Δυστυχώς, το πάθημα δεν έγινε μάθημα, ή μάλλον κάποιοι δεν
εισέπραξαν το σωστό δίδαγμα. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί τον ίδιο συγκρουσιακό δρόμο και απορρίπτει ως «κακό ανέκδοτο» τις σκέψεις περί συνεργασίας. Το μήνυμα που έλαβε από την «επιτυχία» της αντιπολιτευτικής τακτικής της Ν.Δ. είναι, προφανώς, ότι η καταγγελία του Μνημονίου είναι ο καλύτερος τρόπος για να επωφεληθεί της φθοράς του αντιπάλου που κυβερνά, ώστε να έρθει αυτός στην εξουσία. Λίγη σημασία έχει αν στην πορεία προκαλέσει την κατάρρευση της οικονομίας.
Στις σημερινές κρίσιμες συνθήκες για τη χώρα απαιτείται εθνική συναίνεση. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διευρύνει τη χαραμάδα ρεαλισμού που άνοιξε ο κ. Σταθάκης, διότι εάν επιμείνει σε ανέφικτες υποσχέσεις, κερδίσει τις επόμενες εκλογές και κληθεί να κυβερνήσει, θα αναγκαστεί να κάνει τη δική του μεταστροφή, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τη διατήρηση της ενότητάς του και την απήχηση στους ψηφοφόρους του που θα νιώσουν προδομένοι.
Οσοι μπροστά στον φόβο του πολιτικού κόστους, που θα προκαλούσε η συνεργασία με την «επάρατη Δεξιά», προτιμούν την ακυβερνησία ή τη συνεργασία με τον κ. Καμμένο, καλό είναι να γνωρίζουν ότι η Ιστορία δεν θα τους συγχωρέσει και θα χρεώσει και σε αυτούς -αν όχι, μόνον σε αυτούς- την Πομπηία, για να επικαλεσθώ τη σχετική πρόβλεψη του καθόλα ευπρεπούς Νίκου Βούτση. Για δικούς τους μικροκομματικούς λόγους κάποιοι αποδίδουν σε «σκοτεινά συμφέροντα» τις συζητήσεις και παροτρύνσεις για τη δημιουργία μεγάλου συνασπισμού. Δεν αγνοούν μόνο την επιθυμία της πλειοψηφίας των Ελλήνων, όπως αυτή καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, αλλά επιλέγουν να απορρίπτουν τα αντικειμενικά δεδομένα που έχουμε μπροστά μας. Οσες εκλογικές αναμετρήσεις και αν γίνουν, δεν θα αλλάξουν τις περιορισμένες δυνατότητες της χώρας. Οποιος υπόσχεται σήμερα πράγματα που γνωρίζει ότι δεν μπορούν να υλοποιηθούν, ρίχνει λάδι στη φωτιά, και αν βρεθεί στην εξουσία, θα είναι ο πρώτος που θα καεί.
Οσοι δε καταγγέλλουν ως «αφύσικη» μια τέτοια συνεργασία, παραβλέπουν τις κυβερνήσεις συνασπισμού της Ιταλίας και της Γερμανίας, αλλά και τη συναίνεση που επιδεικνύουν μπροστά στα δύσκολα τα κόμματα σε άλλες χώρες, από την Κύπρο, μέχρι την Ιρλανδία.
Σε μια φυσιολογική ευρωπαϊκή χώρα τα πράγματα θα ήταν απλά. Το φιλελεύθερο κόμμα θα επέμενε σε απελευθέρωση της οικονομίας. Το αριστερό θα αντέτεινε μεγαλύτερη φορολογία στους πλούσιους, αναδιανομή πόρων και αυξημένο ρόλο του κράτους. Υπό την πίεση του εκλογικού αποτελέσματος, με την απουσία αυτοδυναμίας, αλλά και, κυρίως, λόγω των δραματικών συνθηκών που επικρατούν στη χώρα, θα υπήρχε ένας έντιμος συμβιβασμός με εκατέρωθεν παραχωρήσεις. Η ισχυρή κυβέρνηση συνεργασίας της χώρας δεν θα κατέφευγε σε αδιέξοδες και επικίνδυνες μονομερείς κινήσεις, αλλά θα επικεντρωνόταν στο αίτημα για ελάφρυνση του χρέους, και ταυτόχρονα θα σχεδίαζε, επιτέλους, ένα μακρόπνοο ελληνικό σχέδιο ανάκαμψης με βάση την αξιοκρατία, την ισονομία, την κοινωνική και φορολογική δικαιοσύνη και τις μεταρρυθμίσεις. Μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας δεν είναι «πρόσκληση συνενοχής». Υπό τις παρούσες συνθήκες αποτελεί εθνική επιταγή.
Αθανάσιος Έλλις -Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.