Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα, κ. Τσίπρα

Τρεις μήνες μετά το πρώτο άρθρο (Δεν θα φοβόμαστε εμείς. Εσείς θα φοβάστε.) με αντίστοιχη θεματική και το ανθολόγιο του παραλόγου έχει εμπλουτιστεί ακόμη περισσότερο. Όπως έγραφε πολύ χαρακτηριστικά σε –εξαιρετικό- πρόσφατο άρθρο του στην «Καθημερινή» ο Τ. Θεοδωρόπουλος (Τα σταγονίδια του ολοκληρωτισμού), συνηθίζουμε στο χειρότερο. Κάθε μέρα που περνάει προσθέτει κι από ένα ακόμη «επίτευγμα» της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ. Κατάργηση διαγωνισμών (βλ. κ. Πολάκης), ανοχή των capital controls που πλέον «δεν δημιουργούν πρόβλημα» (βλ. κ. Μάρδας), οι διαγραφές, ανύπαρκτος (μέχρι στιγμής) διάλογος για την παιδεία, πλήθος «Καρανίκων» (το σημαινόμενο πια υπερβαίνει το σημαίνον στην περίπτωση του εν λόγω κυρίου), αστειάκια με τον πάπα επιπέδου Μάρκου Σεφερλή, σταχυολογώ εν πάση περιπτώσει όσα μου έρχονται πρώτα στο νου καθώς αναπολώ. Η αμορφωσιά και έλλειψη
γνώσης στοιχειωδών ελληνικών είναι ένα από τα πολλά κερασάκια στη δύσοσμη τούρτα. Για τις διάφορες ανακολουθίες που κατά καιρούς σημειώνονται και προκαλούν το γέλιο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σχολιάσω κάτι (ας τοποθετηθεί η σύζυγος του κ. Παππά για τις δηλώσεις του αγίου φωτός εν πάση περιπτώσει, δεν μπορώ να μιλάω για τα πάντα εγώ).
Και φυσικά, όλο αυτό το χρονικό διάστημα, δεν έχει παρθεί ούτε ένα μέτρο από τα υπεσχημένα. Μετά από δύο εκλογές, ένα δημοψήφισμα του οποίου το ΌΧΙ έγινε ΝΑΙ, κάτι στο οποίο συνηγόρησε και η αντιπολίτευση προκειμένου η χώρα να παραμείνει στην ευρωζώνη ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟ, και άπειρα σήριαλ «διαπραγματεύσεων» με τους δανειστές, μαζί με το χρόνο που χάνεται, εξανεμίζονται και οι όποιες ελάχιστες ελπίδες έτρεφε και ο πλέον καλόπιστος για μια κάποια μετάβαση σε σχετική ομαλότητα. Γεγονός παραμένει ότι η εθνοσωτήριος συγκυβέρνηση ακόμη δεν έχει τηρήσει την υπογραφή της (τη δική της υπογραφή στο Μνημόνιο 3 οχτώ μήνες μετά. Και ενώ τα eurogroup μετατίθενται από ημερομηνία σε ημερομηνία αρχίζει να καλλιεργείται σκιωδώς το «ηρωικό» κλίμα του Ιουλίου του 2015, με τα πρώτα δημοσιεύματα περί του διλήμματος «ευρώ ή δραχμή» να εμφανίζονται δειλά δειλά, μαζί με «δημοσκοπήσεις» των διαφόρων payrolls του καθεστώτος οι οποίες έχουν σαν στόχο τη σφυγμομέτρηση του εκλογικού σώματος. Εκλογικού σώματος το οποίο, μετά από συστηματική «εκπαίδευση» ετών αυτομάτως σχηματίζει τη συλλογιστική που στηρίζεται στο δίπολο «κακοί Ευρωπαίοι-δεινοπαθούντες Έλληνες», με αποτέλεσμα εμμέσως πλην σαφώς να του υποδεικνύονται συγκεκριμένοι δρόμοι.
Για το κλίμα της άλλης πλευράς έχω μιλήσει πρόσφατα. Οι προκλήσεις και οι δυσκολίες που περιμένουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι πολλές, απαιτητικές και επώδυνες. Στο σημείο που βρισκόμαστε, στο ίδιο γνωστό σταυροδρόμι που πλέον είναι πολύ περισσότερο ολισθηρό, πολλά κρίνονται. Και πλέον δεν έχουμε την πολυτέλεια να ομιλούμε περί της πολιτικής επιβίωσης της μίας ή της άλλης παράταξης. Πλέον μιλούμε για την επιβίωση της χώρας εν συνόλω. Και αυτό καλό θα είναι να τυπωθεί με έντονα γράμματα στο μυαλό όσων στέκονται ενάντια στη λαίλαπα του εθνολαϊκισμού. Το είπα πολλάκις, και θα το ξαναπώ όσες φορές χρειαστεί: η συναίνεση πέρα από τη συνενοχή και την πολιτική εξαΰλωση, σημαίνει πια και την άνευ όρων παράδοση σε πολιτικές που θα έχουν ανεπανόρθωτο κόστος για το σύνολο, ψηφοφόρους και μη. Σταθείτε πίσω λοιπόν. Και αφήστε να δούμε πια, πόσο αντέχουν μόνοι τους στους κραδασμούς που οι ίδιοι δημιούργησαν. Κι εφόσον διατυμπανίζουν, με λεονταρισμούς επιπέδου «μπακαλόγατου» και φανφάρες περί ηρωικών προσπαθειών διάσωσης της αξιοπρέπειας, ας σταματήσουν να πετούν τη μπάλα στην εξέδρα. Το δημοψήφισμα που οι ίδιοι πρότειναν πέρυσι κατέστη ένα κουρελόπανο ψευδαίσθησης ασφαλούς διεξόδου και άσκησης πολιτικής εκ του ασφαλούς. Αφήστε τους λοιπόν να κυβερνήσουν. Και, αν το αντέχουν, ας κάνουν το βήμα που, ενδομύχως πλην μετά περισσής θρασυδειλίας προτείνουν στον ελληνικό λαό. Και, αν επιβιώσουν και από αυτό, ας αντιμετωπίσουν οι ίδιοι τις αντιδράσεις των ανθρώπων που τους έστειλαν εκεί που τους έστειλαν, εν τη σοφία τους. Θα μάθουν, με το δύσκολο τρόπο (όπως και με καθετί που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν ως τώρα), ότι οι πολιτικές αποφάσεις, όπως και κάθε απόφαση στη ζωή εν γένει, έχουν κόστος.
Το μόνο σίγουρο είναι πως, ό, τι κι αν αποφασίσουν, θα έχει τη δική τους υπογραφή. Την υπογραφή της συγκυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου. Κι αυτό δεν θα επιτρέψουμε να το ξεχάσουν ποτέ.
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα, όπως αρέσκεστε να λέτε συχνά, κ. Τσίπρα

Ο Παλαιοπασόκος-παρατηρητήριο(fb)