτε «καραμανλικά» (η μεγάλη πλειοψηφία της Ν.Δ.) είτε «μητσοτακικά» (ένα σαφώς μικρότερο, αλλά όχι αμελητέο τμήμα της), είναι απλώς μια πρόγευση των νεοδημοκρατικών «ανατροπών», που (όπως το πάει το πράγμα ο άλλοτε ηγετικός πυρήνας της αλήστου μνήμης «Πολιτικής Ανοιξης») μοιάζουν αναπόφευκτες. 
 Του ΚΩΣΤΑ ΞΗΡΟΚΩΣΤΑ-Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία