Εμείς!

Και την αφόδευσή του  θα  την μυρίσουμε σαν  άρωμα  λεβάντας.  Εκεί  καταντήσαμε. Ολοι εμείς. Γι αυτό  το  φταίξιμο  δικό μας. Γι αυτό   οι Off  Shore σουλατσάρουν με  ομπρέλα   την  ασυλία  που  εμείς φτιάξαμε  μέσα στην συνείδησή μας!

Εμείς οι  ταλαιπωρημένοι. Οι μπαιλντισμένοι. Οι απογοητευμένοι, Οι τρομοκρατημένοι.  Οι   απελπισμένοι. Οι κουρασμένοι.  Οι ανήμποροι και ανεκτικοί.  Εμείς όλοι. Και κυρίως οι  φτωχοί!
Δράση-αντίδραση  δεν  λέμε; Κι όμως με  την «απουσία» μας καταργήσαμε κι αυτό το νόμο των  ανθρώπινων σχέσεων.  Η δράση  του  κυβερνήτη,  η «αδιαφορία» του Ελληνα πολίτη!
Του  κάθε  κυβερνήτη. Της κάθε κυβέρνησης. Της  κάθε εξουσίας. Του κάθε καθεστώτος. Της κάθε αποχρώσεως. Δεξιάς, Αριστερής, Κεντροδεξιάς και  Κεντροαριστερής!
Η  «αδιαφορία»  του πολίτη  ενθαρρύνει  κάθε  ακραία συμπεριφορά  κάθε κυβερνήτη. Το ίδιο  συμβαίνει σε κάθε  σχέση.  Και πρώτα απ όλα σε κάθε προσωπική σχέση. Οσο εκείνος η  εκείνη  λειτουργούν   χωρίς
αντίδραση από  την άλλο η  την άλλη, τόσο χειροτερεύουν  οι  συμπεριφορές τους. Και τόσο   ενθαρρύνονται τα κατώτερα ένστικτά τους!

Γι  αυτό ο  Αλέξης πορεύεται σαν να  μη  συμβαίνει τίποτα. Γι αυτό κάνει  πως  δεν καταλαβαίνει.  Γι αυτό ο  κάθε υπουργός αμολάει με απίστευτη  ευκολία  την   μπούρδα που κατεβαίνει από την γκλάβα  του!

Ο φόβος  της μαζικής αντίδρασης είναι  εκείνος που  συγκρατεί τον κυβερνήτη. Ο  φόβος  του πλήθούς. Ο φόβος  της οργής των πολιτών. Ο  φόβος και ο  τρόμος από την  έξοδο των  ψηφοφόρων από το μαντρί  της παράταξης. Ο φόβος είναι η ασπίδα, το οχυρό των  λαών!

Οταν απουσιάζει  ο  φόβος  τόσο πιο κυνικός ο  κυβερνήτης. Η αναλγησία  των  δυνατών προκαλείται από  την  υπομονή και την σιωπή των αμνών!

Αν  δηλαδή  χιλιάδες κατέβαιναν  στο Σύνταγμα όπως παλιότερα είχε συμβεί με την αυθόρμητη κάθοδο  των  αγανακτισμένων.  Αν οι  αντιδράσεις  ήταν  μαζικές, συνεχόμενες και  συστηματικές. Αν ουδείς εκ των  στελεχών, αυτών  των τάχα μου αριστερών,  δεν   θα τολμούσε να σκάσει μύτη  σε κανένα  σημείο του ελκηνικού «πλανήτη». Ε τότε  φωνή λαού οργή θεού!

Η ανοχή μας, η υπομονή μας,  η «απουσία»  μας. Αυτά  είναι τα εφαλτήρια των    εξωχώριων  εταιρειών   σε  φορολογικούς παραδείσους. Απ  αυτά τα υλικά  «χτίστηκαν». Απ αυτή την «μελάνη»  γράφτηκε η νομοθετική ρύθμιση. Και μ αυτά  τα  «εργαλεία»  πορεύονται η αναλγησία και ο κυνισμός της «αριστερής»   εξουσίας!

Οσο εμείς  εξακολουθούμε να συγκρίνουμε  τα σαράντα  χρόνια  Δεξιάς και ΠΑΣΟΚ με τους  δεκαπέντε μήνες του ΣΥ.ΡΙΖ. Α. Οσο εμείς αληθωρίζουμε προς το παρελθόν. Οσο εμείς πιστεύουμε ότι καλύτερα με τους  σημερινούς «δολοφόνους»  παρά με τους χτεσινούς. Ε τότε  χωρίς να το θέλουμε καταλήγουμε «όργανα»  της προπαγάνδας του Τσίπρα!

Οπωε έλεγε και η νόνα  μου «τα θελε ο κώλος σου παιδάκι μου»!
Δ. Δανίκας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ