Όχι, δεν έχουμε χούντα!

Με τη χθεσινή επέτειο έκλεισαν 49 χρόνια από την ημέρα που η χώρα «μπήκε στο γύψο». Μια επταετία, τις συνέπειες της οποίας, άμεσα ή έμμεσα, βιώνουμε μέχρι και σήμερα. Η χούντα τελείωσε το 1974 με μια εθνική καταστροφή αλλά, παραδόξως, η χώρα βρήκε το βηματισμό της και προχώρησε, με αποτέλεσμα τα τελευταία 42 χρόνια να είναι όχι μόνο τα πλέον ειρηνικά στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους αλλά σχεδόν συβαριτικά.
Δεν θα κάνουμε εν προκειμένω τον απολογισμό αυτών των 42 χρονών, ούτε θα αναπτύξουμε τα σωστά και τα λάθη της μεταπολιτευτικής μας Δημοκρατίας. Αυτά έχουν γραφεί πάμπολλες φορές, ειδικά από την έναρξη της κρίσης και μετά, από γραφίδες σαφώς καλύτερες της δικής μου.
Σε κάτι άλλο θεωρώ πως είναι αναγκαίο να σταθούμε. Όλα αυτά τα χρόνια, πολύ συχνά τα πολιτικά κόμματα, έκαναν λόγο για «χούντα» ή «πρακτικές χούντας» είτε θέλοντας να
στηλιτεύσουν τις όντως αντιδημοκρατικές ενέργειες των αντιπάλων τους, είτε -το συνηθέστερο- για λόγους εντυπωσιασμού, μέσα στα πλαίσια του αντιπολιτευτικού λαϊκισμού.
Η έναρξη της κρίσης, που σήμανε και το τέλος του ελληνικού συβαριτισμού, εκτόξευσε το λαϊκισμό σε δυσθεώρητα ύψη. Η άμωμη και άσπιλη Αριστερά, συνεπικουρούμενη από τη λούμπεν ακροδεξιά του καμμένου -πάντα με μικρό κ- αλλά κι από τα ναζιστοειδή της Χρυσής Αυγής, στο μεγάλο χυλό των «αγανακτισμένων» της πλατείας, εκτός από «Γερμανοτσολιάδες», «Τσολάκογλου» και «προδότες», έκαναν κατά κόρον, εντός κι εκτός Βουλής, λόγο για χούντα -που μάλιστα «δεν τελείωσε το ’73 (sic!)» και κατάλυση της Δημοκρατίας.
Ποιος δε θυμάται τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να μιλούν «για τη χούντα των Σαμαροβενιζέλων που κλείνει την ΕΡΤ» ή τον τωρινό πρωθυπουργό να υποστηρίζει πως καταλύεται η Δημοκρατία με κάθε, απολύτως προβλεπόμενη από το Σύνταγμα, ΠΝΠ;
Κύλησε αρκετό νερό στο μύλο, ο τότε καταγγέλων Αλέξης Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός, επί των ημερών του οι ΠΝΠ έγιναν ο κανόνας, η ΕΡΤ άνοιξε ξανά και αποτελεί την τηλεοπτική εκδοχή της «Αυγής», η ΕΣΗΕΑ διαγραφεί δημοσιογράφους για τις απόψεις τους, ο υπουργός Επικράτειας αποφασίζει και διατάσσει ποιοί σταθμοί θα παραμείνουν σε λειτουργία και ποιοί όχι, και άλλα πολλά, εξόχως δημοκρατικά.
Εύλογα ίσως, πολλοί θα κάνουν λόγο για έλλειμμα Δημοκρατίας ή και για χούντα. Οι ομοιότητες πολλές και σε πολλά επίπεδα. Αλλά όχι. Δεν έχουμε χούντα. Και δεν νομιμοποιούμαστε να μιλάμε για χούντα. Κι εξηγούμαι.
Η χούντα, είναι μία πολιτική εκτροπή που αποφασίζεται και εκτελείται από μια ομάδα, κατά κανόνα μειοψηφική. Η χούντα του 1967, πραγματοποιήθηκε και επιβλήθηκε από μια ομάδα συνωμοτών από τις τάξεις του στρατού, με την ανοχή κυρίως, κι όχι τόσο την υποστήριξη όπως αφελώς πιστεύεται, της CIA και των ΗΠΑ.
Αντίθετα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προέκυψε μετά από εκλογές τον Ιανουάριο του 2015, έλαβε άτυπη ψήφο εμπιστοσύνης τον Ιούλιο του ίδιου έτους για να υπερψηφιστεί εκ νέου, το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Τρεις φορές ο κυρίαρχος λαός παρέδωσε αυτοβούλως τις τύχες της πατρίδας μας στα χέρια των Τσίπρα και καμμένου εν μέσω μάλιστα τραγικών γεγονότων για τα οποία αποκλειστική ευθύνη έχουν οι δύο συνέταιροι.
Μια άνωθεν επιβληθείσα δικτατορία, με την ισχύ των όπλων, απαλλάσσει το λαό από την ευθύνη. Που κι αυτό ακόμη, ελέγχεται δεδομένου ότι και για την εκτροπή του 1967, ευθύνες έχει και το πολιτικό μας σύστημα και ο ελληνικός λαός, πολύ δε περισσότερο για τη διατήρηση αυτής της δικτατορίας για επτά ολόκληρα χρόνια.
Εδώ όμως, γι’αυτά που ζούμε, αυτά που μας συμβαίνουν, αυτά που θα ζήσουμε κι αυτά που πρόκειται να μας συμβούν, ευθύνη έχει ο ελληνικός λαός. Αυτός υπήρξε το «τανκ» με το οποίο «εισέβαλε» ο Αλέξης Τσίπρας -κι οι ναζί κι οι διάφοροι άλλοι τυχάρπαστοι και γραφικοί- στο ελληνικό κοινοβούλιο. Ως εκ τούτου, αυτός έχει και την ευθύνη και την υποχρέωση να φροντίσει σύντομα να τους ξαποστείλει πίσω στο αβλαβές 2,7%.

Β.Κ. ή κατά κόσμον Σουλεϊμάν αλ Κανουνί.
παρατηρητήριο