Οχι άλλο τζατζίκι, συρτάκι και σουβλάκι...

Eχετε πάει στη Μαγιόρκα; Αν όχι -δεν αξίζει τον κόπο να πάτε .Βρέθηκα εκεί πριν από χρόνια για μια σύνοδο κορυφής και απογοητεύτηκα . Κι όμως η ισπανική Μαγιόρκα  - ένα νησί με τη μισή έκταση  της Κρήτης και με  μεγαλύτερο πληθυσμό ,γύρω στις 850.000 κατοίκους, δέχεται κάθε χρόνο περίπου 11 εκατομμύρια τουρίστες - το μισό δηλαδή απ ότι ολόκληρη η Ελλάδα !

Αυτός ,όμως, είναι και ο κύριος λόγος που δεν θα ξαναπήγαινα.  Είναι ένα ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένο μέρος , με χιλιάδες παραθαλάσσιες ξενοδοχειακές μονάδες χτισμένες η μία δίπλα στην άλλη  με στόχο τον μαζικό τουρισμό  χωρίς όμως να έχει τις ομορφιές της π.χ. της Σαντορίνης.Βέβαια αφήνει πολλά εκατομμύρια ευρώ κέρδη στην ισπανική οικονομία.

Όμως  είναι η Μαγιόρκα το πρότυπο του τουρισμού που θα ήθελε να αναπτύξει η Ελλάδα; Να προσελκύει  λεφούσια τουριστών που να ξεχειλίζουν τον Ιούλιο και τον Αύγουστο τα ελληνικά  θέρετρα , τους δρόμους, τα εστιατόρια ,τις παραλίες και τις θάλασσες και να δοκιμάζουν τις υποδομές των νησιών μας;
Το αναφέρω επειδή  βλέπω τους ξενοδόχους και την υπουργό Πολιτισμού Όλγα Κεφαλογιάννη να πανηγυρίζουν κάθε βδομάδα για το φετινό ρεκόρ αφίξεων - κάτι ασφαλώς πολύ θετικό στην σημερινή δύσκολη οικονομική συγκυρία  αλλά ιδιαίτερα προβληματικό ,κατά τη γνώμη μου, για τη ευαίσθητη φυσική ομορφιά της χώρας μας.

Εξηγούμαι: η Ελλάδα θα πρέπει  ,πιστεύω, να αντιμετωπίζεται ως μπουτίκ ,ως μία εύθραυστη μινιατούρα. Τα εκατοντάδες μικροσκοπικά νησιά της με τους   κολπίσκους και τους κατάλευκους οικισμούς τους  δεν μπορούν να αντέξουν την εισβολή στρατιών από τουρίστες όπως π.χ. η παραλία Κόπα Καμπάνα (μια και ζούμε σε ρυθμούς Μουντιάλ) στο Ρίο ή η Σάντα Μόνικα στην Καλιφόρνια όπου αμέτρητοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν συγχρόνως μπάνιο σε χιλιάδες τετραγωνικά αμμουδιάς.

Η Ελλάδα μπορεί να προσφέρει αξέχαστες διακοπές σε ένα συγκεκριμένο αριθμό τουριστών που αναζητούν να αποδράσουν στην μαγευτική  ελληνική φύση ,να ζήσουν το  μεσογειακό κλίμα και την μεσογειακή διατροφή και συγχρόνως να πλουτίσουν σε γνώσεις από την μοναδική ιστορία της χώρας.

Αυτή την διαφορετικότητα της  Ελλάδας νομίζω ότι δεν έχουμε καταφέρει ποτέ να την αναδείξουμε αρκετά στους ξένους. Στόχος μας θα έπρεπε να  είναι η ποιότητα κι όχι η ποσότητα. Όχι τα 30 εκατομμύρια τουρίστες  που θα κατακλύσουν τα πάντα για τους τρεις καλοκαιρινούς μήνες αλλά ο ταξιδιώτης υψηλού επιπέδου  με ισχυρό βαλάντιο που θα έρχεται στην Ελλάδα καθ όλη τη διάρκεια του χρόνου για να δοκιμάσει κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον και ουσιαστικό από μία ξαπλώστρα στον ήλιο, από " τζατζίκι, συρτάκι και σουβλάκι".

Κι αυτή την μοναδική Ελλάδα πρέπει να δείξουμε στους ξένους. Γιατί  πουθενά στον πλανήτη  δεν μπορείς να θαυμάζεις τα μάρμαρα του Παρθενώνα και σε μια  ώρα  να βρίσκεσαι σε μία απομονωμένη παραλία της Τζιας ή της Αίγινας ή να κάνεις μπάνιο κάτω από το ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο. Να νιώθεις δέος στον  τάφο του Φιλίππου στην Βεργίνα και πριν συνέλθεις να κολυμπάς στα πράσινα  νερά της Χαλκιδικής ή να αγναντεύεις τον ορίζοντας από τον χιονισμένο θρόνο του Δία στον Όλυμπο. Να περπατάς στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης το πρωί και το μεσημέρι να  βουτάς στα παγωμένα νερά του βοϊδομάτη στο φαράγγι του Βίκου ή να σκαρφαλώνεις την Γκαμήλα της Τύμφης για τη Δρακόλιμνη.Να  ξαπλώνεις στους αμμόλοφους της  Βοϊδοκοιλιάς της Πύλου  ένα τσιγάρο απόσταση από τους αρχαίους θολωτούς τάφους της Μεσσηνίας που χρονολογούνται από τον 17ο αιώνα π.Χ. Να περπατάς  στην ιερή πόλη της Δήλου και πριν ξειδρώσεις να πίνεις ούζα στην Μικρή Βενετία της Μυκόνου.

Νότης Παπαδόπουλος-ΤΟ ΒΗΜΑ